“Εις την κήρυξιν του Στρατιωτικού Νόμου και την διάλυσιν της Βουλής”: Δικτατορία Μεταξά… σαν σήμερα.

Το βράδυ της 4ης Αυγούστου 1936, δημοσιεύτηκε σε έκτακτο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά – που τοιχοκολλήθηκε και σε κεντρικά σημεία της Αθήνας και του Πειραιά. Το διάγγελμα ανέφερε πως «η κυβέρνησις (…) προέβη, τη εγκρίσει της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως, εις την κήρυξιν του Στρατιωτικού Νόμου καθ’ άπασαν την χώραν, και την διάλυσιν της Βουλής».

• Έτοιμοι από καιρό

Από τις πρώτες πράξεις της δικτατορίας ήταν τα διατάγματα που προέβλεπαν: Την αναστολή των διατάξεων 8 άρθρων του Συντάγματος σε όλο το κράτος, τη διάλυση της Βουλής και την επιστράτευση των εργαζομένων σε υπηρεσίες «δημοσίας ωφελείας» (σιδηροδρομικοί, τροχιοδρομικοί κ.ά.).

Το απόγευμα της 4ης Αυγούστου προηγήθηκε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, στην οποία οι αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές υποστήριξαν ότι υπήρχαν «υπεύθυνοι πληροφορίαι κατά τας οποίας η κηρυχθησομένη γενική απεργία θα μετεβάλλετο εις στασιαστικήν εκδήλωσιν με αντικειμενικόν σκοπόν την ανατροπήν του νόμιμου πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος της χώρας». Αυτό ήταν και το πρόσχημα για την απόφαση της συγκέντρωσης όλων των εξουσιών στα χέρια της κυβέρνησης. Ακόμα, στις αιτίες της «μεταβολής» προβαλλόταν και η ανικανότητα της Βουλής που προέκυψε από τις εκλογές του Γενάρη του 1936 «να δώση κυβέρνησιν εις την χώραν», ανικανότητα που επίσης αποδείχθηκε και από τις «αθεράπευτες κομματικές αντιθέσεις» και τις «προσωπικές έριδες».

Οι ενέργειες του Μεταξά, ο οποίος άλλωστε προετοιμαζόταν από καιρό για την κήρυξη της δικτατορίας, έγιναν σε συνεργασία με τον Γεώργιο Β΄ και τη σύμφωνη γνώμη και στήριξη της Μεγάλης Βρετανίας. Το «κλίμα» υπέρ μιας δικτατορικής λύσης ευνοούσαν επίσης η άνοδος του φασισμού και του ναζισμού στην Ιταλία και τη Γερμανία καθώς και ο γενικότερος αντικομμουνισμός που οργίαζε.

Η επιβολή της δικτατορίας εξυπηρετούσε την ανάγκη της αστικής τάξης να θωρακίσει ακόμα περισσότερο την εξουσία της, σε συνθήκες όξυνσης των ενδοαστικών αντιθέσεων και ενόψει του επερχόμενου Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ταυτόχρονα υπήρχε και ο φόβος του εργατικού – λαϊκού κινήματος.

Η παρατεταμένη αστάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος, με τελευταίο «επεισόδιο» την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης που επικαλέστηκε και ο Μεταξάς, έκανε αδύνατη τη συνέχιση της λειτουργίας του με την ίδια (την κοινοβουλευτική) μορφή. Ειδικά σε συνθήκες προετοιμασίας και διεξαγωγής του πολέμου, που απαιτούσαν πιο συγκεντρωτική άσκηση της κρατικής εξουσίας και ταχύτατη λήψη αποφάσεων, οι δημοκρατικές διαδικασίες, μπλεγμένες μάλιστα στη διελκυστίνδα των ενδοαστικών αντιθέσεων, αποτελούσαν για την αστική τάξη μια επικίνδυνη πολυτέλεια.

Τις διεθνείς συνθήκες που επικρατούσαν την περίοδο εγκαθίδρυσης της 4ης Αυγούστου και σημαδεύονταν από τις προετοιμασίες για την επερχόμενη πολεμική σύρραξη, αποτυπώνουν μια σειρά από γεγονότα. Από τα πιο χαρακτηριστικά ήταν η δημιουργία του «Αξονα Ρώμης – Βερολίνου» (25 Οκτώβρη 1936) και ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι στις 25 Νοέμβρη 1936 η Γερμανία με την Ιαπωνία υπέγραψαν το Σύμφωνο ενάντια στην Κομμουνιστική Διεθνή, γνωστό ως «Αντικομιντέρν», που αφορούσε τον κοινό αγώνα των δύο αστικών κρατών ενάντια στον «μπολσεβικισμό».

