Drive-In Συναυλίες: Ο πρίγκιπας έγινε βάτραχος και το χειροκρότημα κόρνα

Στα πόσα κορναρίσματα θεωρείται επιτυχία;

Όχι ειλικρινά αναρωτιέμαι! Στο θέατρο για παράδειγμα υπάρχει το γνωστό “μπιζάρισμα”. Οι ηθοποιοί φεύγουν από τη σκηνή, το κοινό χειροκροτεί, οι ηθοποιοί βγαίνουν ξανά για υπόκλιση, το κοινό χειροκροτεί ξανά, ε και κάπου εκεί έχουν καταλάβει ότι πήγε καλά η παράσταση και άρεσε στο κοινό. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και στις συναυλίες, με το “ανκόρ” αυτή τη φορά να είναι το “ευχαριστώ” του καλλιτέχνη για το συνεχόμενο χειροκρότημα. Στα μπουζούκια από την άλλη ο καλλιτέχνης “Πρώτο Όνομα” συνήθως προειδοποιεί για το τελευταίο τραγούδι, παίρνει το διαρκές χειροκρότημα και μετά μένει η ορχήστρα στη σκηνή να κάνει “fade out” στη βραδιά, μέχρι ο κόσμος σιγά σιγά να λάβει το μήνυμα, να τελειώσει το τελευταίο τσιγάρο και να αποχωρήσει.

Έρχομαι λοιπόν και αναρωτιέμαι: Στη νέα εποχή του Drive In, ποιο είναι το σύμβολο της επιτυχίας; Άραγε το συνεχόμενο κορνάρισμα για ώρα; Ή το διακεκομμένο, αυτό το εκνευριστικό – το γνωστό από τους γάμους- που δείχνει ένα πάθος αν το καλοσκεφτείς;

Το Drive In το γνωρίζαμε από διηγήσεις των πιο παλιών ως ένα είδος διαφορετικού cinema. Πιο ρομαντικό για τα ζευγάρια που μπορούσαν να δουν ολόκληρη την ταινία μέσα από το αυτοκίνητό τους χωρίς κανείς να τους ενοχλεί, λιγότερο ρομαντικό αλλά πρακτικό για παράνομα ζευγάρια που μπορούσαν να περάσουν ένα 2ωρο ανενόχλητοι από τα αδιάκριτα βλέμματα. Αυτά στην προ – κορονοϊού εποχή. Γιατί στην σημερινή, η επιστροφή του Drine In Cinema, όσο κι αν θέλεις να το αποφύγεις, συνδέεται με λέξεις όπως “μέτρα ασφαλείας”, “απαραίτητες αποστάσεις”, “εξάλειψη ιού”, “αντισηπτικό”, “γάντια” “ύποπτο κρούσμα” και άλλα τέτοια προσφάτως συνηθισμένα.

Και σα να μην έφτανε αυτό, ήρθε και η πρώτη Drive In Συναυλία, η οποία εγκαινιάστηκε μόλις χθες από τον Δήμο Γλυφάδας με την Νατάσσα Θοεδωρίδου και τον Παντελή Καναράκη και έρχονται κι άλλες οσονούπω. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα γέμισαν το Α’ Δημοτικό Στάδιο κάτω από το Γκολφ της Γλυφάδας, οι selfie στα καπό των αυτοκινήτων έπεφταν βροχή και μια νέα εποχή ήρθε να κάνει την έναρξη της.

Είναι απλά σημείο των καιρών ή είναι κάτι που θα μας γίνει συνήθεια; Μπορεί ο Έλληνας να “μερακλώσει” μέσα από το αυτοκίνητό του, καθιστός και απομακρυσμένος; Όχι μόνο ο Έλληνας φυσικά, ο κάθε ένας. Αλλά είναι που οι Έλληνες στις συναυλίες αγκαλιαζόμαστε και τραγουδάμε όλοι μαζί. Είναι που όταν συγκινηθούμε πιάνουμε το χέρι του διπλανού μας. Είναι που όταν μας αρέσει το τραγούδι σηκώνουμε τα χέρια μας ψηλά. Και το άτιμο το καπό του αυτοκινήτου είναι πολύ χαμηλό για να τα χωρέσει όλα αυτά…

Και είναι που ο καλλιτέχνης για να τραφεί θέλει και χειροκρότημα. Η κόρνα είναι άχαρο πράγμα που σου τρυπάει τον εγκέφαλο. Όσο πάθος και να κρύβει ο τρόπος που την χτυπάς, τα χέρια που πονάνε από το πολύ χειροκρότημα είναι άλλο πράγμα!