Μια Ελληνίδα παγκόσμια, μια αθλήτρια βγαλμένη από τα αρχαϊκά έπη και τον αρχαιοελληνικό μύθο, μια γυναίκα που καταφέρνει μέσα στην απαιτητική ζωή της παγκόσμιας πρωταθλήτριας να ζει τη ζωή και τον έρωτα της χωρίς συμβιβασμούς. Κι ένας αφοσιωμένος προπονητής, σύντροφος και μέντορας που στηρίζει την αθλήτρια και τη γυναίκα με μεγαλύτερη προσήλωση ίσως κι από τη δική του αθλητική παλιότερα και προπονητική σήμερα καριέρα του. Η «δικιά μας» Κατερίνα Στεφανίδη και ο Aμερικανός Μίτσελ Κρίερ (ΗΠΑ) αποτελούν ένα σύγχρονο παράδειγμα όχι μόνο αξιοποίησης του ταλέντου που κρύβει καθεμιά και καθένας μας μέσα του, αλλά και υπομονής και επιμονής στο στόχο που τελικά (και ευτυχώς για τους ίδιους και τους αγώνες τους) δικαιώνεται και καταξιώνεται διεθνώς. Για αυτούς τους λόγους, καθώς και επειδή η Παλληνιώτισα Κατερίνα κόντρα στο μέσο όρο της μαζικής ψυχολογίας του τόπου μας έχει αποδείξει ότι ακόμα και στις πλέον δυσοίωνες περιόδους απεχθάνεται τη μεμψιμοιρία, αποτελεί ιδιαίτερη χαρά για τη συντακτική ομάδα της “V” ότι υποδέχεται τη νέα χρονιά με το ποδαρικό της ίδιας και του προπονητή και συντρόφου της. Και τους ευχόμαστε, όπως φυσικά και στους αναγνώστες μας, υγεία και 2019 χαρές και νίκες.
της Ιωάννας Σκόνδρα
Η Κατερίνα Στεφανίδη: Άλμα στην Κορυφή
Στο 4.85 άλμα κατάκτησης του ευρωπαϊκού χρυσού το καλοκαίρι στο Βερολίνο ( δείτε στο βίντεο ) εκτός της δεδομένης χαράς σου ξεχωρίσαμε την άμεση εξ αποστάσεως συνεννόηση σου με τον κ. Κρίερ για την τεχνική αξιολόγηση του άλματος! Μήπως πλέον από τα πρώτα δευτερόλεπτα επικράτησης στους διεθνείς αγώνες σου δουλεύεις για τη νίκη στον κάθε φορά επόμενο;
Αυτή ειναι μια ιδιαίτερη ερώτηση (γελάει). Νομίζω πως αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι κάτι καινούργιο, είναι κάτι που είχα πάντα. Από πολύ μικρή μικρή μετά από ένα καλό ή μεγάλο άλμα μπορεί να πανηγύριζα για λίγα δευτερόλεπτα αλλά κατευθείαν σκεφτόμουν το επόμενο. Νομίζω πως είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο είναι ευχή και κατάρα.Δηλαδή από την μία θεωρώ ότι είναι κάτι το οποίο με έχει βοηθήσει να φτάσω εκεί που έχω φτάσει και από την άλλη νομίζω ότι είναι κάτι που δεν με αφήνει να χαρώ μια επιτυχία όσο θα έπρεπε. Αλλά σίγουρα είναι ένα χαρακτηριστικό που βλέπεις πολύ συχνά σε αθλητές. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τίποτα και πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω.
Δήλωσες στον ίδιο αγώνα ότι το να αγωνίζεσαι πια ως φαβορί σου προκάλεσε πρόσθετο άγχος. Είναι κάτι που θα σε απασχολήσει έντονα και στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Ντόχα το ερχόμενο καλοκαίρι ή μετά το χρυσό στο Βερολίνο το ξεπέρασες κι αυτό;
Δεν θα έλεγα ότι γενικότερα το να αγωνίζομαι σαν φαβορί μου προκαλεί περισσότερο άγχος. Θα έλεγα το αντίθετο για την ακρίβεια. Είναι κάτι που μου αρέσει γιατί μου δείχνει ότι έχω δείξει τα σωστά στοιχεία μέχρι την μέρα του μεγάλου αγώνα ώστε να θεωρούμαι το φαβορί.
