Ένας αλλιώτικος “Chorus/Χορός”, από τον Διονύση Καβαλλιεράτο.

Σκεφτείτε μία φρίζα από μολυβένιους διονυσιακούς χορευτές, στην παγωμένη στο χρόνο πόζα του Σειλινού, καμωμένους από κομμάτια που συγκροτούν έναν πολιτισμό που μοιάζει να βγαίνει από τις σελίδες της Mary Shelley. Μία συρραφή παγκόσμιας δυτικής ιστορίας που εξηγεί πως η ίδια έχει χτίσει τις πολλαπλές της εκδοχές επάνω στα επισφαλώς ισορροπούμενα θραύσματα μιας διανοητικής αντίληψης του παρελθόντος, ως οχυρωμένο αστικό εσωτερικό, το οποίο εύγλωττα συμβολίζει ο «Κος Άνω Κάτω».

Υφαίνοντας στον αιώνιο lux, calme et volupte χορό του Matisse την ποικίλη και συχνά σκαιή ανθρωπογεωγραφία των Daumier και Hogarth, ο Καβαλλιεράτος ανθρωποποιεί τα πάθη μας και τα λάθη μας και ξεβράζει στο χαρτί όλες τις τάχατες άγκυρες μας. Με άλλα λόγια δεν αφήνει τίποτα όρθιο, σε αυτόν το χορό-λεπτοφυές παρανάλωμα των προσδοκιών μας και των ματαιωμένων μας ονείρων.

Κοιτώντας λοιπόν τον καθρέπτη μας, βλέπουμε να σέρνουν το χορό ερινύες και θανάσιμα αμαρτήματα του ύστερου 20 αιώνα, όπως η γλουτονική εμμονή με την «βιολογική» γενετικά τροποποιημένη διατροφή μας- ο «Κολοκυθάκης», ως νέος Archiboldo, όπως η μανία των Σουβενίρ σαν να μην υπάρχουν όνειρα του αύριο παρά μόνο εικόνες του χτες- οι «Σταμνούλες» της παγκοσμιοποιημένης τουριστικής εκμετάλλευσης, όπως η καταξίωση μέσω της επίδειξης του πιο εντυπωσιακού υδατοδέκτη- ο «Πισινούλης» τα έχει όλα, από πριβέ πισίνες και τζακούζι έως σιντριβάνια και πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων. Στιγμές κορύφωσης της σαρδόνιας διάθεσης αποτελούν σχέδια όπως το «Γυναίκα Έπιασα ένα Ψάρι Να!», όταν χρυσές μπαρόκ κορνίζες με κατορθώματα ψαρέματος κοσμούν ένα ανθρώπινο σώμα αδειανό από άλλου είδους συνταράξεις.

Ο υφέρπων σαρκασμός εναλλάσσεται με την σιωπηλή θλίψη στον «κο Βαρκαρόλο», συντεθειμένο από αρχέγονα σκαριά που δίνουν τη θέση τους σε πλαστικά και φουσκωτά σκάφη, στην εμμονή με την τουριστική καταπάτηση οποιουδήποτε ανέγγιχτου ακόμα τοπίου, μεταξύ αυτών παγετώνες, έρημοι και πλανήτες, στον «κο Κοσμικό Τουρισμό», και στη θέαση και πρόσληψη της λαϊκής διακόσμησης ως κάτι μη οργανικό ή έργο ζωής, που τώρα απλώς θυμίζει κάτι από τα παλιά, σαν εκθέσεις του ΕΟΜΜΕΧ και γραφικά σε παλιά σχολικά βιβλία, στον «κο Λαογραφικό». Εδώ δεν μπορούν να λείπουν βεβαίως και αρχιτεκτονικά στοιχεία που κοσμούν τις καρτ ποστάλ των τοποθεσιών που κάποια άκαρδη μοίρα έμελε να τις μαρκάρει για πάντα ως τουριστικούς προορισμούς, όπως αιγαιοπελαγίτικοι ανεμόμυλοι, περιστερώνες, αρχαία αμφιθέατρα, γιοφύρια και Σφίγγες, στον «κο Νοσταλγικό Μέρος».

Ανάμεσα σε αυτό το πολύχρωμο συνονθύλευμα από όση επιβεβλημένη ωραιότητα αντέχεται να μας κατατρύχει, ο καλλιτέχνης φυτεύει την αληθινή vanitas μέσα από την παρουσία της ύπαρξης του Τέλους. Ο θάνατος μας κλείνει το μάτι, έτσι σαν μία στιγμή παιχνιδιού, ως παρωδία Χάλογουιν στον «κο Τρομαχτικό» με όλες τις φοβίες μας μαζεμένες, στην ποιητική «Πορφυρή Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου», και στη μεταφυσική κατασκευή ενός ανθρώπου με όλα τα όργανα απ’ έξω και στο λάθος σημείο, στο «κο Ανατομικό», αλλά και ως απεχθής σκελετός στην «κα Σκελέτη», με τον άνθρωπο να έχει συνηθίσει να φοβάται την εικόνα της εσωτερικής του δόμησης, και ταυτόχρονα να εξιτάρεται από την εικόνα της κιτς ερωτοτροπίας μέσα από τον αφροδισιακό οριενταλισμό του «Αγίου Βαλεντίνου». Ιδιότυπες και κλειστοφοβικές γκόθικ συνθέσεις αποτελούν η φιγούρα από σκάλες «κα Σκαλέ» ως εικονογραφημένη Jacob’s Ladder, και το σκοτεινό οπτικό νεκροπολιτικό αίνιγμα «Κα Ανοιχτές Πόρτες Κλειστά Παράθυρα».

Ο Άνθρωπος όμως, για τον Καβαλλιεράτο θα εξακολουθεί να γελοιοποιείται Θερβαντικά παρά με την περηφάνια ενός David, στον εξαρθρωμένο «Έφιππο Μπαλαρίνο», όπως και θα συνεχίσει να ασκεί την αποικιοκρατική του πολιτική μέσα από το εξαίρετο σύμπλεγμα από αλυσοδεμένους «Αλήτες του Δυτικού Κόσμου», μα και τη βαθιά πολιτική ελεγεία της μοιραίας πτώσης όλων των αυτοκρατοριών στο «Make America Again».

Agent Provocateur αλλά και εξαίρετος μάστορας της παραστατικής ζωγραφικής και της γλυπτικής, ο Καβαλλιεράτος μετουσίωσε τα σχέδια του σε γλυπτά ή ίσως και το αντίστροφο, στο πρόσφατο Έργο στην Πόλη του Οργανισμού Πολιτισμού ΝΕΟΝ σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών, τοποθετημένα εν χορώ στο Ηρώδειο, όπου τα αλλόκοτα αυτά ανδρείκελα εισέβαλλαν στο χώρο του θεατή ως χαρωποί ηθοποιοί στο δράμα της ίδιας του της ζωής.

ΠΗΓΗ:  culturenow.gr