Ο Δήμος “πάτησε πόδι” στο Ο.Τ. 61 – Μια ιστορία αλλά κυρίως… μια αμαρτία!

Όταν το 2002 ο τότε Δήμαρχος Σταμάτης Λώλας, άφηνε ως παρακαταθήκη του, τη διαδικασία ολοκλήρωσης της αγοράς του οικοπέδου του Ο.Τ.61, τότε οι πάντες συμφωνούσαν ότι πρόκειται για την σημαντικότερη έκταση της πόλης. Κι ότι πρέπει να αποκτηθεί πάση θυσία από τον Δήμο και να αποδοθεί στους πολίτες.

Το ίδιο έλεγαν και οι επόμενες Διοικήσεις (Ντινόπουλου-Ιωαννίδη). Όμως δεν έκαναν απολύτως τίποτα.

Το Ο.Τ. 61, επιτέλους, μετά από χρόνια, ανήκει πλέον στους Βριλησσιώτες. Η δική μας Διοίκηση, το απέκτησε στις 31 Δεκεμβρίου 2018. Κι εκείνοι που για χρόνια έλεγαν άλλα δεν έκαναν, καταψήφισαν τις αποφάσεις μας για την αγορά του, προτάσσοντας δήθεν δικαιολογίες, όπως την οικονομική δυνατότητα του Δήμου ή τις νομικές δυσκολίες κλπ.

Το αγοράσαμε στο 50% (4.200.000 ευρώ) της τιμής που καθόρισαν τα δικαστήρια το 2009 (8.800.000 ευρώ). Κατορθώσαμε επίσης να απαλλάξουμε τον Δήμο από ένα βάρος 4.000.000 ευρώ. Τόσες ήταν οι αξιώσεις του ιδιοκτήτη, από τις οποίες τελικώς παραιτήθηκε.

Αλλά έπρεπε να μας κάνουν αντιπολίτευση. Και μας είπαν ότι λόγω μεγάλου κόστους (!!!), να το αφήσουμε, να το σκεφτούμε αργότερα.

Είναι οι ίδιοι που το 2004, εν μια νυκτί, στις 2 τα ξημερώματα, λάμβαναν αποφάσεις για απευθείας αναθέσεις έργων 3.000.000 ευρώ.

Τώρα, για να βρουν κάτι να πουν, μας κατηγορούν ότι αργήσαμε, δήθεν, να κάνουμε τις εργασίες καθαρισμού του χώρου. Κι όταν αρχίσαμε τις εργασίες μας κατηγόρησαν ότι το κάνουμε για προεκλογικούς λόγους. Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτούν στην επόμενη φάση.

Εμείς δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τη λογική τους. Αν θέλουν να κάνουν την πόλη «ροντέο» και πεδίο «κίτρινης» αντιπαράθεσης (κάτι που δυστυχώς το κάνουν κάθε φορά που εμφανίζονται στην πόλη), πρόβλημά τους.

Ας προβληματιστούν και οι συνδημότες μας, για το τι θα βρούμε μπροστά μας μετά το Μάιο.

Δεν μας ενδιαφέρουν οι τακτικισμοί τους. Συνεχίζουμε την προσπάθειά μας, με σοβαρότητα και συνέπεια απέναντι στους συνδημότες μας. Διότι το ενδιαφέρον για την πόλη δεν είναι αλα κάρτ. Δε θυμόμαστε την πόλη όταν δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε ή δε χωράμε κάπου αλλού. Την υπηρετούμε και θα την υπηρετούμε διαρκώς.