Κι εκεί που ανοίγω τον υπολογιστή, τη μοναδική πόρτα που έχει απομείνει προς τον έξω κόσμο και αναμένω διακαώς ν’ ακούσω – διαδικτυακά – τα κάλαντα ή να δω φωτογραφίες και βίντεο από τη στολισμένη Αθήνα, εικόνες ζωής τελοσπάντων, μιας ζωής που συμβαίνει κάπου αλλού, διαβάζω παντού στα πρωτοσέλιδα τον “επιχειρησιακό σχεδιασμό της ΕΛΑΣ για τα περιοριστικά μέτρα των Χριστουγέννων”. Με φωτογραφία μια όμορφη εικόνα από τη στολισμένη Αθήνα.
Είναι που ήμασταν κακά παιδιά και είμαστε τιμωρία από τη μητέρα ΕΛ.ΑΣ; Είναι που το “πνέυμα των Χριστουγέννων” είναι διαφορετικό φέτος; Υπάρχει πνεύμα Χριστουγέννων φέτος;
Και ναι το καταλάβαμε απαγορεύτηκαν οι εορτασμοί. Ευτυχώς τα μελομακάρονα είναι ίδια. Σχεδόν ίδια δηλαδή, γιατί δεν μπορείς να πηγαίνεις από σπίτι σε σπίτι και να τρως παντού από ένα και να λες κάθε φορά “Δεν έχω φάει αρκετά φέτος”. Και τα ‘παμε, θα μετρήσουμε πόσους θα έχουμε στο τραπέζι μας με το σταγονόμετρο. Αλλά το μένος σας κύριοι απέναντι στην κοινωνία δεν το καταλαβαίνω. Είναι αρκετό που ο χρόνος δε μετριέται σε μέρες και ώρες αυτόν τον καιρό, αλλά σε νεκρούς και διασωληνωμένους, είναι απαραίτητο να σφίγγετε διαρκώς έναν κλοιό που κοντεύει να μας πνίξει; Ακόμη και στα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα αφήνουν ένα παράθυρο ελευθερίας για να νομίζουν οι άνθρωποι ότι είναι ελεύθεροι.
Τελικά ο Άγιος Βασίλης θα μας φέρει δώρο φέτος ή να του πούμε “έλα του χρόνου φέτος οι καμινάδες μας φέτος είναι κλειστές”; Καλά Χριστούγεννα…
