Φιλί, φιλάω, φιλιέμαι…
Η κίνηση κατά την οποία ενώνεις τα χείλη και ακουμπάς ένα άλλο σώμα… Η πιο συνηθισμένη φράση για να κλείσεις ένα μήνυμα η να αποχαιρετήσεις κάποιον…
“Τα λέμε, φιλιά”, “Να μου την φιλήσεις”, “Και; Φιληθήκατε;”
Το φιλί: μια έννοια τόσο οικεία για τον άνθρωπο. Ξεκινάει με το φιλί της μητέρας στο βρέφος, συνεχίζει με τα πρώτα φιλιά στον έρωτα, υπάρχει ακόμα και όταν αποχαιρετας κάποιον που φεύγει από τη ζωή.
Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Φιλιού. Η Παγκόσμια Ημέρα Φιλιού σε έναν κόσμο που τα φιλιά έχουν σχεδόν απαγορευτεί. Σε έναν κόσμο που πλέον ρωτάς για να φιλησεις κάποιον και για πολύ καιρό το φιλί είχε γίνει δεύτερη σκέψη ακόμα και στον έρωτα.
Πώς να ζήσουμε όμως σε έναν κόσμο δίχως φιλιά; Δίχως αυτό το μαγικό σμύξιμο των χειλιών που συχνά σου κόβει την ανάσα; Κι όταν αυτά τα χείλη ενωθούν με άλλα δύο μπορεί να σημαίνουν τον κόσμο ολόκληρο.
Πώς να ζήσουμε σε έναν κόσμο που θα σκεφτείς να φιλήσεις την ηλικιωμένη μήτερα σου με αίσθημα… “κοινωνικής ευθύνης”. Που οι “ασπασμοί” θεωρούνται αμέλεια και αντικαθίσταται από ενωμένους αγκώνες.
Μα είναι ποτέ ο αγκώνας το ίδιο ζεστός με τα χείλη;
Τι μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο φιλί δύο ανθρώπων που θέλουν ο ένας τον άλλον; Με τη γεύση που μένει στα χείλη σου για να θυμάσαι όταν ο άλλος λείπει.
Τι μπορεί να συγκριθεί με τη ζεστό φιλί της μητέρας για καληνύχτα η το πατρικό φιλί στο μέτωπο που κρύβει μέσα του όλη τη στοργή που θέλει να σου δώσει.
Το φιλί πρέπει να το γιορτάζουμε. Τώρα που μας το στέρησαν ακόμα πιο πολύ. Τώρα που το “ας μην φιληθούμε καλύτερα” κρύβει μέσα του αγάπη, να το θυμόμαστε το φιλί και να το τιμάμε.
Και σύντομα θα έρθει η στιγμή που η γεύση του θα μας κατακλύσει…
“Έλα, ως τα μεσάνυχτα θα σε φιλώ στο στόμα,
έλα, κι είναι οι πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,
που το γλυκοχάραμα θα μας προλάβει ακόμα
στο πρώτο μας αγκάλιασμα, στο πρώτο μας φιλί” (Ν. Λαπαθιώτης, Κλείσε τα παράθυρα)
