Lockdown: Τα πάρκα της Αθήνας γέμισαν ξανά ζωή
Η πολύμηνη καραντίνα και ο περιορισμός στα διαμερίσματα, η απομόνωση και η απομάκρυνση από τα αγαπημένα πρόσωπα έκαναν τη βόλτα απαραίτητη ανάγκη. Τα πάρκα, οι ανοιχτοί χώροι και η ύπαιθρος είναι η μόνη διέξοδος, ειδικά την περίοδο που οι διαδημοτικές μετακινήσεις ήταν απαγορευμένες.
Τα πάρκα αυτή την άνοιξη είναι πιο γεμάτα και πιο ζωντανά από ποτέ, ποτέ στο παρελθόν δεν έβλεπες τόσο κόσμο να τα γεμίζει τα απογεύματα και κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Οι Αθηναίοι πλημμύρισαν τα μέρη με πράσινο –που δεν είναι και πολλά στο κέντρο της Αθήνας– και τα απολαμβάνουν πιο πολύ από ποτέ.
Αυτό που βλέπει όποιος κάνει τη βόλτα του εκεί τους τελευταίους δύο μήνες είναι κάτι πρωτόγνωρο για όσους γνωρίζουν το παρελθόν του Πεδίου του Άρεως. Ο κόσμος που συγκεντρώνει τα Σαββατοκύριακα είναι ο πιο πολύχρωμος και ο πιο ποικίλος που είχε ποτέ, από οικογένειες που βγάζουν βόλτα τα παιδιά τους και κάνουν πικνίκ στο γρασίδι, παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους και παρέες νεαρών που προσπαθούν να αναπληρώσουν τις στερημένες μέρες απομόνωσης (ίσως με υπερβολικό τρόπο) μέχρι ανθρώπους που αθλούνται, κάνουν τζόκινγκ, κουνγκ-φου, γιόγκα, Έλληνες και ξένους, κάθε χρώματος, φυλής και φύλου.
Πεδίον του Άρεως
Aπό τα φεστιβάλ της δεκαετίας του ’80 είχε να ζήσει τέτοιες μέρες το Πεδίον του Άρεως. Από τις επεισοδιακές νύχτες του ’88, με Jesus and Mary Chain, PIL και Triffids, Τρύπες και Last Drive μέχρι τα rave parties του Sunrize Zone των ’90s και τα πιο πρόσφατα Indie Free Festivals, το πάρκο δεν είχε ξαναγεμίσει με τόσο κόσμο.
Η πολύμηνη καραντίνα, οι κλειστοί πολιτιστικοί χώροι και τα μαγαζιά και οι περιορισμοί στις μετακινήσεις ήταν μια καλή αφορμή για να στρέψουν ξανά οι άνθρωποι την προσοχή τους στα μέρη με πράσινο και άπλα που υπάρχουν γύρω τους, και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλά στο κέντρο της Αθήνας. Το Πεδίον του Άρεως έχει δάσος, έχει ανοιχτούς χώρους, χώρους για άθληση, χωμάτινους δρόμους, έχει και χώρους αναψυχής που συντηρήθηκαν και προσπαθούν να του ξαναδώσουν λίγη από την αίγλη του παρελθόντος.
Μετά την τελευταία του ανάπλαση, τον τεμαχισμό της αλάνας της πλατείας Άλσους Οικονομίδη και το ξεγύμνωμα από τα μάρμαρα της περιοχής γύρω από το άγαλμα της Αθηνάς, που συγκέντρωνε σκεϊτάδες από κάθε περιοχή του κέντρου –και είχε ζωή μέχρι αργά τη νύχτα–, το πάρκο είχε ερημώσει και όλη η κίνηση είχε μεταφερθεί στην πλατεία Πρωτομαγιάς.
Η ερήμωση αυτή έφερε και την παρακμή και σιγά-σιγά η βόλτα στο άλσος βγήκε από τις συνήθειες των Αθηναίων. Υπήρξαν περίοδοι που ένα πάρκο συνδεδεμένο με τη χαρά και την κουλτούρα (εκεί γίνεται το Φεστιβάλ Βιβλίου, ανθοκομική έκθεση και άλλες εκδηλώσεις που συγκεντρώνουν κόσμο κάθε ηλικίας) είχε γίνει ένα μέρος «απαγορευμένο», που δύσκολα θα το διέσχιζες με τα παιδιά σου.
