Της Ιωάννας Κοντούλη
Στην καρδιά του χειμώνα, καταχείμωνο, 25 Γενάρη… οι αισθήσεις το αμφισβητούν, με το ζόρι να καταπιούμε το ημερολόγιο, αφού η εποχή καταχείμωνο δεν θυμίζει… θα μου πεις, σιγά εδώ κατάπιαμε τόσα και τόσα, το αν το καταχείμωνο είναι αλλά δεν φαίνεται θα μας ενοχλήσει, τι να πω, έχεις τα δίκια σου!
Αλλά ο καιρός, ακόμα και αυτός σήμερα μας πνίγει στην αμφιβολία, χτυπά αλύπητα και αυτός, λες και είναι λίγα αυτά που ήδη αμφιβάλλουμε, όσα μακάρια θεωρούσαμε δεδομένα.
Πόσες παγιωμένες σταθερές θα σαρωθούν ακόμα, πόσα ακόμα κεκτημένα θα απωλέσουμε… από που θα κρατηθούμε για τα επόμενα αναγκαία γοργά βήματα, η ζωή είναι γνωστό δεν συγχωρά αργοπορίες, δισταγμούς και άλλα τοιούτα πολυτελή.
Αλλά αφού η ανισορροπία του «άλλο είναι και άλλο φαίνεται» έφτασε να διαφεντεύει και τον καιρό μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, λέω να αφήσουμε στην άκρη τα επιβληφθέντα και επιβαλλόμενα πάσης φύσεως ΤΙΝΑ (Δεν Υπάρχει Εναλλακτική) γιατί με αυτά «τρελάθηκε» και καλό θα ήταν και σοφό είναι να μην παίζουμε με τον καιρό, όπως και με όλα τα άλλα που διαλύθηκαν στον βωμό του δόγματος ΤΙΝΑ.
