Κατεβαίνοντας το δρόμο προς την Πλάκα νιώθεις πως σε μια μόνο στροφή αλλάζει ο αέρας γύρω. Σαν αυτή η προστατευμένη αρχιτεκτονικά περιοχή προσφέρει στην ψυχή μιαν ηρεμία που ευνοεί τόσο τη μνήμη που τελικά πονάει. Αλλά πονάει όμορφα. Θυμάσαι πως θαπρεπε ναναι η πόλη πως ήταν και πώς θαπρεπε να παραμείνει και μια παράξενη αίσθηση τρυφερότητας γλυστραει από τα πόδια προς την καρδιά. Εκεί μέσα ακούς και βλέπεις διαφορετικά.
Δεν είναι ότι δεν υπάρχει ο κόσμος του κέρδους υπάρχει και πολύ μάλιστα δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνεις πως όλο αυτό είναι ένα σκηνικό για τους τουρίστες και τίποτα περισσότερο όμως έλα που αυτό το σκηνικό είναι τόσο ζωντανό και φιλικό που ξεχνιέσαι μέσα του για λίγο και το σώμα καθώς βαδίζει θυμάται τι είναι ηρεμία και απόλαυση ενός περιπάτου. Κάτι που δεν το βρίσκεις σε κανένα από μέρος του κέντρου.
Κι αν τύχει και κάποιοι μουσικοί παίζουνε Χατζιδάκι σε κάποια γωνιακή ταβέρνα τότε θυμάσαι ην Οδό ονείρων και το δίσκο που αγόρασες κάποτε παιδί. Κι ένα παράξενο παράπονο ανεβαίνει μέσα απ’ τα βάθη της ψυχής γιατί όλο αυτό το τόσο αγαπημένο μελωδικό ταξίδι μοιάζει με την τελευταία λατέρνα στήν ταινία Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο που χάθηκε μαζί με τους ανθρώπους που την είχαν γιατί την πούλησαν για λίγα χρήματα που βρέθηκαν σε ανάγκη και τελείωσε μαζί μ αυτούς.
Και αίφνης ενώ έχεις αποφασίσει ότι έτσι θα γίνει πάλι Ένα νέο παιδί στην πρόβα προτείνει για μελωδία στην παράσταση ένα σπάνιο για εκείνον τραγούδι από το γιου τιουμπ μα τόσο γνωστό σε σένα που δεν θα το διάλεγες ποτέ. Κι αγαπημένο αλλά παλιό πολύ παλιό και χιλιοχρησιμοποιημενο στα δικά μας χρόνια αλλά μετά χαμένο για καμία δεκαετία άρα σπάνιο για τους τωρινούς. Και νάτος ο κύκλος που επιστρέφει κι όλο μοιάζει να ξαναγεννιέται απ’ την αρχή με νέες όμορφες φωνές σε νέους χώρους και με την υπέροχη αθωότητα της καλής πρόθεσης. Της ανάγκης να φτιάξεις ομορφιά.
Ποιος ξέρει τι θα ζήσει και τι θα πεθάνει απ’ όλα αυτά. Και πότε ; Πάντως ο ήχος της Ελλάδας που μας γέννησε και μας ανάθρεψε στην Πλάκα υπάρχει ακόμα. Και κάνει καλό στην υγεία.
