Με σημαντικές υλικές και κοινωνικές στερήσεις βρίσκεται αντιμέτωπο το 6% των νέων ηλικίας 15-29 ετών στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία του 2021 που δημοσιεύει η Eurostat, με την Ελλάδα να βρίσκεται στην τρίτη θέση, την ώρα που βρίσκεται και στην πρώτη θέση όσον αφορά την ανεργία των νέων τον Φεβρουάριο.
Μεταξύ των χωρών της ΕΕ, το υψηλότερο ποσοστό των νέων που υπέστησαν σημαντικές υλικές και κοινωνικές στερήσεις το 2021 καταγράφηκε στη Ρουμανία (23,1%) και ακολουθούν η Βουλγαρία (18,7%) και η Ελλάδα (14,2%). Αντιθέτως, το ποσοστό αυτό ήταν μικρότερο του 3% σε 11 από τα 26 κράτη-μέλη της ΕΕ που διέθεσαν στοιχεία, και συγκεκριμένα σε Λουξεμβούργο, Πολωνία, Σουηδία, Κύπρο, Τσεχία, Ολλανδία, Κροατία, Σλοβενία, Φινλανδία, Αυστρία και Εσθονία.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το 2021 το ποσοστό των νέων ηλικίας 15-29 ετών που κινδυνεύουν από φτώχεια έφτανε το 20,1% έναντι 16,8% στον συνολικό πληθυσμό.
Μεταξύ 19 χωρών της ΕΕ, η μεγαλύτερη απόκλιση παρατηρείται στη Δανία (12,3% του συνολικού πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας έναντι 25,6% των νέων) και στη Σουηδία (15,7% έναντι 24,6%).
Στην Ελλάδα κοντά στον κίνδυνο της φτώχειας βρίσκεται το 26% των νέων έναντι 19% του συνολικού πληθυσμού.
Σε οκτώ χώρες της ΕΕ οι νέοι κινδυνεύουν λιγότερο από τη φτώχεια απ’ ό,τι ο πληθυσμός συνολικά. Οι πιο αισθητές διαφορές παρατηρήθηκαν στη Λετονία (23,4% του συνολικού πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας σε σύγκριση με το 17% των νέων), στη Μάλτα (16,9% έναντι 11,3%), στην Εσθονία (20,6% σε σύγκριση με 15,7%) και στην Κροατία ( 19,2% έναντι 14,7%).
Σημειώνεται ότι το ποσοστό κινδύνου φτώχειας προκύπτει, σύμφωνα με την Eurostat, από το μερίδιο των ατόμων με διαθέσιμο εισόδημα κάτω από 60% του μέσου εθνικού διαθέσιμου εισοδήματος. Αυτός ο δείκτης δεν μετρά τον πλούτο ή τη φτώχεια, αλλά το χαμηλό εισόδημα σε σύγκριση με άλλους κατοίκους μιας χώρας, δηλαδή την ανισότητα, που δεν συνεπάγεται απαραίτητα χαμηλό βιοτικό επίπεδο.
Το ποσοστό σημαντικής υλικής και κοινωνικής στέρησης (SMSD) είναι δείκτης που μαρτυρά την επιβεβλημένη έλλειψη απαραίτητων και επιθυμητών αντικειμένων για επαρκή διαβίωση. Ο δείκτης κάνει διάκριση μεταξύ ατόμων που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα πρόσβασης σε συγκεκριμένα αγαθά, υπηρεσία ή κοινωνικές δραστηριότητες. Ορίζεται ως το ποσοστό του πληθυσμού που βιώνει αναγκαστική έλλειψη τουλάχιστον 7 από τα 13 είδη στέρησης τόσο σε επίπεδο νοικοκυριού όσο και σε ατομικό επίπεδο.
