Καλό ταξίδι Αγαπημένη Νίκη Γουλανδρή
Είχε αρχίσει να μπαίνει το Φθινόπωρο για τα καλά, εκείνο το απόγευμα του Οκτωβρίου του 1985, όταν καλεσμένοι στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νίκης Γουλανδρή στην Κηφισιά, πηγαίναμε στη δεξίωση, με τον Αλέξανδρο Ιόλα.
Του Νικόλαου Σταθούλη
Η διάθεση της Νίκης Γουλανδρή στο πάρτι ήταν, όπως πάντα, εξαίσια. Άψογη και λιτή, θυμήθηκε τη γνωριμία της με τον υψηλό της προσκεκλημένο.
«Τον Αλέξανδρο Ιόλα τον γνωρίσαμε, εγώ και ο άνδρας μου τον Νοέμβριο του 1968 στη νέα Υόρκη, στο σπίτι της Jackie Kennedy- Onasi σε ένα ωραίο βραδινό γεύμα.
Εκεί συναντήσαμε τον κόσμο της διανόησης της Νέας Υόρκης, με καλλιτέχνες, διευθυντές μουσείων, αρχιτέκτονες, μεγάλους συλλέκτες , όπως τον Paul και την Bienny Mellon, την μεγάλη κυρία της τέχνης και των κύκλων της Αμερικής, την Doris Duke, με τις μυθικές συλλογές της και πολλούς άλλους.
Ένας κόσμος γεμάτος δράση στα μουσεία, στις βιβλιοθήκες, στα γράμματα και στις τέχνες. Ο Ιόλας, πνευματώδης, κοσμοπολίτης αλλά και αλεξανδρινός, έλαμπε και κινούνταν με την άνεση που του έδινε η παλιά του γνωριμία με τη Νέα Υόρκη αλλά και το ευρύ ενδιαφέρον του για ό, τι πνευματικό.
Θυμάμαι ότι είχαμε και οι τρεις, εντυπωσιαστεί με την γνωριμία μας και προγραμματίζαμε τις επόμενες συναντήσεις μας. Από τότε άρχισε μια συνεχή επαφή μαζί του.
Ο Ιόλας ήξερε να εκτιμά και να ανακαλύπτει έργα τέχνης αλλά και ανθρώπους δημιουργούς. Αυτό ήταν το ταλέντο του.
Συχνά βρισκόμασταν στο σπίτι του στην Αγία Παρασκευή, πάντα σε ατμόσφαιρα ρωμαϊκή.
Οι βαριές μυρωδιές των λευκών λουλουδιών, τα ατέλειωτα λευκά κεριά, που φώτιζαν τα μεγάλα σαλόνια με τους μαρμάρινους τοίχους, στα δάπεδα και στις χρυσές πόρτες, δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα γοητείας, πολυτέλειας και αισθαντισμού.
Ανάμεσα σε ελληνικά έργα τέχνης και αρχαία έργα τέχνης, αρχαία Αιγυπτιακά, βυζαντινές εικόνες, ανατολικά χαλιά και κιλίμια, ήταν τοποθετημένα έργα γλυπτικής και ζωγραφικής των σύγχρονων μεγάλων καλλιτεχνών- από τον Magritte, τον Picasso, τον Max Ernst μέχρι την Niki de Saint Phalle.
Μια κοινωνία Ελλήνων και ξένων προσωπικοτήτων κινούνταν με άνεση- και ανάμεσά τους κορυφαίοι δημιουργοί. Θυμάμαι το βράδυ με τον Ionesco. Αντίστοιχα θυμάμαι τον Ιόλα στο δικό μας Μουσείο, εδώ στη Κηφισιά, τα πρωινά που έφτανε, πηδώντας δύο- δύο τα σκαλιά σαν παιδί, απολαμβάνοντας την αγωνία μας για τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου και τις προσπάθειές μας για την διάσωση του ρυθμού της Δημιουργίας, όπου υπάκουαν και η Τέχνη και η ζωή.
Αυτό είναι και το κοινό στοιχείο που συνδέει τον Ιόλα με τον άνδρα μου κι εμένα.»
