“Κανένας νεκρός, της πείνας απεργός”: περί διαδηλώσεων

Περισσότεροι από 5000 άνθρωποι βρέθηκαν χτες στο Σύνταγμα σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον Δημήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 8/1 και απεργία δίψας από τις 22/2. Συγκεντρώθηκαν αρχικά στην πλατεία Συντάγματος και κατόπιν ανέβηκαν στο προαύλιο της Βουλής από όπου και ξεκίνησε πορεία μέχρι την Ομόνοια.

Δεν πραγματοποιήθηκαν επεισόδια. Άρα δεν αποτελεί βασικό θέμα του “τύπου” την επόμενη μέρα. Γιατί εν τέλει τα αιτήματα των διαμαρτυρόμενων ή η βία είναι αυτή που μας αφορα;

Η Πανεπιστημίου αντηχούσε από τα συνθήματα. Συνθήματα ανθρώπων που φώναζαν ότι δεν πρέπει να πεθάνει απεργός πείνας! Πολλές μονάδες ανθρώπων που δεν άνηκαν πουθενά σε κανέναν οργανωμένο πολιτικό χώρο. Μονάδες ανθρώπων που κατέβηκαν να διαδηλώσουν  υπέρ αυτονόητων ανθρώπινων δικαιωμάτων γυμνά από πολιτικούς μανδύες. Γι’ αυτό και δεν υπήρχαν αρκετά πανό. Ελάχιστα πανό με πρώτο και καλύτερο εκείνο της πρωτοβουλίας δικηγόρων, με τον δικηγόρο Θανάση Καμπαγιάννη να αναφέρει ότι “διαδηλώνουμε για το αυτονόητο”. Το αυτονόητο δικαίωμα οποιουδήποτε κρατούμενου, όποιο κι αν είναι το έγκλημά του.

Φυσικά και ο “τύπος” έσπευσε να ντύσει πολιτικά τους συμμετέχοντες λέγοντας πως “…στη συγκέντρωση συμμετείχαν αλληλέγγυοι από τον αναρχικό χώρο και από κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς”. Αυτός ο “τύπος”, που όλα τα θωρεί και όλα τα ορίζει. Και καταπίνει τις δυνατές φωνές που φωνάζουν “το αυτονόητο”. Μα είναι άραγε, εν τέλει, αυτονόητο, για όλους;

Κι έτσι και αυτή η πορεία διαλύθηκε. Αφήνοντας έναν αχνό απόηχο και με τον Δημήτρη Κουφοντίνα να εξακολουθεί να βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και τα νόμιμα αιτήματά του να είναι κλειδωμένα στο ντουλάπι της εκδίκησης. Τουλάχιστον κάπου εκεί που διαλύθηκε η πορεία αλληλεγγύης, στην οδό Φειδίου, κάποιος καλλιτέχνης είχε αφήσει ένα σημείωμα:

Τουλάχιστον αυτό.