“Λύω Σιωπή”: Ο Marc C. da Costa μας συστήνει το πρώτο του βιβλίο

O Mark C. da Costa είναι συγγραφέας. Είναι φωτογράφος. Είναι ένα πολυτάλαντο και κυρίως ένα θαρραλέο πλάσμα.

Η λύση της σιωπής είναι οδοστρωτήρας

Το «Λύω, σιωπή!» είναι το 1ο του βιβλίο που από τον τίτλο του ακόμα μαρτυρά τον εξομολογητικό του χαρακτήρα. Απαρτίζεται από οκτώ διηγήματα εμπνευσμένα και γραμμένα από πρωτογενές αληθές βιωματικό ίζημα, ένα διήγημα που καταπιάνεται με την σωματική κακοποίηση και τρία ακόμα διηγήματα που καταπιάνονται με φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, όπως του ρατσισμού που προέρχεται εξαιτίας της καταγωγής και της σεξουαλικότητας ταυτότητας. Όλα τα διηγήματα όπως και το βιβλίο εν γένει έχουν ως αποκλειστικό στόχο την ευαισθητοποίηση και την λύτρωση μέσα από την τεχνική του να μοιραζόμαστε.

Το «Λύω,σιωπή!» κυκλοφόρησε πριν από περίπου ένα χρόνο από τις εκδόσεις Πηγή (https://www.pigi.gr/product/lyw-siwph/).

Ο Mark C. da Costa μίλησε στη Victory Press για το βιβλίο του, το οποίο το τελευταίο διάστημα μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ με τα όσα εκτυλίσσονται παγκόσμια στην κοινωνία μας, και την τόλμη του να “λύνει κανείς τη σιωπή του” και να μοιράζεται με τους αναγνώστες τόσο προσωπικά και καθοριστικά για τη ζωή του βιώματα. «Η αγάπη πρέπει να πολλαπλασιάζεται» μας λέει και μέσα από τη γραφή του ευελπιστεί να μας εμπνεύσει να την πολλαπλασιάσουμε κι εμείς.

Πως αποφασίζει κάποιος εύκολα να λύσει τη σιωπή του;

Εύκολα κανείς δε λύνει τη σιωπή του, μονάχα αν είναι αποφασισμένος να το κάνει και πάλι υπάρχουν διάφορες παράμετροι που λαμβάνει υπόψιν του ακόμα κι αν δεν θα έπρεπε. Η λύση της σιωπής είναι οδοστρωτήρας. Στο διάβα της ισοπεδώνει προσωπικό εγωισμό και σε φέρνει αντιμέτωπο με την αντιπαράθεση. Αν είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις την κόντρα τότε τη σπας τη σιωπή. Μερικές φορές όμως η λαλιά αντί για αντιμέτωπους μας φέρνει κοντά. Και αυτό μου δίνει ελπίδα. Αρά κάποιος τη λύνει είτε γιατί δεν φοβάται για το τι θα συμβεί ή γιατί θέλει να βρει απάγκιο. Τόσο προσωπικό όσο και κοινωνικό.

Πιστεύεις πως έρχεται κάποια στιγμή στο πλήρωμα του χρόνου που σε κάνει να πεις “φτάνει πρέπει να μιλήσω”; Ή κάποιο γεγονός σε αλλάζει τόσο που σε εξωθεί σε αυτό;

Το πλήρωμα του χρόνου είναι κατευθυντήριο, δεν χρειάζεται να γίνει κάτι συνταρακτικό για να αποφασίσεις να μιλήσεις για ότι έχεις μέσα σου. Παρόλα αυτά εννοείται πως μπορεί να συμβεί κάτι σαν κερασάκι στην τούρτα που λες «δε γίνεται πια, εδώ οι συνθήκες το επιβάλουν». Είναι κάτι σαν ένστικτο επιβίωσης το να λύσεις τη σιωπή σου, γιατί μιλώντας τα βρίσκεις με τον εαυτό σου και με τους άλλους γύρω σου. Ως ένα βαθμό, το ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και το προσωπικό στοπ στη σιωπή μπορεί να συμπίπτει. Όλα έχουν να κάνουν με το πόσο οι συνθήκες στο επιτρέπουν ή στο επιβάλλουν και το πόσο ώριμο είναι αυτό το φρούτο που έχεις μέσα σου να σκάσει στα χέρια που άλλοτε είναι έτοιμα να ακούσουν κι άλλοτε δεν είναι.