Αυτό που βλέπει όποιος κάνει τη βόλτα του εκεί τους τελευταίους δύο μήνες είναι κάτι πρωτόγνωρο για όσους γνωρίζουν το παρελθόν του Πεδίου του Άρεως. Ο κόσμος που συγκεντρώνει τα Σαββατοκύριακα είναι ο πιο πολύχρωμος και ο πιο ποικίλος που είχε ποτέ, από οικογένειες που βγάζουν βόλτα τα παιδιά τους και κάνουν πικνίκ στο γρασίδι, παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους και παρέες νεαρών που προσπαθούν να αναπληρώσουν τις στερημένες μέρες απομόνωσης (ίσως με υπερβολικό τρόπο) μέχρι ανθρώπους που αθλούνται, κάνουν τζόκινγκ, κουνγκ-φου, γιόγκα, Έλληνες και ξένους, κάθε χρώματος, φυλής και φύλου.
Αυτό που έκανε ο κορωνοϊός, να ενώσει τον κόσμο υπό τον φόβο και την απειλή του θανάτου, είναι εντυπωσιακό. Και όμορφο, αρκεί όλοι να παίρνουν τα μέτρα προστασίας και να φορούν μάσκες.
Από την εποχή του Όθωνα μέχρι το 1927 το Πεδίον του Άρεως ήταν τόπος αναψυχής των Αθηναίων. Το 277 στρεμμάτων πάρκο σχεδιάστηκε το 1934, με σκοπό να τιμηθούν οι ήρωες της Επανάστασης του 1821, γι’ αυτό διακοσμήθηκε με μαρμάρινες προτομές ηρώων κατά μήκος της «οδού Αγωνιστών του ’21». Ο χώρος διαμορφώθηκε και δεντροφυτεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’30 με βάση σχέδια από αγγλικά και γαλλικά άλση, υπό την επίβλεψη του Ν. Βοσυνιώτη, που φρόντισε η θέα της Ακρόπολης να είναι απρόσκοπτη από τα διάφορα κεντρικά σημεία του άλσους.
Σήμερα μπορεί να έχει μείνει μόνο μια σκιά της ανάπλασης του 2010 και το πάρκο να χρειάζεται πολλά ακόμα για να είναι αυτό που του αξίζει, αλλά, τώρα που μπήκε στις συνήθειες του Αθηναίου κάθε Σαββατοκύριακο και γέμισε με ζωή και γέλια, είναι μια καλή ευκαιρία να παραμείνει στέκι και μετά το τέλος της καραντίνας…
— M. Hulot
Εθνικός Κήπος και Ζάππειο
Ο «Κήπος της Αμαλίας», ο κήπος που έφτιαξε η σύζυγος του Όθωνα μπροστά από το παλάτι για να κάνει τη βόλτα της πάνω στα απομεινάρια του κήπου του Θεόφραστου, ενός διαδόχου του Αριστοτέλη, είναι ο πιο όμορφος κήπος του κέντρου. Το 1839 ο 115 στρεμμάτων κήπος φυτεύτηκε με 15.000 καλλωπιστικά φυτά που μεταφέρθηκαν από τη Γένοβα, καθώς επίσης και με αυτοφυή είδη, που μεταφέρθηκαν από το Σούνιο και την Εύβοια, με την επίβλεψη του Γάλλου κηποτέχνη Φρανσουά Λουί Μπαρό και του γεωπόνου Φρειδερίκου Σμιτ. Το 1842 η ίδια η Αμαλία φύτεψε τις ουασινγκτόνιες που υπάρχουν μέχρι σήμερα στην είσοδο της λεωφόρου Βασιλίσσης Αμαλίας.
Ο Εθνικός Κήπος και το Ζάππειο είναι μια πιο χαρακτηριστική βόλτα που συνήθως ξεκινάει από την αλλαγή φρουράς και τον Άγνωστο Στρατιώτη και καταλήγει στους Στύλους του Ολυμπίου Διός ή στα στενά της Πλάκας. Οι εσωτερικές αρχαιότητες, οι παπαγάλοι που μπορεί κανείς να θαυμάσει και τα πουλιά και οι γάτες που ταΐζουν οι επισκέπτες δημιουργούν μαζί με την τεχνητή λίμνη σημεία πολυσύχναστα, αλλά ο κήπος έχει πάντα άπλα, γρασίδι για να ξαπλώσεις και παγκάκια, όπου χαλαρώνουν ζευγάρια, άνθρωποι κάθε ηλικίας που διαβάζουν ή απλά απολαμβάνουν το πράσινο.