Το ευρωπαικό ήταν όμως διαφορετικό. Ήταν ο πρώτος μεγάλος τίτλος που έμπαινα να υπερασπιστώ και ήταν μια πολύ δύσκολη για εμάς χρονιά με τραυματισμούς και προβλήματα που δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε ποτέ στο παρελθόν.Γι’αυτό σίγουρα μπαίνοντας ως η κάτοχος του τίτλου μου δημιούργησε παραπάνω άγχος. Αλλά πιστεύω ότι σε μια χρονιά που όλα έχουν πάει καλά μπαίνοντας στον αγώνα ως η κάτοχος του τίτλου δεν θα επηρεάσει το πόσο αγχωμένη είμαι.Γι’αυτό λοιπόν πηγαίνοντας προς την Ντόχα αυτό που μας ενδιαφέρει πρώτα είναι να μείνω μακριά από τραυματισμούς ώστε να βγει η προπόνηση που θέλουμε. Ξέρουμε ότι από τη στιγμή που ξεκινάνε οι αγώνες και να έχει πάει η προετοιμασία καλά σιγά σιγά πάντα βρίσκω ρυθμό.
Από την πρώτη νίκη στο Μαρακές το 2005 ως το χρυσό μετάλλιο στο Rio de Janeiro το 2016, ποιες ήταν οι πιο σημαντικές αποφάσεις και πράξεις για να υλοποιήσουν αυτή τη μεγάλη πορεία και ποιός ο σημαντικότερος προπονητής για την ανάδειξη και εξέλιξη σου;
Θα ξεκινήσω πρώτα με την ερώτηση για τον προπονητή. Πιστεύω ότι ο κάθε προπονητής που είχα με τα χρόνια με βοήθησε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Κέρδισα και έμαθα κάτι από τον καθένα. Σίγουρα όμως δεν θα είχα φτάσει ποτέ εδώ χωρίς το άντρα μου, Τόσο από προπονητικής αλλά και από ψυχολογικής απόψεως.
Τώρα από το 2005 μέχρι το 2016 συνέβησαν πολλά. Μπορώ σίγουρα να αναφέρω κάποιες μεγάλες αποφάσεις που με βοήθησαν να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα, όπως το να φύγω για την Αμερική, το να μετακομίσω στο Phoenix μετά το πανεπιστήμιο ( όπου και γνώρισα τον Mitch) και σίγουρα το να αφήσουμε το Phoenix και τον εκεί προπονητή μας το 2015 και να μετακομίσουμε στην άλλη πλευρά της Αμερικής ( κάτι με το οποίο πολλοί διαφωνούσαν ).
Αυτές είναι κάποιες από τις μεγάλες αποφάσεις. Αλλά πιστεύω ότι στον δρόμο προς την επιτυχία μετράνε και πολλές μικρές αποφάσεις. Αποφάσεις που μας φαίνονται ασήμαντες ή ακόμα και κακές. Για παράδειγμα το 2006 σταμάτησα αθλητισμό για 7-8 μήνες. Μια απόφαση που ίσως να φαίνεται κακή αλλά πιστεύω ότι με βοήθησε να συνειδητοποιήσω την αγάπη μου για το άθλημα. Αυτές οι μικρές αποφάσεις είναι τόσες πολλές που δεν γίνεται να τις αναφέρω όλες. Και σίγουρα η τύχη έπαιξε ρόλο σε πολλές από αυτές.
Τι ρόλο έπαιξε στη δημιουργία της υπερπρωταθλήτριας Στεφανίδη η… «αρπαγή» της Κατερίνας του Στάνφορντ από τον Μιτς Μίτσελ Κρίερ και πώς βιώνεις την παράλληλη προσωπική σχέση σας ως προπονητή σου και συντρόφου σου ταυτόχρονα ;
Με το Mitchell γνωριστήκαμε όταν μετακόμισα στο Phoenix για να κάνω προπόνηση στο γκρούπ όπου έκανε και εκείνος προπόνηση τότε με προπονητή τον Nick Hysong. Mε τον Nick πήρα τα πρώτα μου μετάλλια σε πανευρωπαικά πρωταθλήματα και έφτασα το ρεκόρ μου από 4.51 σε 4.77. Η απόφαση να μετακομίσουμε και να γίνει προπονητής μου ο Mitch ήρθε αρκετά γρήγορα. Οι λόγοι ήταν πολλοί αλλά ο βασικότερος ήταν ότι σιγά σιγά παρατηρούσα όλο και περισσότερο ότι όταν κάναμε προπόνηση οι συμβουλές που μου έδινε ο Mitch σαν συναθλητής μου με βοηθούσαν πιο πολύ από αυτές του προπονητή.Γι’αυτό πήραμε την απόφαση, παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς μου και της ομοσπονδίας, να συνεργαστούμε και επαγγελματικά. Όπως ανέφερα και νωρίτερα νομίζω πως δεν θα είχα φτάσει ποτέ στο επίπεδο που είμαι σήμερα χωρίς τον Mitch. Ίσως να είχα μια καλή αθλητική καριέρα αλλά σίγουρα όχι όλες τις επιτυχίες που έχουμε καταφέρει μαζί.
Η σχέση προπονητή/συντρόφου δεν μας έχει δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα. Έχουμε καταφέρει να ξεχωρίζουμε την επαγγελματική από την προσωπική μας ζωή και ακόμα και με μικρές διαφωνίες που έχουμε στην προπόνηση λύνονται γρήγορα.
