Γράφει η Νάντη Γεροντάκη, Αρχιτέκτων Μηχανικός και Δημοτική Σύμβουλος «Βριλήσσια Δυνατά».
Πολλοί σύγχρονοι παιδαγωγοί και ψυχολόγοι έχουν αποδείξει πόσο χρήσιμη είναι η ανάγκη των παιδιών για ελεύθερο παιχνίδι για την καλή νοητική, κοινωνική και σωματική ανάπτυξή τους.
Παράλληλα, έχει αποδειχθεί ιατρικά ότι η επαφή των παιδιών αλλά και όλων μας με τη φύση, ενισχύει το ανοσοποιητικό τους, τα βοηθά να κοιμούνται καλύτερα. Τα οφέλη της επαφής αυτής είναι πολλά, και σε ψυχολογικό επίπεδο. Έρευνες στο ΜΙΤ σχετικά με την αντίληψη της πόλης, έχουν ανακαλύψει ότι για τους περισσότερους ανθρώπους, από την παιδική μας ηλικία, αυτό που πρώτο θυμόμαστε από την πόλη που μεγαλώσαμε είναι οι χώροι με γκαζόν (lawns) και επίσης με χόρτο ή χώμα.
Η ζωή στις πόλεις μάς έχει απομακρύνει από το φυσικό μας περιβάλλον και τα πάρκα είναι συνήθως λίγα και μικρά για να αναπληρώσουν επαρκώς το κενό αυτό. Στις μέρες μας δυστυχώς οι παιδικές χαρές «πλαστικοποιούνται» όλο και περισσότερο.
Οι πρώτες παιδικές χαρές, πρόγονοι αυτών που έχουμε σήμερα, δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη και στην Αμερική μόλις τον 19ο αιώνα. Στην Αγγλία, στη Γερμανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παιδική χαρά κοριτσιών στη Μινεσότα, αρχές 19ου. Λένε ότι πριν από αυτό, η παιδική ηλικία αντιμετωπιζόταν σαν μια φάση που απλά κανείς περίμενε να μεγαλώσει. Είναι γνωστό βέβαια πια, πόσο σημαντική και καθοριστική είναι αυτή η ηλικία και τα όσα θα συμβούν την περίοδο αυτή για τη μετέπειτα ζωή του ανθρώπου.
Οι παιδικές χαρές μέσα σε αυτά τα 150 χρόνια εξελίχθηκαν ανάλογα και με την εποχή και τη χώρα αλλά και τις διαφορετικές ανάγκες.
Αρχικά, δημιουργήθηκε στα σχολεία ένας εξωτερικός χώρος για δραστηριότητες σε εξωτερικό περιβάλλον, που είχε στόχο τη φυσική άσκηση και την ψυχαγωγία των παιδιών μέσω διάφορων παιχνιδιών. Κάποια άλλη στιγμή στη Δανία μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκίνησε η ιδέα των adventure playgrounds όπου τα παιδιά ελεύθερα παίζουν με διάφορα υλικά και κατασκευάζουν τα δικά τους παιχνίδια.
Κάπου αλλού οι παιδικές χαρές εντάσσονται μέσα σε πάρκα και εντελώς φυσικά περιβάλλοντα.
Τα λούνα παρκ και τα διάφορα θεματικά πάρκα θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια παραλλαγή και εξέλιξη της ιδέας της παιδικής χαράς.
Στις μέρες μας, στις παιδικές χαρές επικρατούν 3,4 διαφορετικές τάσεις. Αυτή που επικρατεί περισσότερο στο δυτικό κόσμο και στη χώρα μας, είναι η ιδέα ενός υπερασφαλούς περιβάλλοντος παιχνιδιού. Έτσι τα φυσικά δάπεδα, π.χ. χώμα, χόρτο, χαλίκι, άμμος, καλύπτονται με συνθετικά δάπεδα. Και όχι μόνο στις πόλεις. Ακόμα και σε μικρά χωριά, εκεί που θα περίμενε κανείς οι άνθρωποι να μην φοβούνται τη φύση, μέσα σε εντελώς φυσικά περιβάλλοντα, στρώνουν με συνθετικά δάπεδα τις παιδικές χαρές. Το ίδιο και στα γήπεδα ποδοσφαίρου.
Στα πλαίσια των μεταπτυχιακών σπουδών μου στον Αστικό Σχεδιασμό, αλλά και της ενασχόλησής μου με τα κοινά ως Δημοτική Σύμβουλος Βριλησσίων, έχω επισκεφτεί πολλά πάρκα στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη και τη Νέα Υόρκη.
