Μελίνα: “Στην πραγματικότητα είμαι μια αδάμαστη τρελή”… σαν σήμερα

Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά που δεν ξέρει ποια είναι η Μελίνα Μερκούρη. Και όταν λέω ότι δεν ξέρει, εννοώ ότι την έχει μεν ακουστά, αλλά δεν την γνωρίζει.

Όσοι μεγαλώσαμε στα μέσα της δεκαετίας του 80 και του 90, ξέρουμε ότι η Μελίνα δεν ήταν απλά ένας μύθος του κινηματόγραφου ή μια Ελληνίδα με παγκόσμια ακτινοβολία, ήταν ένα δυναμικό, άναρχο πλάσμα, μια παθιασμένη γυναίκα που δεν έκανε πίσω σε ό,τι αφορά τα πιστεύω της, που παραδέχτηκε τα λάθη της, τις αδυναμίες της, που δεν κρύφτηκε, ούτε υποδύθηκε κάποια άλλη και ας την έλεγαν “παρδαλή” σε κάτι χωριά της επαρχίας ή πολύ “σικάτη” όταν πήγαινε να δει τις γυναίκες στη Β’ Πειραιά που κατέβαινε υποψήφια.

Στις γειτονίες της Κοκκινιάς ανάμεσα στις γυναίκες που ήταν φτωχικά ντυμένες η Μέλινα φορούσε Dior και όταν της έλεγαν να προσέχει να μην φοράει ακριβά ρούχα, εκείνη αντιδρούσε, δεν ήθελε να υποδύεται κάποια άλλη. Αυτή ήταν η Μελίνα, μία ψηλή, εντυπωσιακή γυναίκα με ταγιέρ Dior.
Η Μελίνα ήταν μια βαθιά αστή, γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ ένα από αυτά τα υπέροχα νεοκλασικά που βλέπουμε στο Κολωνάκι στην Τσακάλωφ, κόρη του βουλευτή Σταμάτη Μερκούρη και εγγονή του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη.

Αυτά μπορεί να τα μάθει κανείς και από το Wikipedia, όπως και το πόσα χρόνια ήταν υπουργός πολιτισμού, τον αγώνα της να φέρει πίσω τα μάρμαρα του Παρθενώνα που βρίσκονται στο βρετανικό μουσείο, την υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου την χρονιά που το πήρε τελικά η Elizabeth Taylor και άλλα πολλά. Αυτό που δεν θα βρει όμως, είναι το παθός με το οποίο μιλούσε, τον τρόπος με τον οποίο τόνιζε τα σύμφωνα, το βλέμμα της που σε κοιτούσε επίμονα.
Η Μελίνα έχει μιλήσει πολύ και έχει μιλήσει για όλα και ποτέ τίποτε απ’ όσα διαβάσαμε ή ακούσαμε δεν φτάνει. Ας διαβάσουμε κάτι περισσότερο.

Για τη ζωή της:
«Είμαι πολύ τσιγγάνα για να κάνω κανονική ζωή γυναίκας. Χαίρομαι να ξυπνάω αργά, να κοιμάμαι αργά, να έχω φίλους, με δυο λόγια να κάνω ζωή σουλτάνου. Θέλω η μέρα μου να τελειώνει τα χαράματα. Στην πραγματικότητα είμαι μια αδάμαστη τρελή. Είναι θαυμάσια η ζωή μου και ζητώ να κρατηθώ σ’ αυτήν όσο το δυνατόν περισσότερο. Το επάγγελμα μου είναι η μοναδική φροντίδα μου, παρ’ όλο που ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να φτάσει στην πραγματοποίηση του τέλειου. Είναι πολύ δύσκολο να μάθεις να περπατάς, να μιλάς, να κινείσαι όπως πρέπει”.

Για την πρώτη της συνάντηση με το θάνατο:
«Πάω στο θέατρο και βλέπω τον Παππά (σ.σ Ζεν πρεμιέ της εποχής) ήμουν 13 ετών και τον ερωτεύομαι. Τρελάθηκα και από κει και πέρα πήγαινα κάθε μέρα στο θέατρο. Μια μέρα τον γνώρισα, ήμουν με μια φίλη μου για να αγοράσω βιβλία και ο Παππάς, αυτό το είδωλο, με σταμάτησε στο δρόμο και μου είπε “είσαι το μικρό μερκουράκη”;. Αυτός ήταν ο 1ος μεγάλος μου έρωτας. Ήμουν 14 ετών και βέβαια το έμαθαν στο σπίτι μου και εδώ είναι η πρώτη μου αυτοκτονία. Τελείως Άννα Καρενίνα, επειδή μου’ καναν φοβερά πράγματα πήγα και έπεσα μπροστά σ ‘ ένα αυτοκίνητο, γρατσουνίστηκα, αλλά ο παππούς μου δεν μου το συγχώρεσε ποτέ, είχε φοβηθεί πολύ για μένα. Και αυτή ήταν η πρώτη μου συνάντηση με το θάνατο».

Για την ταινία Στέλλα
«Ο Κακογιάννης πήγε να βρει χρήματα για τη Στέλλα, γιατί έμενα δεν με θέλανε βρίσκανε ότι δεν έχω φωτογένεια.
Τελικά κάναμε το πρώτο τεστ και ο Κακογιάννης έκανε κάτι το πολύ τολμηρό. Έβαλε την κάμερα ψηλό και με έβαλε να γελάω και μπήκε μέσα στο λαρύγγι μου και όλα γέμισαν με αυτό το τρομερά μεγάλο στόμα και έτσι αρχίσαμε τη Στέλλα με 10 χιλιάδες δολάρια, τόσο στοίχησε και πήγαμε και στις Κάννες. Είμαι ένα κορίτσι, ελεύθερο, ανεξάρτητο, χαρούμενο, γελάω, περπατάω, γιατί εμείς οι Έλληνες δεν περπατάμε καλά, μιλάμε ωραία αλλά λόγω γεγονότων δε έχουμε άνεση όπως οι Γάλλοι η οι Αμερικάνοι. Είμαι αυτό το κορίτσι και συναντώ τον Ντάσεν».

Για τον Ντασέν
«Την Άνοιξη του 1955 γίνεται η μοιραία συνάντηση που αλλάζει την ζωή μου τελικά και τελεσίδικα. Η μοιραία στροφή στην καριέρα μου, στη ζωή μου, στην ψυχή μου είναι ο Ζυλ Ντασέν».

Για το τι είναι ευτυχία:
«Καλή υγεία, πολλοί φίλοι και – για μια γυναίκα – ένας άνδρας να την αγαπά – αυτό είναι η ευτυχία. Και – να μη λέμε ψέματα – ευτυχία είναι τα πολλά χρήματα, όσο κι αν θέλουν να μην το παραδεχθούν μερικοί».

Η Μελίνα σαν σήμερα στις 6 Μαρτίου του 1994 διέσχισε εκείνη τη γραμμή που χωρίζει εμάς τους θνητούς από εκείνους που κέρδισαν την Αθανασία

*Το παρόν κείμενο του Θανάση Αναγνωστόπουλου δημοσιεύτηκε στο Queen.grτο 2013