Πώς εξηγείς ότι συνήθως οι Ελληνίδες πρωταθλήτριες/ες προέρχονται συνήθως από την ελληνική επαρχία και όχι από την πρωτεύουσα που διαθέτει αρτιότερες αθλητικές υποδομές & γιατί εσύ αποτέλεσες εξαίρεση και τελικά πέτυχες ξεκινώντας ουσιαστικά από την Αθήνα, συγκεκριμένα από την Παλλήνη της Αττικής;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι κάτι το οποίο έχω σκεφτεί ποτέ στο παρελθόν. Σίγουρα στον κόσμο μας το ταλέντο είναι μοιρασμένο ισάξια ανεξαρτήτως του που ζει κάποιος. Σαφώς το επίπεδο των ευκαιριών αλλάζει αλλά νομίζω ότι ζούμε σε μια χώρα με πολύ καλούς προπονητές τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία
Οι αθλητές και πρωταθλητές πρέπει να ασχολούνται με τα κοινά πριν η πολιτική ασχοληθεί μαζί τους ;
Η πολιτική και ο αθλητισμός δεν έχουν σχέση παρόλα αυτά είναι ( καλώς ή κακώς ) συμπλεκόμενα. Πιστέυω ότι είναι κάτι που ο κάθε αθλητής πρέπει να αποφασίσει από μόνος του. Ο κάθε αθλητής έχει τα δικά του όνειρα, πιστεύω και προσδοκίες. Το αν τα κοινά είναι κάτι που τον απασχολούν δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό, απλά είναι. Για εμένα είναι σημαντικό το αν κάποιος αθλητής επιλέξει να ασχοληθεί με κάτι άλλο έξω από τον αθλητισμό να το επιλέξει για τον ίδιο λόγο που επέλεξε τον αθλητισμό,δηλαδή αγάπη για αυτό.
Ο Μίτσελ Κρίερ: “Εργαστήρι” Αθλητών η Ελλάδα
Εσύ ένας επιτυχημένος προπονητής από τις ΗΠΑ, εκείνη ολυμπιονίκης, νευροψυχολόγος και, κυρίως, ελληνίδα… αλήθεια πώς τα βγάζεις πέρα μαζί της όταν δεν έχετε φόρτο εργασίας;
Η Ελληνική πλευρά είναι η πιο σημαντική, Είναι όπως λέει κι αυτή “θερμόαιμη”». Έχει πάθος για πολλά πράγματα το οποίο κάποιες φορές είναι δύσκολο να τεθεί υπό έλεγχο. Βαριέται πολύ εύκολα όταν δεν έχει να κάνει ενδιαφέροντα πράγματα, οπότε πρέπει να βρίσκω καινούργια πράγματα για να την κάνω να διασκεδάζει. Ωστόσο έχει μάθει να χαλαρώνει πάρα πολύ από τότε που γνωριστήκαμε.Απολαμβάνει πια και τις διακοπές μας κάτι που δεν συνέβαινε στο παρελθόν.Ευτυχώς η δεύτερη μας δουλειά είναι να επισκευάζουμε σπίτια και στην Αμέρικη υπάρχει πάντα δουλειά στον τομέα αυτό. Eλπίζουμε να καταφέρουμε να αγοράσουμε ένα σπίτι στην Ελλάδα και να το αναπαλαιώσουμε ώστε να την κρατάω απασχολημένη όσο είμαστε στην Ελλάδα.
Τι απαιτείται να μεταρρυθμιστεί στον ελληνικό αθλητισμό, κι ιδιαίτερα για την ανάπτυξη του στίβου, σε επίπεδο στρατηγικής και οργάνωσης;
Πιστεύω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλά ταλαντούχα παιδιά που εργάζονται σκληρά καθώς και πολλοί προπονητές με εμπειρία και γνώσεις που μπορούν να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά να εκπληρώσουν τα όνειρά τους. Είναι όλα τέλεια; Όχι, τα πράγματα δεν είναι πάντα τέλεια. Αλλά όλα πάνε πάρα πολύ καλά και για μια τόσο μικρή χώρα, ο αριθμός των πετυχημένων αθλητών είναι αξιοσημείωτος. Τα πράγματα όπως φαίνεται αλλάζουν προς το καλύτερο κάθε χρόνο, τουλάχιστον στο δικό μας άθλημα, και πιστεύω ότι ήταν πολύ προφανές αυτό το καλοκαίρι στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αν υπολογίσουμε τον αριθμό των μεταλλίων που κέρδισε η Ελλάδα. Ελπίζω ότι αυτή η πρόοδος θα συνεχιστεί.
Το φωτογραφικό υλικό είναι από τον προσωπικό λογαριασμό fb της Κ. Στεφανίδη