Ο Τζόζεφ Γκέμπελς μετά την υπογραφή του Συμφώνου δήλωσε:

«Ο κόσμος δεν θέλει ακόμη να παραδεχθή το μέγεθος του μπολσεβικικού κινδύνου. Εάν ημείς καλούμεν από τόσο καιρού ήδη τα έθνη της Ευρώπης να λάβωσι σοβαρά μέτρα αμύνης κατά των υπονομεύσεων του κομμουνισμού, το πράττομεν προς το συμφέρον του κοινού ευρωπαϊκού πολιτισμού μας».

• Το δικό τους μαγαζί

Ο Ανδρέας Χατζηκυριάκος, ιδιοκτήτης της τσιμεντοβιομηχανίας «ΑΓΕΤ Ηρακλής» και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων και Βιοτεχνών Ελλάδας, που είχε πρωτοστατήσει στη σφαγή των εργατών στο Πασαλιμάνι το 1923, ανέλαβε το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας στην πρώτη δικτατορική κυβέρνηση. Η Εθνική Τράπεζα εκπροσωπήθηκε επίσης με υψηλόβαθμα νυν και πρώην στελέχη της στις κυβερνήσεις της 4ης Αυγούστου (Αλέξανδρος Κορυζής, Ιωάννης Αρβανίτης, Α. Αποστολίδης, Δ. Μάξιμος).

• Εχει υπολογιστεί, με βάση τα στοιχεία για 38 υπουργούς και στελέχη της δικτατορίας, πως το 10% ήταν τραπεζικά στελέχη και το 6% βιομήχανοι ή άλλοι επιχειρηματίες.

Ο Αμερικανός πρεσβευτής Lincoln MacVeagh θεωρούσε πως στην ομάδα «γύρω και πίσω» από τον Μεταξά βρίσκονταν ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Ιωάννης Δροσόπουλος, ο Αλέξανδρος Κανελλόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Ανωνύμου Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων και ο Πρόδρομος (Μποδοσάκης) Αθανασιάδης. Σημαντική στήριξη στη δικτατορία προσέφεραν και οι βιομήχανοι Επαμεινώνδας Χαρίλαος, Ν. Κανελλόπουλος, οι Λαναράς – Κύρτσης, οι αδελφοί Ηλιάσκοι, ο Γ. Πεσματζόγλου, η εταιρεία «Πάουερ» κ.ά. Επίσης, τα εκδοτικά συγκροτήματα Δ. Λαμπράκη («Ελεύθερον Βήμα»), Γ. Α. Βλάχου («Καθημερινή»), Αχ. Κύρου («Εστία») κ.ά.

Μία από τις χαρακτηριστικότερες εκδηλώσεις του αντικομμουνιστικού μένους της 4ης Αυγούστου ήταν το κάψιμο «κομμουνιστικών εντύπων» σε δημόσιους χώρους. Τα βιβλία που ρίχτηκαν στην πυρά είχαν κατασχεθεί από βιβλιοπωλεία και από σπίτια συλληφθέντων. Ανάμεσα στα βιβλία που κάηκαν δεν ήταν μόνο έργα κομμουνιστών αλλά και βιβλία του Τολστόι, του Δαρβίνου, του Παπαδιαμάντη, του Μπέρναρντ Σο, του Φρόιντ κ.ά. Ενδεικτικά, στις 16 Αυγούστου 1936 κάηκαν 12.000 έντυπα στην πλατεία του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη, κατόπιν διαταγής του Γ’ Σώματος Στρατού.

• Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου εφάρμοσε στοιχεία της κεϊνσιανής θεωρίας περί «κρατικής ρύθμισης της καπιταλιστικής οικονομίας», που ακολούθησαν αρκετά καπιταλιστικά κράτη μετά την οικονομική κρίση στα 1929 – 1933, συμπεριλαμβανομένου του γερμανικού.

