Πρόσωπο της επικαιρότητας με την τελευταία της δουλειά, τη “Λυσιστράτη”, στο πλευρό του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου για το Εθνικό Θέατρο. Η Όλγα Μπρούμα εντυπωσίασε με… τους κρατήρες της στην Επίδαυρο, οι οποίοι σε συνδυασμό με τα χρωματιστά κοστούμια και τις υπέροχες μάσκες του Άγγελου Μέντη, τους φωτισμούς του Νίκου Βλασόπουλου και το πάντα παρόν σεληνόφως, ενορχηστρωμένα από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, σκόρπισαν χρώματα στα Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Σκηνογράφος, video artist, αρχιτέκτονας. Και πολλά άλλα, τα οποία δυστυχώς δεν μπαίνουν στα βιογραφικά. Γι’ αυτό ας πούμε καλλιτέχνης. Για να καλύψουμε όλο το φάσμα της ανησυχίας και της δημιουργικότητας, ψήγματα του οποίου μας δείχνει το έργο του κάθε καλλιτέχνη.
Σπούδασα αρχιτεκτονική προσπαθώντας να συγκεράσω την αγάπη μου για την τέχνη και τα μαθηματικά. Τελικά, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να έχω κάνει καλύτερη επιλογή, γιατί έμαθα ότι το χάος χρειάζεται δομή, σύνθεση, κάτι που ήταν χρήσιμο σε πολλά πεδία της ζωής μου.
Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Kent Institute Art & Design και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ήδη μετρά σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό της, με τελευταία τη σκηνογραφία σε μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων, το Masterclass.
Αλλά μιλά η ίδια. Κι έχει περισσότερα να πει από μένα.
Όταν έρχεται η στιγμή που παύει πια να σε απασχολεί το κομμάτι σου και η ιδιότητά σου, τότε κάτι έχει πάει πολύ καλά.
Γιατί σκηνογράφος;
Μάλλον γιατί προέκυψε. Σπούδασα αρχιτεκτονική προσπαθώντας να συγκεράσω την αγάπη μου για την τέχνη και τα μαθηματικά. Τελικά, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να έχω κάνει καλύτερη επιλογή, γιατί έμαθα ότι το χάος χρειάζεται δομή, σύνθεση, κάτι που ήταν χρήσιμο σε πολλά πεδία της ζωής μου. Σε κάθε περίπτωση, μπορείς να διαλέξεις αν θα χτίσεις με μπετό, με φως, με το σώμα ή με τον ήχο. Προσωπικά, είχα πάντα μια αδυναμία στην παροδική κατασκευή γιατί έχει μια ειλικρινή σύνδεση με την φθαρτότητά μας. Το θέατρο όλο παλεύει με έναν παρόντα χρόνο, είναι δυναμικό και συλλογικό σπορ κι αυτό ακριβώς το κάνει σπουδαίο.
Πρώτη δουλειά;
Το ΜέΝΓΚΕΛΕ του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου. Ο Κώστας είναι ο άνθρωπος που με έβαλε στο θέατρο κι ο Θανάσης ο πρώτος άνθρωπος που με εμπιστεύτηκε απόλυτα.
Αγαπημένη δουλειά;
Νομίζω ότι αυτή η ερώτηση είναι λίγο δύσκολο να απαντηθεί. Ας πούμε πως δεν έχω αγαπημένο τραγούδι, αλλά κάποια κομμάτια συνθέτουν το soundtrack της ζωής μου. Κάθε δουλειά είναι μια άλλη συνεύρεση, μια άλλη συγκυρία, με άλλες δυσκολίες και άλλα δώρα. Η κάθε συνεργασία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδρομής μου και με έφερε στο σημείο που βρίσκομαι.
Σκηνικά στο θέατρο ή βίντεο; Είναι το καθένα μια άλλη πλευρά εαυτού ή δύο όψεις του ίδιου νομίσματος;
Και σκηνικά και βίντεο. Το βίντεο είναι ένα σκηνογραφικό εργαλείο. Eφόσον υπηρετεί τη δραματουργία της παράστασης, είναι ένα μέσο με πολλές δυνατότητες. Σημασία έχει η χωρική του εφαρμογή και η χρήση του. Μπορείς να χτίσεις με το φως, όπως ανέφερα και νωρίτερα.
Πώς ήταν η εμπειρία της Επιδαύρου στο πλευρό του Οδ. Παπασπηλιόπουλου για τη Λυσιστράτη;
Όπως λέει κι ο ίδιος, κάνουμε πολύ καιρό να βρούμε τους συγγενείς μας, άλλα όταν τους βρίσκουμε είναι τόσο ωραία… Η συνεργασία με τον Οδυσσέα είναι για μένα ένα ανεκτίμητο δώρο. Η συγκυρία της Επιδαύρου επίσης. Νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη γι’ αυτή τη συνάντηση με όλη την ομάδα, και σε ανθρώπινο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Όταν έρχεται η στιγμή που παύει πια να σε απασχολεί το κομμάτι σου και η ιδιότητά σου, τότε κάτι έχει πάει πολύ καλά.
Πόσο πιστεύεις θα επηρεάσει η πανδημία το θέατρο;
Το θέατρο έχει πληγεί βαθιά και λόγω της φύσης του, αλλά και επειδή είναι ως επί το πλείστον ένας απλαισίωτος και απροστάτευτος χώρος, που αφήνει εκτεθειμένους τους ανθρώπους του. Σίγουρα η πανδημία πυροδότησε την ανάγκη για συλλογική δράση, ομαδικές κινητοποιήσεις-διεκδικήσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί εάν δεν υπάρξει ουσιαστική κρατική στήριξη.
Ποιες οι δυσκολίες ενός καλλιτέχνη στην Ελλάδα;
Κατευθείαν μου έρχεται στο νου το βίντεο της Έλιας Βεργανελάκη, με τίτλο “ο Καλλιτέχνης δεν είναι άνθρωπος”, που με συγκίνησε πολύ μέσα στις μέρες της καραντίνας. Μας καλεί αυτό το κορίτσι να σκεφτούμε τη ζωή μας χωρίς τέχνη. Εικονοποιεί μια δυστοπί
Αλλάζει η τέχνη στην Ελλάδα; Εξελίσσεται ή οι κοινωνικές συνθήκες την πάνε πίσω;
Δεν νομίζω ότι η τέχνη μπορεί να πάει πίσω. Όσο η τέχνη είναι σε μια δυναμική αλληλεπίδραση με τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες δεν έχει κανέναν τέτοιο φόβο. Προσωπικά, δε θα με τρόμαζε η επιστροφή, αλλά η στάση.
Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Η πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού μου. Να συμφιλιωθώ με τους καρπούς μου και να τους επιτρέψω να ανθίσουν.