Προσωπικά, για να καταφέρω να μιλήσω, καταλυτικό παράγοντα έπαιξε το γεγονός ότι αυτό ήταν μονόδρομος μιας και τα πρώτα συμπτώματα της κατάθλιψης εκδηλωνόταν ψυχοσωματικά και με έφεραν στο σημείο το να πιστεύω ότι δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης.

Πιστεύεις πως άτομα που έχουν δεχθεί κακοποίηση ή ρατσισμό λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού τους θα πάρουν δύναμη μέσα από τις ιστορίες που διηγείσαι;

Το βιβλίο έχει γραφτεί έχοντας αυτοσκοπό την κοινωνική ευαισθητοποίηση και την πραγμάτωση της ίασης που έρχεται με κάθε αφορμή που μας δίνεται για να μιλήσουμε για όσα μας βαραίνουν. Νομίζω ότι έχει γραφτεί από τα μάτια ενός παιδιού, που μέσα από κάθε ιστορία μεγαλώνει και μαθαίνει τόσο για τον εαυτό του όσο και για τον κόσμο γύρω του. Αυτό το παιδί, εκπαιδεύεται και μορφώνεται στο πως να συντάσσει τον εαυτό τους και να προσαρμόζεται ή να ξεπερνά καταστάσεις και ν’ αφουγκράζεται όλες τις άλλες οπτικές. Οπτικές που με τη σειρά τους εξελίσσονται και διαμορφώνεται μέσο της ίδιας ιαχής. Η κάθε ιστορία έχει πάντα κάτι να πει, και κάθε ήρωας μοιράζεται με το κοινό πτυχές  που ο αντιήρωας βλέπει αλλιώς. Αν υποθέσουμε πως ο συγγραφέας είναι ο ήρωας του έργου του και το κοινό ο αντιήρωας, θα χαρώ ιδιαίτερα να μάθω πως υπάρχει κόσμος που άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεται για έναν ομοφυλόφιλο ή για ένα «θύμα». Θέλω να πιστεύω πως ο παθών θα ξέρει πως δεν είναι μόνος του και πως ένας θύτης κάποια στιγμή θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αλήθεια.

Είμαι βέβαιος, πως το βιβλίο έχει ήδη αποτελέσει κινητήριο δύναμη για ανθρώπους να λύσουν τη σιωπή τους. Δεν είναι λίγοι που μου έχουν εκμυστηρευτεί πως βρήκαν τη δύναμη, έχοντας διαβάσει το βιβλίο, να μιλήσουν στους δικούς τους, σε φίλους τους για τη σεξουαλική τους ταυτότητα ή για τραυματικά βιώματα του παρελθόντος, τα οποία αποσιωπούσαν.

Με κάποιους από τους αναγνώστες, είχα την τύχη ν’ αναπτύξω δεσμούς φιλίας. Η αγάπη είναι για να πολλαπλασιάζεται και νομίζω ότι σε ένα πολύ, πολύ μικρό βαθμό έχω ανεβάσει τα ποσοστά στην αριθμητική.

Δεν το λέω για να περιαυτολογήσω, το λέω γιατί είμαι περήφανος τόσο για το έργο μου όσο και για την αποδοχή του από ένα κοινό που χρειάζονταν να φτάσει στη λύτρωση. Χωρίς να έχει σημασία πόσο μεγάλο ή μικρό είναι αυτό το κοινό. Ταυτόχρονα, έχω και την πλήρη επίγνωση της ευθύνης που φέρω, απέναντι στ’ άτομα που μου εκμυστηρεύονται καθημερινά τις δικές τους ιστορίες, μιας και μου λένε πως είχα μια άλφα επιρροή στην απόφαση τους.

Το «Λύω σιωπή» μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ με όσα συμβαίνουν γύρω μας και το ελληνικό “Me too” έχει ξεσπάσει εδώ και κάποιους μήνες. Ανήκεις σε αυτούς που πιστεύουν πως “ήρθε η ώρα”;

Μακάρι μεγαλώνοντας να γνώριζα αυτό για το οποίο είμαι πλέον σίγουρος. Ότι η κατάλληλη ώρα δεν υπάρχει, αλλά δημιουργείται από εμάς τους ίδιους. Ο καθένας μας λύνεται και σπάει μπροστά σε ότι τον βασανίζει όποτε εκείνος ή εκείνη θεωρεί πως έχει έρθει το πλήρωμά του χρόνου ή το πλήρωμα του πόνου.

Πρέπει να αναλογιστεί κανείς πόσο μεγάλη ευθύνη φέρει το να μιλάς για κάτι τόσο προσωπικό. Επηρεάζεις μάζες, ταράζεις νερά και μπαίνεις σε χωράφια επικίνδυνα. Πολλοί θα σταθούν στο πλευρό σου. Πολλοί θα σε καταλάβουν. Αλλά πολλοί είναι και εκείνοι που θα σε διαβάλουν ή θα θέλουν να σε καταστρέψουν τρόπο τινά.

Μια ενυπόγραφη καταγγελία σώζει και ταυτόχρονα τερματίζει ζωές. Το βάρος είναι μεγάλο. Και πρέπει να αποφασίσεις σε ποιου είδους εξουσία θα λυγίσεις. Γιατί και στις δυο περιπτώσεις γονατίζεις, από τη μια για να διώξεις το δικό σου βάρος και από την άλλη να μετατοπίσεις το βαρίδι εκεί που ανήκει.

Ποιά είναι τα σχέδια της πένας σου;

Μόλις ολοκλήρωσα το «Λύω σιωπή» αισθάνθηκα ν’ αδειάζω εντελώς. Κατέβαλα μεγάλο κόπο, τόσο για τη σύνθεση του, όσο και για την έκδοση και την προώθησή του, σε συνεργασία πάντα με τον εκδοτικό μου οίκο, iWrite.

Αν με ρωτούσες τότε, θα δίσταζα ν ’απαντήσω γιατί δεν ήξερα αν όντως έχω κάτι άλλο να πω. Γνωρίζω όμως ότι συγγραφέας θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω! Θεωρώ ότι είναι αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα και πως με τον δικό μου τρόπο ζω τη ζωή και γράφω για αυτή.

Γεμίζω το ποτήρι τον εμπειριών μου, εξελίσσω τη σκέψη μου, διαβάζω και θαυμάζω άλλους συγγραφείς σαν κι εμένα και δειλά αρχίζω να γράφω πάλι, γιατί η γραφή είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου.

Αυτή λοιπόν η διαδικασία μας φέρνει στο τώρα. Έχω ξεκινήσει, τη συγγραφή ενός νέου διηγήματος, μ’ έναν ήρωα για πρωταγωνιστή αυτήν τη φορά και με μια ματιά στο σύγχρονο κόσμο που ζούμε. Ονομάζεται «Προσωπικόν ημοιρολόγιον» και φυσικά έχει κοινωνικό χαρακτήρα, περίτεχνα δραματουργικά στοιχεία και μια άλλου είδους συναισθηματική φόρτιση. Αν το απόσταγμα του προηγούμενου βιβλίου είναι ότι «η αγάπη πρέπει να πολλαπλασιάζεται», τότε αυτού του βιβλίου, είναι πως, «πρέπει να ζούμε στο τώρα, για να μη χαθεί η στιγμή στη λησμονιά».