Η παρέμβαση του κράτους δεν πήρε τη μορφή της «διευθυνόμενης οικονομίας», για την οποία μιλούσε το καθεστώς, ενίσχυσε όμως την πλουτοκρατία μέσω της εκτέλεσης δημόσιων έργων και της επιβολής «ηρεμίας» και «γαλήνης» στους χώρους δουλειάς. Η μεγαλύτερη, ίσως, «προσφορά» της 4ης Αυγούστου στο κεφάλαιο ήταν η επιβολή της «εργασιακής ειρήνης», μέσω της απαγόρευσης των απεργιών, του ελέγχου των σωματείων κ.ά.

Ταυτόχρονα, η δικτατορία πήρε μια σειρά από μέτρα υπέρ των «ενδεών τάξεων», εφαρμόζοντας ή επεκτείνοντας ορισμένες ρυθμίσεις και μέτρα που είχαν πάρει προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις. Παρ’ όλα αυτά κυρίαρχο στοιχείο παρέμεινε η ακραία ταξική ανισότητα και η φτώχεια του λαού.

Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία των εισοδημάτων κατά οικογένεια το 1938. Το 39% του πληθυσμού της χώρας, δηλαδή 630.000 οικογένειες, είχε ετήσιο εισόδημα 18.727 δραχμές. 632.768 οικογένειες, το 38,44% του πληθυσμού, είχαν εισόδημα 36.275 δραχμές ενώ υπολογιζόταν πως για κάπως άνετη ζωή χρειάζονταν τουλάχιστον 60.000 δραχμές. Την ίδια ώρα, 900 οικογένειες, το 0,05% του πληθυσμού, είχαν ετήσιο εισόδημα 2.125.000 δραχμές |>³. Οι όποιες αυξήσεις δόθηκαν εξανεμίστηκαν. Υπολογίζεται ότι ενώ μεταξύ 1935 – 1940 οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 50%, η πραγματική αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων δεν ξεπερνούσε το 5% |>⁴.

• Ο βασικός ταξικός αντίπαλος

Το ΚΚΕ υπήρξε ο βασικός, ο ταξικός αντίπαλος της 4ης Αυγούστου, που διακηρυγμένος της στόχος ήταν η καταπολέμηση του κομμουνισμού. Με ιδιαίτερη μανία η δικτατορική κυβέρνηση και τα κρατικά όργανα επιτέθηκαν στο ΚΚΕ και στην ΟΚΝΕ, με στόχο την πολιτική και ηθική τους εξόντωση, μαζί και σε ορισμένους συνεργαζόμενους με το ΚΚΕ.

Από την πρώτη μέρα – για την ακρίβεια νύχτα – της δικτατορίας, η Γενική Ασφάλεια Αθηνών και η Ειδική Ασφάλεια έθεσαν σε εφαρμογή, όπως είχαν διαταχθεί, σχέδια σύλληψης στελεχών του ΚΚΕ, τα οποία όμως εκείνη τη στιγμή δεν είχαν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Στο «Μυστικόν Αρχείον» του Κ. Μανιαδάκη |>⁵ αναφέρεται χαρακτηριστικά:

«...Το ΚΚΕ είχε και αυτό τας πληροφορίας του περί των προθέσεων του αειμνήστου Μεταξά. Ολίγας ημέρας προ της μεταβολής είχεν αρχίσει να θέτει εις ενέργειαν τον παράνομόν του μηχανισμόν. Ως εκ τούτου αι διαταχθείσαι συλλήψεις την νύκτα της 4ης Αυγούστου δεν είχον την προσδοκωμένην επιτυχίαν. Τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ είχον εξαφανισθή. Από αυτά συνελήφθησαν μόνον οι Σ[ι]άντος και Θέος που ενεφάνιζον τότε την “νόμιμον” πλευράν του ΚΚΕ και οι οποίοι αργότερα εδραπέτευσαν (…) διά να ξανασυλληφθούν» |>⁶

Αμέσως μετά την επιβολή της, η δικτατορία προχώρησε στη θέσπιση αντικομμουνιστικού νομικού πλαισίου. Στις 12 Αυγούστου 1936, συγκροτήθηκε το υφυπουργείο της Δημόσιας Ασφάλειας. Δύο μέρες μετά, στη θέση του υφυπουργού διορίστηκε ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, ο οποίος αποτέλεσε την «ψυχή» της αντικομμουνιστικής δράσης.

