Διέρρευσε το εξώφυλλο του περιοδικού με τον Μητσοτάκη – ήρωα του ’21, το περιέλαβαν τα «κακά σόσιαλ μίντια», το διακωμώδησαν μέχρι που το τερμάτισαν και, τελικά, τι καταλάβατε; Η ανάρτηση – διαφήμιση αποσύρθηκε, το συγκεκριμένο δημιουργικό θα φιγουράρει κάπως σαν «rejected» στα αρχεία του ατελιέ και η φάση θα τελειώσει.
Δεν θα καμαρώσουμε ποτέ σε πραγματικό τυπωμένο ιλουστρασιόν περιοδικό τον πρωθυπουργό μας ζωσμένο με φυσεκλίκια να ατενίζει το μέλλον κάνοντας τη δική του «επανάσταση», 200 ολόκληρα χρόνια μετά το 1821. Τέτοιοι άνθρωποι είστε: «κακοί».
Εχοντας δουλέψει αρκετά χρόνια σε εφημερίδες και περιοδικά, πραγματικά δυσκολεύομαι να κάνω πλάκα με το σημερινό «κάζο» γνωστού περιοδικού, πασίγνωστου συγκροτήματος που ανήκει σε υπερπασίγνωστο επιχειρηματία (κάποιοι λένε ότι δικαιωματικά αυτός έπρεπε να φιγουράρει πρώτος με τα φυσεκλίκια κι ο Μητσοτάκης να στέκει κάπου δίπλα) γιατί θεωρώ πως «στραβές» συμβαίνουν και στις καλύτερες δημοσιογραφικές οικογένειες (αν σας απαριθμήσω τις δικές μου, θα γελάμε ώρες). Ρίχνεις ιδέες, κάποιες είναι «κουφές», άλλες θέλουν «συμμάζεμα». Λέει ο ένας, προσθέτει ο άλλος, αφαιρεί ο τρίτος και τελικά, ακόμα κι αν πάει να βγει κάτι κακό, κάτι τραβηγμένο ή κιτς, πάντα βρίσκεται μία «ψυχή» να πει: «παιδιά, εμένα μού φαίνεται βλακεία» και 99 φορές στις 100, τα λάθη διορθώνονται.
Εδώ, ωστόσο, το θέμα δεν είναι τι οδήγησε τους υπευθύνους του περιοδικού στο να στήσουν εξώφυλλο με το δημιουργικό που βλέπετε στην κεντρική φωτογραφία. Ούτε αξιολογούμε το αισθητήριο αυτών των δημοσιογράφων που δεν κατάλαβαν πως επρόκειτο για «κακή έμπνευση».
Το μείζον ζήτημα είναι ότι – ευτυχώς – ο κόσμος ο οποίος σήμερα «το είδε πριν το κατεβάσουν» και το σχολίασε στα «κακά σόσιαλ μίντια», ένα είδε και δέκα κατάλαβε. Είδε την εικόνα και κατάλαβε την πρόθεση. Είδε το μήνυμα και κατάλαβε την στόχευση. Είδε την αισθητική και κατάλαβε την πολιτική. Είδε το κιτς και συνειδητοποίησε πού περίπου το πάει ο «μιντιακός στόλος» της κυβέρνησης ο οποίος, έτσι κι αλλιώς, χρόνια τώρα προσπαθεί να παρουσιάσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως ηγέτη μιας σύγχρονης επανάστασης με στοιχεία εθνικά που θα δημιουργήσει ένα κράτος από την αρχή. Σήμερα, απλώς, τους ξέφυγαν στο πορτραίτο (το οποίο μεθοδικά εδώ και χρόνια «ζωγραφίζουν»)… και τα φυσεκλίκια.
Ισως σήμερα τελικά να ήταν απλώς ειλικρινείς. Σκέφτομαι καμιά φορά πως από πολλά πράγματα μπορούμε να ξεμπερδέψουμε. Οι κοινωνίες εξελίσσονται, οι ανάγκες διαφοροποιούνται, ιδέες παλιώνουν και άλλες γεννιούνται. Από το κιτς δεν πρόκειται ποτέ να ξεμπερδέψουμε. Κινδυνεύουμε όλοι μας από αυτό. Γιατί το κιτς σημαίνει ευκολία, σημαίνει επανάπαυση, σημαίνει φαιδρότητα. Στην Ελλάδα παράγουμε περισσότερο κιτς απ’ ότι μπορούμε να καταναλώσουμε. Πάντα θα βρίσκεται ένας Αδωνις Γεωργιάδης να πουλάει νανογιλέκα, ένας Κωνσταντίνος Μπογδάνος ντυμένος Κανάρης (γατάκια, όταν τα έκανε αυτά ο Κωνσταντίνος…), μία Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη με τσάντα εμπνευσμένη από την ελληνική επανάσταση.
Από το σκηνικό «ιστορικών συνειρμών» και αισθημάτων εθνικής παλιγγενεσίας λείπουν μόνον οι αγαπημένοι στη δεξιά πολυκατοικία Κυριάκος Βελόπουλος, Γιώργος Καρατζαφέρης, Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης (που μοιάζει και με ήρωα της επανάστασης του 1821). Εχουν, ωστόσο, δυνατό «πάγκο» για να τους αντικαταστήσουν.
ΠΗΓΗ: Άκης Σακισλόγλου, parallaximag.gr
