Zackie Oh

Η σιδηρά κυρία, βασίλισσα της trash, γέννημα-θρέμμα των 90s· μόνο εσύ μπορούσες να υποστηρίξεις ένα ολόκληρο βίντεο στο YouTube που σε παρουσιάζει στην κουζίνα σου να ψήνεις ένα αυγό.

Τα σόου σου γεμάτα χιούμορ και αλήθεια. Πολλή αλήθεια, ρε παιδί μου, αλήθεια ενοχλητική… Χλεύαζες τη φρίκη των καιρών μέσα στα μούτρα. Φορούσες τα λαμέ σου, ψώνιζες από τα στοκατζίδικα, έλεγες ότι για να κάνεις drag χρειάζεται μόνο έμπνευση και τόλμη.

Στα κλαμπ, στη σκηνή, στον δρόμο, στο θέατρο, το σπίτι, όλα ήταν τέχνη… Ροζ περούκα ή μαύρο καρέ και τα μαύρα γνωστά σου μποτάκια που ήταν βολικά για χορό. Τι περίεργο; Τα χορευτικά σου έμειναν πίσω ως «οι κλοτσιές της Zackie». Εκανες μια σβούρα και τσουπ: κλοτσούσες καθετί ασπρόμαυρο από πάνω σου.

Η Zackie σου ήταν χρώμα στη σκηνή του Athens Pride, που ξεσήκωσες κόσμο και ντουνιά, τολμώντας επιτέλους να τραγουδήσεις ζωντανά.

Μια φωτογραφία πάνω σε πιάνο με ουρά. Σταυροπόδι, το πολύχρωμο παπούτσι που δεν είχε ζευγάρι και που σαν άλλη Σταχτοπούτα έψαχνες κάτι που να σου κάνει. Αλλά το νούμερό σου, αγάπη μου, ήταν μοναδικό. Ετσι σε γνώρισα.

Ζακ 

Το χαμόγελο, το αγγελικό πρόσωπο, «ό,τι θέλεις, είμαι εδώ», οι βόλτες, η αλληλεγγύη. Δεν άντεχες το άδικο, έζησα το όνειρό σου να πραγματοποιείται και η θλίψη σου χαμόγελο είχε. Εκανες εύκολα «φίλους». Εμείς ήμασταν φίλοι χωρίς ανάγκες. Πολλοί σε εκμεταλλεύτηκαν και πριν και μετά.

Στο σπίτι μου που φόρτιζες το κινητό σου, τα βράδια που μιλούσαμε στο Facebook, το τελευταίο μας σόου, στις 14 του Σεπτέμβρη, που μετρούσαμε τον κόσμο για να δούμε αν θα βγάλουμε λεφτά για περούκες και μια παλέτα με σκιές που σ’ άρεσε, στο ταξί που πηγαίναμε για την παράσταση και έκλαιγες που τα κατάφερες στην πρεμιέρα, στη στεναχώρια που δεν ήρθαν να σε δουν στην παράσταση, στο τρανταχτό σου γέλιο που σήκωνε βουνά, στο λευκό μέικ απ σου που ξέχασες στο σπίτι μου και το έχω ακόμη, στα τραγούδια που γράφτηκαν για σένα, στα τραγούδια που λάτρεψες, στην κοτόπιτα που ήταν το αγαπημένο σου φαγητό, στον Σνούπι σου που κατουρούσε τους κακούς και που έκρυβες στην τσάντα σου λιχουδιές για να τον καλοπιάνεις, στη Μαντόνα σου, που ευτυχώς δεν άκουσες τον καινούργιο της δίσκο γιατί θα σε απογοήτευε, στις φορές που με υπερασπίστηκες και τώρα έμεινα πίσω μαζί με τόσους άλλους και χάσαμε την πολύτιμη φωνή σου, αυτή του δικαίου. Ετσι σε αγάπησα.

Ζαχαρίας

Οι γονείς, τα αδέρφια σου, οι πολύ δικοί σου άνθρωποι, μια χούφτα κόσμος, στην εκκλησία μέσα σε γκλίτερ, το πούλμαν που μας πήγε στην Ιτέα, που δεν προλάβαμε να κάνουμε ένα μπάνιο μαζί, οι στροφές για να φτάσουμε, τα δάκρυα, ανακατεμένα με την απώλεια και την ανακατωσούρα.

Σε χαιρέτησα, σου πετάξαμε μια περούκα, ένα ουράνιο τόξο, γυαλιά και την αγάπη μας, για να βρεις εύκολα τον δρόμο της γαλήνης. Σου τραγούδησα, μου έλειψες. Ασχημο πράγμα το πένθος. Δεν ταιριάζει σ’ εσένα. Ετσι σε έχασα.

«ΕΙίδοξος ληστής». Τα ψέματα, η συγκάλυψη, η αδικία, το μένος, η ασχήμια του ανθρώπινου είδους, οι ειδήσεις, οι τύψεις. Εγινες σύμβολο, μια ιδέα. Για τους μισούς ήρωας, για τους άλλους μισούς το τέρας. Αλλη μια αφορμή διχασμού, μια πολιτική ατζέντα. Αρνήθηκα να μπω σ’ αυτό. Λίγοι σε ήξεραν στ’ αλήθεια. Ετσι σε άλλαξαν.

Ανθρωπος 

Δεν είσαι ιδέα, δεν είσαι σύμβολο ούτε λάβαρο. Είσαι ο φίλος μου, ο αδερφός του, ο γιος της, ο γιος του, ο ξάδερφός της, ο φίλος της, το παιδί τους, το εγγόνι της, όλα τα παιδιά του κόσμου, ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ο καλός μας, η φιλενάδα της, το άλλο του μισό, ο συγγενής, ο γνωστός, ο διπλανός, ο γείτονας, ο ταξιδιώτης είσαι εσύ. Ετσι σε θυμάμαι. 

Γιώργος Καλογερόπουλος

ΠΗΓΗ: koutipandoras.gr