Με βάση το νομοθετικό πλαίσιο που συγκρότησε η δικτατορία προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτοπίσεις σε ξερονήσια.Επίσης, επικήρυξε στελέχη του Κόμματος. Στις 10 Νοέμβρη 1936 το ΠΓ κατάγγειλε την εκτόπιση 1.000 ατόμων, από τη μέρα της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας, τη φυλάκιση 330 με διάφορες ποινές καθώς και ότι «καταζητούνται χιλιάδες ολόκληρες άνθρωποι, επειδή είναι εχθροί της δικτατορίας» |>¹⁰. Στη συνέχεια ο αριθμός των εξόριστων και φυλακισμένων αυξήθηκε, φτάνοντας το 1939 τους περίπου 2.000.

Συνολικά, χιλιάδες ήταν όσοι συνελήφθησαν στα χρόνια της 4ης Αυγούστου. Οι συλληφθέντες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές υποβάλλονταν σε σκληρά βασανιστήρια: Ρετσινόλαδο, πάγος, φάλαγγα, ξερίζωμα νυχιών κ.ά.

Την επόμενη μέρα της κήρυξης της δικτατορίας κυκλοφόρησε έκτακτη – παράνομη έκδοση του «Ριζοσπάστη», με Διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής. Η ΚΕ απευθυνόταν σε «ολόκληρο το Λαό της χώρας», τον οποίο ενημέρωνε ότι «η δολοφόνα συμμορία του Μεταξά – Σκυλακάκη, με την εντολή της πλουτοκρατίας, της μοναρχίας και του χιτλερισμού, εγκαθίδρυσε στην Ελλάδα στρατιωτικοφασιστική διχτατορία». Υπογράμμιζε τις ευθύνες του Γεωργίου Β΄, τον οποίο χαρακτήριζε «άμεσο συνένοχο και υπεύθυνο όλων των εγκλημάτων της».

Σε αυτήν την πρώτη τοποθέτησή της η ΚΕ εκτιμούσε ότι η δικτατορία οδηγεί στον «ολοκληρωτικό αφανισμό» και θεωρούσε ότι «υπέρτατο λαϊκό και εθνικό συμφέρον της στιγμής» ήταν το γκρέμισμα της δικτατορίας «με όλα τα μέσα της μαζικής λαϊκής πάλης». Ο λαός θα έπρεπε να «αποφασίσει ο ίδιος με εκλογές συνταχτικής συνέλευσης με αναλογική, για την κατάσταση και το μέλλον του», να σχηματίσει παντού επιτροπές λαϊκής σωτηρίας, να δημιουργήσει παντού το Λαϊκό Μέτωπο, να οργανώσει την ανατροπή του Μεταξά. Στο πλευρό του λαού «δίχως κανένα δισταγμό» καλούνταν να σταθούν οι στρατιώτες και οι αντιφασίστες αξιωματικοί.

Την ίδια μέρα, σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», η απεργία που είχε προκηρυχθεί πριν από την κήρυξη της δικτατορίας σημείωσε επιτυχία. Παρά τον στρατιωτικό νόμο και την επιστράτευση μιας σειράς κλάδων, μόνο στην Αθήνα πήραν μέρος 40 χιλιάδες εργάτες. Στο Αγρίνιο έγινε παγκαπνεργατική απεργία ενάντια στη δικτατορία. Από το πρωί της 4ης Αυγούστου, επίσης, βρισκόταν σε εξέλιξη απεργία των καπνεργατών της Καβάλας. Η απεργία επεκτάθηκε και στη Δράμα, στο Πράβι (Ελευθερούπολη Καβάλας), στις Σέρρες και τη Θράκη. Κράτησε περίπου δύο βδομάδες και αντιμετωπίστηκε με άγρια τρομοκρατία.