Αυτό τον καιρό, που στον Εθνικό Κήπο γίνονται έργα, οι επισκέπτες είναι περισσότεροι στους κήπους του Ζαππείου και η δράση περισσότερη: οικογένειες με μικρά παιδιά, άνθρωποι που τρέχουν για να ασκηθούν, άλλοι που έχουν βγει βόλτα με τον σκύλο τους.
— Γ. Ψωμιάδης
Πάρκο Ελευθερίας
Το «πάρκο του Βενιζέλου» στη Βασιλίσσης Σοφίας, δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής, με το άγαλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου, έργο του γλύπτη Γ. Παππά, να ξεχωρίζει ως σήμα κατατεθέν, είναι το σημείο που με την καραντίνα απέκτησε τον περισσότερο κόσμο. Είναι το πάρκο που, όταν ο καιρός είναι καλός, συγκεντρώνει τους κοπανατζήδες από τα σχολεία των Αμπελοκήπων, και από τις δυο πλευρές της Αλεξάνδρας. Σημείο συνάντησης αυτήν τη στιγμή και των πρωτοετών φοιτητών της Αθήνας, είχε πάντα επισκέπτες, αλλά ποτέ δεν είχε ζήσει τις μέρες που ζει σήμερα.
Το γρασίδι κάνει το περιβάλλον ελκυστικό για ξάπλα και χαλάρωση και εκτός από παρέες που κάνουν πικ νικ ή νέους που γυμνάζονται ή που κάνουν σκέιτ μπροστά στο άγαλμα, υπάρχει μονίμως και μια παρέα που κάνει slackline, ισορροπία πάνω σε τεντωμένα σχοινιά, δεμένα σε δυο δέντρα. Σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας τα παιδιά που κάνουν slackline έχουν γίνει κάτι σαν ατραξιόν του πάρκου.
Τα Σαββατοκύριακα το Πάρκο Ελευθερίας μοιάζει με μια μεγάλη παρέα, και από το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα, που θα δύσει ο ήλιος, ο κόσμος πιάνει τη θέση του. Με τη μέρα να έχει πια μεγαλώσει, η καλύτερη ώρα για να το επισκεφθεί κανείς αυτή την εποχή είναι λίγο μετά τις έξι.
— Γ. Ψωμιάδης
Φιλοπάππου
Ο πιο δημοφιλής και πολυσύχναστος δρόμος για βόλτα του ιστορικού κέντρου, στη σκιά της Ακρόπολης, ο λόφος του Φιλοπάππου είναι η κατάληξη της Αρεοπαγίτου και αναπόφευκτα μαζεύει τους πιο πολλούς τουρίστες. Η θέα που προσφέρει ο λόφος των Μουσών μέχρι τον Πειραιά και τον Σαρωνικό κάνει το σημείο ιδιαιτέρως αγαπητό και οι Αθηναίοι γεμίζουν και τους τριγύρω λόφους, της Πνύκας και του Αστεροσκοπείου.
Πάντα είχε κόσμο, αλλά από την ημέρα που άνοιξε για επισκέψεις η Ακρόπολη η προσέλευση αυξήθηκε. Δειλά-δειλά εμφανίστηκαν και οι πρώτοι τουρίστες. Η βόλτα στου Φιλοπάππου, στην Ακρόπολη και στην αρχαία Αγορά είναι η πιο όμορφη βόλτα στην Αθήνα και τα απογεύματα μπορεί κανείς να δει ένα από τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα της πόλης, με θέα σε όλο το λεκανοπέδιο.
Γύρω από τον λόφο είναι πολλοί αυτοί που κάνουν ποδήλατο, αθλούνται, και ανεβαίνουν απλά για να δουν ουρανό, θέα και πράσινο, Αθηναίοι παλιοί και νέοι, όλες οι φυλές της πόλης.
— Γ. Ψωμιάδης
Πηγή: Lifo.gr