Τα τελευταία χρόνια μετά και ως μητέρα αλλά και μέσα από πολλούς ακόμα γονείς, έχω πεισθεί και στην πράξη ότι για τα παιδιά, το να βρίσκονται όσο περισσότερο χρόνο γίνεται καθημερινά (2-3 ώρες τουλάχιστον) σε εξωτερικό φυσικό περιβάλλον και να έρχονται σε επαφή με άλλα παιδάκια, παίζοντας ελεύθερα, έχει τεράστια θετική επίδραση στην υγεία τους, τη σωματική, τη συναισθηματική και τη νοητική.
Πόσο λυπηθήκαμε όταν το ωραιότερο πάρκο των Βριλησσίων – το πάρκο ΤΥΠΕΤ, Μίκης Θεοδωράκης καλύφθηκε με το συνθετικό χαλί! Και το πάρκο στην 25ης Μαρτίου δίπλα στο σπίτι μας επίσης! Και σιγά σιγά και σχεδόν όλες οι παιδικές χαρές των Βριλησσίων.
Η άλλη άποψη που υπάρχει στην εποχή μας, είναι αυτή που περιέγραψα παραπάνω. Ό,τι δηλαδή η επαφή με τη φύση ενισχύει το ανοσοποιητικό, γεμίζει τα πνευμόνια με καθαρό οξυγόνο και τα παιδιά χαίρονται να παίζουν μεταξύ τους πιο πολύ όταν βρίσκονται μέσα στη φύση.
Η επαφή με συνθετικά υλικά, παρότι έχουν ISO, έχει αρχίσει να αποδεικνύεται ότι είναι βλαβερή, όχι μόνο επειδή μας αποτρέπουν να έρθουμε σε επαφή με το αληθινό χώμα αλλά και επειδή δεν είναι τελικά εντελώς άκακα, εκλύοντας μικρά σωματίδια που είναι βλαβερά και τα παιδάκια που με τα χέρια τους τα βάζουν στο στόμα και με τα ρούχα τους τα μεταφέρουν στο σπίτι.
Λίγο να ασχοληθεί κανείς με το θέμα, -θα κατανοήσει τα τεράστια οφέλη της επαφής των παιδιών με το φυσικό περιβάλλον. Λίγο να ασχοληθεί κανείς- με αγάπη για τα παιδιά, θα κατανοήσει ότι δεν είναι δυνατόν ο μόνος χρόνος που τα παιδιά της πόλης βγαίνουν από το σπίτι τους να πηγαίνουν σε πάρκα που οι Δήμοι μας (με ελάχιστες εξαιρέσεις) να μην τους δίνουν τη δυνατότητα ενός αξιοπρεπούς εντελώς φυσικού πάρκου.
Σχετικά με το θέμα της ασφάλειας, η νομοθεσία έχει προβλέψει να μπορούν να χρησιμοποιηθούν και εντελώς φυσικά υλικά. Είναι επιλογή των Δήμων τα συνθετικά δάπεδα. Δεν είναι οδηγία, ή απαίτηση.
Εδώ και πολλά χρόνια, ως δημοτική σύμβουλος και ως δημότης έχω μιλήσει στα Δημοτικά Συμβούλια, στην Τεχνική Υπηρεσία, στους αντιδημάρχους και στους δημάρχους Βριλησσίων γι’ αυτό το θέμα. Και για το θέμα της υγείας αλλά και της αισθητικής. Τα δάπεδα αυτά χαλάνε εύκολα και δεν επισκευάζονται γρήγορα. Επίσης δεν αλλάζει όλο το δάπεδο παρά μπαίνουν μπαλώματα εκεί που έχει χαλάσει.
Κανείς δεν έχει ενσκήψει στους προβληματισμούς αυτούς, εκτός από την παράταξή μας «Βριλήσσια Δυνατά», παρότι στο ίντερνετ ανεβαίνουν ολοένα και περισσότερα άρθρα από νοσοκομεία, επιστήμονες και δημοσιογράφους. Αυτά τα άρθρα μάς ενημερώνουν για τις ασθένειες που δημιουργούνται εξαιτίας των συνθετικών δαπέδων, όπως π.χ. άσθμα, αλλεργίες μέχρι και καρκίνος και επίσης ότι πόλεις ολόκληρες, όπως π.χ., η Βοστώνη, απαγορεύουν τα συνθετικά δάπεδα στα πάρκα.
Εύχομαι στο μέλλον να μπορέσουμε τουλάχιστον να το συζητήσουμε σοβαρά στα Δημοτικά Συμβούλια και να μπορέσουμε να πάρουμε κάποιες καλές αποφάσεις.
Στα Βριλήσσια έχουμε την τύχη να έχουμε πολλές παιδικές χαρές, πλατείες και πάρκα. Το όραμά μου είναι να αντικατασταθούν τα πλαστικά δάπεδα με φυσικά και οι χώροι αυτοί να γεμίσουν δέντρα
Πηγή: amarysia.gr