✔️  Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μεταξάς και το κόμμα του είχαν λάβει μόνο 50.000 ψήφους και είχαν εκλέξει (μόνο) 7 βουλευτές όταν ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ του έδωσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Όλα τα αστικά κόμματα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης.
❓ Γιατί όμως ο Μεταξάς, ενώ είχε μόλις σχηματίσει κυβέρνηση, να διαλύσει τη Βουλή; Καταλάβαινε πως χρειαζόταν κάτι παραπάνω από μια κοινοβουλευτική άσκηση της εξουσίας (που θα μπορούσε να ανατραπεί -βρήκε και πρόσχημα τον… κίνδυνο ανατροπής του πολιτικού καθεστώτος.
✔️  Εξάλλου, στα χέρια της κυβέρνησης Μεταξά βρίσκονταν «υπεύθυνοι πληροφορίαι κατά τας οποίας η κηρυχθησομένη γενική απεργία (σ.σ είχε προκηρυχθεί απεργία για τις 4/8/1936) θα μετεβάλλετο εις στασιαστικήν εκδήλωσιν με αντικειμενικόν σκοπόν την ανατροπήν του νόμιμου πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος της χώρας».
✔️  Βέβαια, ανάγκη επιβολής της δικτατορίας αποτέλεσε η προετοιμασία της αστικής τάξης για τον επερχόμενο πόλεμο. Ενα δυνατό ΚΚΕ, ένα ισχυρό κίνημα, θα ήταν μεγάλος «κίνδυνος», και γι’ αυτό έπρεπε πρώτα να εξοντωθεί ο «εσωτερικός εχθρός».
✔️  Όργιο κυνηγητού αγωνιστών, φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορία. Βασικός ταξικός αντίπαλος του καθεστώτος, το ΚΚΕ. Στο «Μυστικόν Αρχείον» του Κ. Μανιαδάκη αναφέρεται χαρακτηριστικά: «…το ΚΚΕ είχε και αυτό τας πληροφορίας του περί των προθέσεων του αειμνήστου Μεταξά. Ολίγας ημέρας προ της μεταβολής είχεν αρχίσει να θέτει εις ενέργειαν τον παράνομόν του μηχανισμόν. Ως εκ τούτου αι διαταχθείσαι συλλήψεις την νύκτα της 4ης Αυγούστου δεν είχον την προσδοκωμένην επιτυχίαν. Τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ είχον εξαφανισθή». («Το Μυστικόν Αρχείον της περιόδου 1936 – 1941»).
✔️  Ισχυρές ήταν οι σχέσεις με την Αγγλία. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ο Μεταξάς είπε το «ΟΧΙ» στους Ιταλούς φασίστες του Μουσολίνι. Στις 3 Μάρτη του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, έλεγε: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (Ιωάννου Μεταξά, «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ’, σελ. 77).
Μάλιστα, σε συνέντευξή του στις αρχές Μάη του ’40 στον Βρετανό δημοσιογράφο Αρθουρ Μάρτον και ενώ ήδη η Γερμανία είχε εξαπολύσει τον πόλεμο, έλεγε: «Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτε δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές, ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» («Τα μυστικά αρχεία του Φόρεϊν Οφις», εκδόσεις «Πάπυρος», σελ. 76).
Αυτός ήταν ο «πατριωτισμός» τους. Πιστοί εντολοδόχοι της Αγγλίας και βασανιστές των κομμουνιστών, αγωνιστών και πραγματικών πατριωτών που από την πρώτη κιόλας μέρα ζητούσαν να πολεμήσουν στο μέτωπο τους Ιταλούς και μετά τους Γερμανούς. Στο ξεκίνημα του ελληνοϊταλικού πολέμου οι κρατούμενοι και εξόριστοι κομμουνιστές ανέρχονταν σε περίπου 2.000 άντρες και γυναίκες. Αντί αυτού, το καθεστώς του Ι. Μεταξά τούς κρατούσε φυλακισμένους έως ότου οι Γερμανοί πατήσουν το πόδι τους στην Αθήνα.

• Η προσπάθεια εξωραϊσμού του ιστορικού ρόλου του δικτάτορα Ι.Μεταξά.

Επιχειρείται να περάσουν οι εξής λαθροχειρίες ως δήθεν ιστορικές αλήθειες: 1) ότι το περήφανο «Όχι» στους ιταλούς εισβολείς το είπε ο Μεταξάς εξ’ ονόματος όλου του ελληνικού λαού και 2) ότι η μεταξική δικτατορία… πρωταγωνίστησε στη δημιουργία «κοινωνικού κράτους» και «κοινωνικών μεταρρυθμίσεων» (8ωρο, ΙΚΑ, ρύθμιση αγροτικών χρών, συλλογικές συμβάσεις κ.α.).
Σε αυτήν την εξόφθαλμη διαστρέβλωση της Ιστορίας πρωτοστατεί ασφαλώς ο φασιστικός εσμός των πολιτικών απογόνων του Μεταξά οι οποίοι πίνουν νερό στο όνομα του. Λίγα χρόνια πριν, τα ηνία της εξύμνησης του δικτάτορα κατείχε ο ΛΑ.Ο.Σ. (όπου «ανδρώθηκαν» πολιτικά οι αντικομμουνιστές «Γεωργιάδηδες» και «Βορίδηδες» της σημερινής ΝΔ), σήμερα ᾱν και εκτός βουλής η ναζιστική-εγκληματική Χρυσή Αυγή, αλλά και άλλοι -κατ’επίφαση “μετριοπαθείς”.

