Αρχικά προσπαθήσαμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του μέσω τρίτου προσώπου, θέλαμε να βολιδοσκοπήσουμε τις προθέσεις του. Είπε, λοιπόν, σε αυτό το τρίτο πρόσωπο “τι δουλειά έχει ένας εργάτης του θεάτρου στο Netflix; Εκτός κι αν το πούνε “Seferlix”. Α καλοοοοοοό εεεεε”.

Κι εκεί καταλάβαμε ότι είχαμε απέναντί μας έναν δυνατό παίκτη.

Τη δεύτερη φορά επικοινωνήσαμε εμείς απευθείας μαζί του. Του εξηγήσαμε τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε, τους στόχους και τις προθέσεις μας, και ενώ αρχικά φάνηκε ζεστός -κι έδειξε να ξεχνάει όλη αυτήν την τρέλα με το Seferlix-, το πράγμα γρήγορα άρχισε να στραβώνει. Όταν του εξηγήσαμε ότι υπάρχουν και άλλοι ηθοποιοί εκτός απ’ τον Καπετάνιο και την Τσαβαλιά, μας κοίταζε σαν να μην καταλάβαινε τι του λέμε. Αναγκαστήκαμε να του δείξουμε φωτογραφίες ηθοποιών, βίντεο με οντισιόν και αποσπάσματα από άλλες ταινίες.

“Να, αυτός ειναι ο Μπραντ Πιτ, ηθοποιός, πολύ γνωστός. Κι αυτός είναι ο Μάρλον Μπράντο, επίσης πολύ γνωστός.” “Μάαααρλον… με δουλεύετε μου φαίνεται”, μας είπε και έφυγε μέσα στο κρύο που ο ίδιος δημιούργησε.

Την τρίτη φορά πήγαμε με άγριες διαθέσεις, σχεδόν εκβιαστικές. Του λέμε “άκου να δεις, είμαστε ένα βήμα πριν πάρουμε το “Maestro” του Παπακαλιάτη, είναι η τελευταία σου ευκαιρία”. Εκεί το σκέφτηκε κάπως και λέει “ΟΚ, υπό έναν όρο όμως. Θα το πάρω εγώ το “Maestro”, θα το κάνω “Manestro” και θα αφορά έναν μάγειρα”.

Φύγανε σοβάδες, τούβλα, βάζα, πιάτα, όλα στον αέρα, πώς δεν σκοτωθήκαμε. Εκεί λέμε “ΟΚ, δεν πληρωνόμαστε αρκετά για αυτό, δεν θα πεθάνουμε κιόλας για ένα μισθό”. Και φύγαμε.

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως τελικά να μας χρησιμοποίησε για να πάρει τα δικαιώματα του “Office”. Να χρησιμοποιήσε δηλαδή το ενδιαφέρον μας για να πιέσει τους κακομοίρηδες που θα δουν το αριστούργημά τους να πετσοκόβεται. Ότι “κοίτα να δεις. Με ζητάνε πολλοί, χάρη σου κάνω. Δώστο μου να το σφάξωόπως του αρμόζει”.

Πέσαμε θύματα; Μπορεί. Θα την πληρώσουμε όλοι μαζί; Σίγουρα.

Το κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας