«Χαμένη» νιώθω λοιπόν, σε ένα τοπίο «χαμένων» ανθρώπων

Της Αθηνάς Χατζηαθανασίου

Τι λέξη κι αυτή! Για το «χαμένος» λέω. Μπορεί να σημαίνει τόσα πολλά πράγματα. Μπορεί να είναι αυτός που έχει ηττηθεί. Ή αυτός που έχει χάσει το δρόμο του. Αλλά ταυτόχρονα θυμάμαι και τη γιαγιά μου να φωνάζει «χαμένε, ε χαμένε» και νόμιζα τότε ότι χειρότερη βρισιά δεν υπάρχει. Αυτό και η λέξη «σερσερής». Θου, κύριε, φυλακή τω στόματί μου! Με μικρό «κ» το «κύριε» επίτηδες.

«Χαμένη» νιώθω λοιπόν, σε ένα τοπίο «χαμένων» ανθρώπω, όπου οι «χαμένες» προοδευτικές δυνάμεις άγονται και φέρονται από ένα αυτό-διαίρει και βασίλευε (;;;). Κι έτσι, την επόμενη μέρα, με σύνθημα το «αυτοί είστε» , που είναι σημείο των καιρών και ασχολείται μονο με την καμπούρα του άλλου, καθένας τους βασιλεύει στο μικρό και ταπεινό κονάκι του.

Κάποιος νοσταλγεί παλιά, «χαμένα» μεγαλεία. Κάποιος μακαρίζει για τα αριθμητικά ψίχουλα που του χαρίστηκαν. Την ώρα που οι άλλοι, οι διαφορετικοί «χαμένοι», χορεύουν πάνω στις στάχτες της προόδου.

Κι επειδή έβαλα πολλά εισαγωγικά και χρησιμοποιήσα πολλες μεταφορές: αυτοί ΕΙΜΑΣΤΕ.