Γίνονται συχνά αναφορές στο δήθεν «κοινωνικό κράτος» του Μεταξά, παρουσιάζοντας μια σειρά κοινωνικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης (8ωρο, συλλογικές συμβάσεις, λειτουργία του ΙΚΑ, αγροτικά χρέη κλπ.) ως… έργο της μεταξικής δικτατορίας! Πρόκειται για άλλο ένα χυδαίο ψέμα της ναζιστικής-γκεμπελικής προπαγάνδας που επιχειρεί να «βγάλει λάδι» μια απ’ τις πλέον μαύρες και αποκρουστικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας του 20ου αιώνα.
Η «4η Αυγούστου», η δικτατορία του Ι.Μεταξά, ήταν ένα βαθιά αντικομμουνιστικό, αστικό, ταξικό κράτος. Αποτελούσε την πολιτική έκφραση των συμφερόντων της τότε άστικής τάξης της χώρας στο πολιτικό επίπεδο. Ο ίδιος ο Μεταξάς σε ομιλίες του σημείωνε μεταξύ άλλων πως μέριμνα του καθεστώτος του ήταν «η αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας…» και προσέθετε: «Εστηρίξαμεν το αστικόν καθεστώς της Ελλάδος και του εδώσαμεν να εννοήσει ότι το πρώτον καθήκον ενός τιμίου και πραγματικού πατριωτικού αστικού κόσμου, είναι, το να είναι αλληλέγγυος με τους δύο κλάδους, τον κόσμον τον εργατικόν και τον κόσμον τον αγροτικόν και εζητήσαμεν από τους αστούς, από τους βιομήχανους… θυσίας τας οποίας ο αστικός κόσμος μας τας έδωσε προθύμως» (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 104).

Κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή του κεφαλαίου προχώρησε με γρήγορους ρυθμούς, ενώ ενισχύθηκε ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους στην οικονομία, καθώς και η στενότερη σύνδεση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, όπως έχουν αποδείξει οικονομικοί μελετητές της περιόδου (Μ.Μαϊλη, Από την 4η Αυγούστου ως τις μέρες μας, Σύγχρονη Εποχή, 2009, σελ.28).

Είναι ψευδής ο ισχυρισμός των απολογητών του Μεταξά ότι το καθεστώς της 4ης Αυγούστου καθιέρωσε το 8ωρο και την κυριακάτικη αργία. Η καθιέρωση του 8ωρου έγινε με το νόμο 2269 το 1920, με τη νομοθετική κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας. Για να εφαρμοστεί σταδιακά χρειάστηκαν οι πολύχρονοι, συχνά αιματηροί αγώνες των εργατών. Ποτάμια αίματος χύθηκαν στις συγκρούσεις των εργατών με το αστικό κράτος. Η δε κυριακάτικη αργία είχε καθιερωθεί από το 1911. Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν να καταργήσει την κυριακάτικη αργία και το κυριακάτικο μεροκάματο να δίνεται στο κράτος για την… «Εθνική Αμυνα».

