Δουλεύω μαζί με τον Π. στην ίδια επιχείρηση, σε άλλο πόστο. Ο Π. είναι σχεδόν 18, εγώ σε λίγο κλείνω τα 30.
Εχθές βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων. Τον θυμάμαι από πέρυσι να λέει σε ποια σχολή θέλει να περάσει και με τι θέλει να ασχοληθεί στη ζωή του. Από τα 17 του ξέρει… Μια μέρα πριν τα αποτελέσματα μου είπε όλο ανυπομονησία πως βγαίνουν αύριο και περίμενε να δει πως τα έχει πάει.
Όταν τα αποτελέσματα βγήκαν δεν ήταν αυτό που περίμενε… Χαμηλότεροι βαθμοί, λάθος υπολογισμοί, περίεργοι εξεταστές και ποιος ξέρει τι άλλο. Λύγισε… Στεναχωρήθηκε. Δεν ξέρω καν αν ένιωσε για στιγμές ότι “απέτυχε”, ότι δεν είχε νόημα η προσπάθεια του, ότι είναι “άχρηστος” και άλλα τέτοια, φορεμένα από την κοινωνία μας, συναισθήματα.
Οι γονείς του είπαν ότι δεν πειράζει, οι συνάδελφοι στη δουλειά ότι δεν αξίζει να στεναχωριέται και ότι σε λίγα χρόνια θα καταλάβει ότι δεν έχει σημασία, μέσα σ’ αυτούς κ εγώ.
Έχει σημασία να έχεις στόχους. Έχει σημασία και να τους φτάνεις. Έχει όμως σημασία και να αποδέχεσαι ότι αυτή ήταν η προσπάθεια σου στο κάθε τι και να μην την απαξιώνεις λεπτό.
Έχει σημασία να μην ορίζεις τη ζωή σου από αριθμούς και μόρια άλλα από όνειρα και προσπάθεια να φτάσεις εκεί. Όπου είναι το “εκεί” του καθενός. Του γιατρού, του δικηγόρου, του πυροσβέστη και του barman.
Ο Π. είναι ακόμα μικρός για να το καταλάβει. Ο Π. περνάει σε καλή σχολή με οικονομική αποκατάσταση (προς θεού αν δεν ήταν αυτό το σημαντικό!!!). Ο Π. ζει στην επαρχία. Ο Π. δουλεύει από τα 17 του και φέτος στα 18 του πάλι θα δουλεύει όλο το καλοκαίρι.
Εγώ στα 18 μου πήγα διακοπές στην Πάρο…
