Υπάρχουν κι οι άνθρωποι αυτοί…
Αυτοί που μπαίνουν μέσα στη φωτιά και δεν υπολογίζουν τίποτα. Αυτοί που για στιγμές ξεχνάνε τον ίδιο τους τον εαυτό, ορμάνε μέσα κι ό,τι γίνει. Είτε η φωτιά είναι μεταφορά, είτε κυριολεξία.
Υπάρχουν άλλοι που κοιτάνε τη φωτιά από μακρυά, τρομάζουν και φεύγουν. Υπάρχουν άλλοι που θέλουν αλλά δεν μπορούν. Υπάρχουν άλλοι που “λυπούνται πολύ” και συνεχίζουν τη ζωή τους. Υπάρχουν άλλοι που “θα βοηθήσουν”, μα αυτό το “θα” τώρα που το χρειάζεσαι δεν έρχεται ποτέ.
Κι υπάρχουν και οι άνθρωποι αυτοί…
Οι άνθρωποι αυτοί ξυπνάνε το πρωί νωρίς και το βράδυ πάλι νωρίς κοιμούνται. Δεν ξεχωρίζουν καλοκαίρια και χειμώνες, δεν κάνουν διακοπές σε νησιά. Μια βραδιά μέσα στη θάλασσα με αέναες συζητήσεις είναι οι διακοπές τους.
Οι άνθρωποι αυτοί δε μιλάνε πολύ. Ή μάλλον δε μιλάνε σε πολλούς… Δε θέλουν λόγια περιττά, ούτε πολλές περιπτύξεις. Όταν σε αγκαλιάσουν θα το έχουν ανάγκη και θα το εννοούν. Κι αν τα δικά τους χέρια δεν ανοίγουν τόσο εύκολα, τι να κάνουμε έτσι μάθαν. Η δική τους αγκαλιά πάλι ανοιχτή μένει για τους άλλους με τρόπους διαφορετικούς.
Κι αν άλλες φωτιές τις φοβήθηκαν κάποτε πολύ, σ’ αυτή, την πραγματική, πάνε και πέφτουν πάνω κι ό,τι γίνει. Και τότε τους αγαπάς ένα βήμα πιο πολύ.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ήρωες κανενός, δεν ψάχνουν υστεροφημίες, το “μπράβο” και το “ευχαριστώ” το γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Έτσι μάθαν, έτσι είναι, έτσι κάνουν.
Κοιτιούνται μεταξύ τους και μ’ αυτό το ένα βλέμμα έχουν πει όσα ήθελαν να πουν. Δεν θα ζητήσουν αντάλλαγμα που σου έσωσαν το σπίτι γιατί δεν θα μπορούσαν να έχουν κάνει αλλιώς. Δεν θα πούνε σ’ αγαπαώ -είπαμε έτσι μάθαν- η αγάπη τους όμως νικάει βουνά και θάλασσες.
Οι άνθρωποι αυτοί το βράδυ κοιμούνται ήσυχοι. Κι αν σήμερα τους κάηκε το σπίτι, το χαμόγελό τους είναι πάλι εκεί και δεν δέχονται να τους λυπάται κανένας, ούτε ο ίδιος τους ο εαυτός.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι σπάνιοι. Γνήσιους θα τους πεις κι αληθινούς. Θα τους βρεις χωμένους σε μικρά χωριά, κρυμμένους σε μεγάλες πόλεις, άλλοτε με στολή παραλλαγής κι άλλοτε με πουκάμισα γαλάζια.
Κι όταν τους ανακαλύψεις κράτα τους εκεί καλά και κοίτα τους στα μάτια. Τους άλλους, τους “θα” και τους “λυπάμαι” καν’ τους λίγο παραπέρα.
Υπάρχουν κι άνθρωποι αυτοί που θα καούν για σένα… και στη μεταφορά και στην κυριολεξία.
Στον Π.., τον Γ. & τον π.