Ένα άλλο χοντροκομμένο ψέμα των νοσταλγών της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας είναι η- δήθεν- «καθιέρωση αδείας μετ’ αποδοχών» από Ι. Μεταξά! Μόνο που αυτές καθιερώθηκαν πριν το Μεταξά, με τον αναγκαστικό νόμο (ΑΝ) 539/1935 και έπειτα από πολύχρονο αγώνα του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις αποτελούσαν παλιά εργατική διεκδίκηση. Επί δικτατορίας Κονδύλη, ψηφίστηκε στις 16/1/1935 Αναγκαστικός Νόμος περί Συλλογικών Συμβάσεων- ένας νόμος που επί της ουσίας μόνο ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις επέτρεπε. Πρωτού έρθει στην εξουσία, ο Μεταξάς ετοίμασε νέο νόμο περί υποχρεωτικής διαιτησίας, κάτι ανάλογο με όσα γίνονται σήμερα με τις Συλλογικές Συμβάσεις, προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις από τα εργατικά σωματεία (Μάης 1936). Οι «συλλογικές συμβάσεις» μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των διορισμένων από τη δικτατορία συνδικαλιστών απέκτησαν ισχύ νόμου (2045/7/9/1936) και τίτλο «κατώτατον όριον μισθών των Ιδιωτικών Υπαλλήλων και ελάχιστον ημερομίσθιον εργατών Βιομηχανίας». Αποτελούσε, λοιπόν, καραμπινάτη κοροϊδία του λαού εκ μέρους του μεταξικού καθεστώτος η καθιέρωση των «Εθνικών Συμβάσεων Εργασίας», αν λάβουμε υπ’ όψη τις συνθήκες που επικρατούσαν: αναγκαστική διαιτησία, απαγόρευση των απεργιών και φασιστικοποίηση των συνδικάτων στα πρότυπα του Μουσολίνι.

Στις 11/11/1937 ιδρύθηκε το ΙΚΑ, το οποίο λειτούργησε από 1/12/1937 έως το τέλος του ’37 σε Αθήνα-Πειραιά και Θεσσαλονίκη, και από τα τέλη του 1938 στις άλλες πόλεις. Η ίδρυση ωστόσο του ΙΚΑ αποτέλεσε ουσιαστικά εφαρμογή του νόμου 6298, ο οποίος είχε φηψιστεί τον Σεπτέμβρη του 1934 από το Λαϊκό Κόμμα και δεν εφαρμόστηκε για μια σειρά λόγους (αντιδράσεις μερίδας του Κεφαλαίου, πραξικόπημα Κονδύλη, Κίνημα 1935 κλπ). Βέβαια, για την καθιέρωση νόμου για τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις είχαν προηγηθεί πολύμορφοι αγώνες της εργατικής τάξης, οι οποίοι απέδωσαν για πρώτη φορά καρπούς με την ψήφιση του νόμου 2868 του 1922- δηλαδή 15 χρόνια πριν τη μεταξική δικτατορία!

Οι πενιχρές παροχές του ΙΚΑ διεκόπησαν το 1939 και το σύστημα κατέρρευσε. Τι έκανε ο Μεταξάς; Το καθεστώς του κατάσχεσε με τη μορφή δανείου προς το κράτος, όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών που έφταναν τα 850 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα 500 εκατομμύρια ήταν του ΙΚΑ! (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 110).

Το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά αποτέλεσε «χρυσή εποχή» για την οικονομική ολιγαρχία. Η καπιταλιστική κερδοφορία αυξήθηκε μέσω άμεσων κρατικών παρεμβάσεων και νέων δημόσιων έργων για πολεμικές προπαρασκευές, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Πρόκειται για την ίδια περίοδο κατά την οποία, όπως προαναφέρθηκε, προχώρησε η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή του κεφαλαίου, τα διάφορα τμήματα του οποίου (βιομηχανικό, εμπορικό, πιστωτικό) καρπώθηκαν τεράστια κέρδη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μεγαλοεπιχειρηματίες της εποχής (Χατζηκυριάκος, Μποδοσάκης, Αφοι Ηλιάσκοι, Λαναράς κλπ.) στήριξαν ενεργά το μεταξικό καθεστώς, ενώ ένας αριθμός κεφαλαιοκρατών και τραπεζικών μεγαλοστελεχών κατέλαβαν κυβερνητικές θέσεις (Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ, Κων/νος Ζαβιτσάνος, Δημ.Μάξιμος κλπ).

Μεταξάς-Μποδοσάκης

Αυτό ήταν το περίφημο καθεστώς του…«Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού»… Ένα καθεστώς κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της άρχουσας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους. Η μεταξική δικτατορία αποτέλεσε αναγκαιότητα για τη στήριξη και ενίσχυση του ελληνικού καπιταλισμού, σε συνθήκες προετοιμασίας του Δευτέρου Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου, λύνοντας προσωρινά τις υπάρχουσες αντιθέσεις των αστικών, «κοινοβουλευτικών» κομμάτων της εποχής που της ανέθεσαν μέσω του κοινοβουλίου την εξουσία.

ΠΗΓΗ: atexnos.gr