“Καλήν αντάμωση Βασίλη”, γράφει η Μάνια Παπαδημητρίου για τον Βασίλη Νικολαΐδη, που πέθανε, σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο.
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπουδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θεατρολογία στο ΠαρίσιΤο 1982 δημοσιεύτηκε το βιβλίο του Μαρία Κάλλας, οι μεταμορφώσεις μιας Τέχνης, το οποίο επανεκδόθηκε το 1995.
Το 1985 αρχίζει να σκηνοθετεί, κυρίως μουσικά έργα. Το 1988 αρχίζουν και τα ραδιοφωνικά έργα. Σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, παραγωγός μουσικών εκπομπών, δάσκαλος και τόσα άλλα. Συνεργασίες με μεγάλους ηθοποιούς, με την Εθνική Λυρική Σκηνή, με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με το Εθνικό Θέατρο. Συνολικά είχε σκηνοθετήσει σχεδόν ενενήντα έργα ενός ευρύτατου ρεπερτορίου: από μονόπρακτα μέχρι οπερέτες και όπερες.
Υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη του Ζιλ Ντασέν στον Γλάρο του Τσέχωφ (Εθνικό Θέατρο, 1988). Επιμελήθηκε τα προγράμματα της Ορχήστρας των Χρωμάτων του Μάνου Χατζιδάκι, όσο εκείνος την διηύθυνε. Έγραψε δεκάδες μουσικών και θεατρικών άρθρων σε περιοδικά, όπως το «Τέταρτο»(όσον καιρό το διηύθυνε ο Μ. Χατζιδάκις), «Ήχος hi- fi, «Oπτικοακουστική», «Δίφωνο» και επιμελήθηκε πολλές εκδόσεις δίσκων.
“Ακόμα τον ευχαριστούμε για την υπέροχη ευκαιρία που μας έδωσε στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου να παίξουμε την παράστασή μας “Καληνύχτα ντε”, με όλα τα παιδιά απο το προηγούμενο τρίτο έτος”, γράφει η Μάνια Παπαδημητρίου.
Και πόσο ωραίες οι αναμνήσεις απο τα ραδιοφωνικά που είχαμε κάνει μαζί τότε που υπήρχε το θέατρο στο ραδιόφωνο.
Αλλα και πόσες οι συζητήσεις μας και οι απολαυστικές ιστορίες που μας έλεγε για τις παλιές θεατρίνες που ήξερε καλά.
Και πόσα όμορφα πραγματα για σπάνιες στιγμές της όπερας με τη Μαρία Κάλλας.
Και πόσες ωραίες παραστάσεις θεάτρου αλλά και όπερας που σκηνοθέτησε.
Κι ακόμα,
Πόσες ιστορίες, ζεστά βράδια χειμωνιάτικα, εδώ στη γειτονιά μας τη Νεάπολη με τις γάτες του που ξέρανε να πίνουνε νεράκι απο τη βρύση.
Και πάντα να με αποκαλεί Μανιτσάκι. “Τι κάνεις Μανιτσάκι;”
Μια τρυφερή και ζεστή προσφώνηση μιας άλλης εποχής, πιο αγαπησιάρικης, μ’ όλες τις κόντρες και τις διαφωνίες, και τις απόψεις… Όμως με αγάπη και σεβασμό στη συντεχνία του θεάτρου και των θεατρίνων, σ’ αυτό, δηλαδή, που τότε κάποιοι ονομάζανε “το συναφι μας”…”
