Της ηθοποιού και σκηνοθέτιδας, Μάνιας Παπαδημητρίου
Δεν είναι όμορφο πράγμα να προσπαθείς να συνεννοηθείς με ανθρώπους που εκτιμάς και σε εκτιμούν και επειδή βλέπεις ότι έχεις αντίθετες απόψεις, προσπαθείς να κάνεις σύνθεση και να τρως πόρτα με τον χειρότερο και αποκρουστικότερο τρόπο.
Και ενώ εσύ είσαι ο χαμένος με το απολυτήριο Λυκείου, ενώ εκείνοι του πανεπιστημίου, κι ενώ εσύ προσπαθείς να φανείς διαλλακτικός και συναινετικός για να υπάρξει διάλογος, να καταλαβαίνεις ότι δεν τους νοιάζει τίποτα. Το δικό τους το εξαράκι δεν το διαπραγματεύονται με τίποτα.
Και να ναι τουλάχιστον 20 χρόνια νεότεροι σου και να έχουν κάνει εργασία για τη διπλωματική τους πάνω σε δουλειά σου. Αυτό ξεφεύγει από κάθε λογική. Έλεος.
Οι μουσικοί και οι χορευτές και οι ηθοποιοί των δραματικών σχολών των ωδείων και των σχολών χορού παλεύουν για το ελάχιστο. Αφήστε τους κύριοι των πανεπιστημίων να πετύχουν ό,τι μπορούν. Μην τους χτυπάτε κάτω από τη μέση. Είναι άνανδρο. Μην καρφώνεστε τόσο, έχετε έξι δεν θα σας το πάρει κανείς.
Το ζήτημα είναι να μην είμαστε εμείς ίσοι με τα διετή ΙΕΚ. Είναι δίκαιο και πρέπει να γίνει. Φτάνει ως εδώ, ο καθένας στο πεδίο του.
Εμείς παλεύουμε, γι’αυτό τα πανεπιστήμια δεν έχουν κανένα λόγο σε αυτόν τον αγώνα.
