Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος… SOS!

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα. Θεσπισμένη από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και εμπνευσμένη από τη Νορβηγίδα πρωθυπουργό Μπρούτλαντ και τις αντιλήψεις της που διατυπώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ´70 περί αρμονικής και βιώσιμης σχέσης φυσικού περιβάλλοντος και οικονομικής και κοινωνικής-πολιτικής ανάπτυξης. Με τα ισχυρότερα μέλη του ΟΗΕ, όμως, να λένε όλο και περισσότερα λόγια και να κάνουν ελάχιστα έργα προς την κατεύθυνση που ομνύουν.

Το χειρότερο σημάδι των τελευταίων ετών είναι η υποκρισία που έχει αναδυθεί και μάλιστα πάνω στη χειρότερη φάση εξέλιξης της κλιματικής κρίσης. Σωτήρες και σωτήριες αναπτυξιακές λύσεις εμφανίζονται από τις υποτιθέμενες φιλοπεριβαλλοντικές δυνάμεις, σε αντιδιαστολή με την αυξανόμενη αντιδραστικότητα στον διεθνή δημόσιο λόγο της ακροδεξιάς. Δυστυχώς, ακόμα κι οι εμφανιζόμενες ως προοδευτικές δυνάμεις προβάλλουν συνεχώς την αναγκαιότητα εξελίξεων στη μεγάλη παγκοσμιοποιημένη κλίμακα, απλώς υποσχόμενες μικρότερη ρύπανση του πλανήτη και επιβράδυνση (αλλά όχι αναστροφή) της επερχόμενης κλιματικής καταστροφής.

Τα γεγονότα δείχνουν καθαρά πια ότι πρόκειται για κάτι σαν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Επί της ουσίας ένα καμουφλάζ της συνέχισης του αντιπεριβαλλοντικού και προοπτικά ανθρωποκτόνου μοντέλου κατασπατάλησης και παράδοσης των πολύτιμων φυσικών πόρων στο βωμό της υλικής ευημερίας των λίγων και συνεχώς και πιο δυνατών, έναντι των πιο ευάλωτων. Δεν γίνεται, τουλάχιστον από τις ισχυρές και οργανωμένες δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου, τίποτα ουσιαστικό προς την κατεύθυνση μιας ριζικής αλλαγής και ανατροπής της περιβαλλοντικής και κλιματικής αυτοκτονίας που έχει επιλέξει συνειδητά ο άνθρωπος για το (όχι και τόσο μακρινό πια) μέλλον του.

Μόνο σποραδικές και χαμηλής δυναμικής προσπάθειες και ορισμένες σκόρπιες φωνές, θέτουν καθαρά το πρόταγμα μιας άλλης ζωής. Με πλουραλιστικό και αλλυλέγγυο, σύγχρονο αξιακό περιεχόμενο και επένδυση στην καθημερινά και αληθινά βιούμενη μικρή κλίμακα. Με την τεχνολογική εξέλιξη και τα νέα δεδομένα της «4^ης βιομηχανικής επανάστασης» ως μέσο για πραγματική ευημερία και ανθρώπινη επικοινωνία, αντί ως όπλο μιας νέας κυριαρχικής επιτήρησης της οριζόντιας μέσα στα κράτη «διεθνούς της εξουσίας». Αντ’ αυτού, δημιουργούνται ολοένα πιο δυσβάσταχτοι όροι νέας βιοπολιτικής και αντοχής αυτής καθεαυτής της ανθρώπινης ύπαρξης στην κοινωνική και συλλογική μορφή της, όπως αυτή ως ένα βαθμό εξελίχθηκε και αναπτύχθηκε ως τα τέλη του προηγούμενου αιώνα.

Το μεγάλο διακύβευμα για κάθε ελεύθερο μυαλό και ανεξάρτητη συνείδηση σήμερα είναι ακριβώς αυτό. Να μην υποκύψει ο άνθρωπος στον μιμητισμό των ατομικών λύσεων, αδιαφορώντας για την τύχη του άλλου, με το θανατηφόρο αντάλλαγμα υλικής διάσωσης του ίδιου ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από το «μέσο όρο» της κυριαρχούσασ μιζέριας των πολλών.Όχι γιατί δεν θα αποφύγει κι αυτός να έχει το ίδιο τέλος με τους «άλλους», μα γιατί η κοινωνική του διάσταση και η συμμετοχή σε έναν συλλογικό-κοινοτικό και συνάμα ανθρωπιστικά προσανατολισμένο αξιακό βίο, κοντά στο φυσικό περιβάλλον που τον γέννησε, είναι η ίδια η πραγμάτωση της ύπαρξης του Ανθρώπου στη διαχρονία του, αλλά και στο παρόν και για όσο ακόμα καταφέρνει να συνεχίζει να βιώνει τον κόσμο.

V-Team