…της Μάνιας Παπαδημητρίου

Βλέπω αυτό που έρχεται στο χώρο των παραστατικών τεχνών και τρομάζω. Ό, τι ηταν μικρό και φτωχό θα εξαφανιστεί τελείως  και ό, τι ήταν μεγάλο και τρανό θα μεγαλώσει κι άλλο.

Όλοι όσοι περιμένουν να τους εμπεριέξει το νέο σχέδιο θα δούν γρήγορα οτι δεν θα συμβεί παρά για ελάχιστους και οχι απαραίτητα τους καλύτερους. Θα επιβιώσουν απλώς οι χρησιμότεροι για το σύστημα, δηλαδή οι πιο ευέλικτοι συναισθηματικά και ιδεολογικά. Οι υπόλοιποι θα βολοδέρνουν σε χειρότερες συνθήκες απ τις τωρινές.

Αν δεν κάνουμε κάτι γρήγορα, ώστε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας ως κίνημα και οχι ως μονάδες, ή απλώς ξεχωριστές μικροομάδες, αύριο, δηλαδή το φθινόπωρο ήδη αν όχι νωρίτερα ,θα είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς την έννοια εργασία στην τέχνη και αυτό πιά με το πρόσχημα της απόλυτης ένδειας, που εν πολλοίς θα είναι και αλήθεια.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που βλέπω ήδη να οργανώνεται απο παντού και εμείς δεν εχουμε βρεί τρόπο να την αντιμετωπίσουμε.

Ο χρόνος έχει φτασει. Δεν ωφελούν τα λόγια. Χρειάζονται πράξεις.