Δεν είναι μόνο τα Τέμπη

Δεν υπάρχει σημείο συνάντησης και επαφής των πολιτών όπου να μην εκφράζεται η έντονη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση.

Οι συνεχείς κινητοποιήσεις που κατεβάζουν τεράστιο πλήθος στον δρόμο, χωρίς να υπάρχει κομματικές ταυτίσεις, δείχνουν ξεκάθαρα την οργή και την απογοήτευση.

Οι δημοσκοπήσεις πλέον, είναι αναγκασμένες να καταγράψουν κι αυτές, έστω και μέσα από φίλτρα, το κύμα απαξίωσης της κυβέρνησης.

Παντού, στις παρέες, στις δουλειές, στους δρόμους, στα πάρκα, στα καφέ και στα εστιατόρια, αποτυπώνεται με απόλυτη διαύγεια ότι δεν υπάρχει καμία συμπάθεια της μεγάλης μάζας της κοινωνίας προς τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του.

Είναι εντυπωσιακή αυτή η ανατροπή κλίματος. Δεν έχει ξαναγίνει στα νεότερα ελληνικά χρόνια. Και δεν είναι μόνο, αυτό καθ’ αυτό το έγκλημα στα Τέμπη που το προκαλεί αυτό.

Είναι μάλλον ότι το δυστύχημα απογύμνωσε πλήρως την κατάσταση από κάθε μύθο και από κάθε επικοινωνιακή περικοκλάδα που την έκρυβε ή την εξωράιζε.

Μόνο το αίτημα “να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα”, αρκεί για να αποδείξει το πλήρες έλλειμμα εμπιστοσύνης του κόσμου σε ένα σύστημα εξουσίας (πολιτικό, δικαστικό και μιντιακό) που ο κόσμος θεωρεί ενιαίο, με επίκεντρο την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η κοινωνία είναι πολύ κουρασμένη.  Περρίμενε την επιστροφή στην «κανονικότητα»,  περίμενε τους «άριστους» και σπουδαγμένους στα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου να φτιάξουν ένα σοβαρό κράτος που να λειτουργεί και να δημιουργεί ανάπτυξη και ευημερία. Αλλά τελικά οι Έλληνες είδαν τη ζωή τους να βαλτώνει, να ψάχνουν τα επιδόματα για να τα βγάλουν πέρα, να παραμένουν απαισιόδοξοι και να αισθάνονται απελπισμένοι και εγκλωβισμένοι, σε σε μια χώρα όπου η δικαιοσύνη δεν λειτουργεί, με κανάλια να τους παραμυθιάζουν και τα λεφτά να μοιράζονται σε golden boys, μεγαλοεπιχειρηματίες (φίλους, κουμπάρους και πεθερούς) και λοιπά νέο-λαμόγια των απευθείας αναθέσεων.

Υπήρχε από πριν θλίψη. Μια κοινωνία βυθισμένη στην κατάθλιψη ήμασταν. Θλιμμένοι και ήσυχοι. Αποχαυνωμένοι. Αλλά όπως λέει και το σύνθημα στους δρόμους “όταν η κυβέρνηση δολοφονεί, η θλίψη γίνεται οργή”

Θα αλλάξει αυτό το κλίμα μέχρι τις εκλογές; Δύσκολο. Η βαλβίδα του θυμού έχει σπάσει και δεν κλείνει με μπαλώματα αλλά μόνο με κάτι δραστικό. Αλλά κι αυτό, μοιάζει δύσκολο να γίνει πλέον.  Γιατί δεν υπάρχει ούτε η πολιτική αντίληψη  ούτε και η βούληση.

Γιάννης Ραμαντάνης