Και τώρα που βγάζουν τα καλλιτεχνικά…

Τα καλλιτεχνικά μαθήματα ήταν η ώρα που δεν βαριόμουνα καθόλου. Εκείνα τα χρόνια τα δημόσια σχολεία δεν είχαν τόσα οσα εμείς στο αρσάκειο Μουσική και Τεχνικά.
Θέατρο εμείς ουτε είχαμε ως μάθημα, αλλα το κάναμε μοναχές μας.
Φτιάχναμε παραστάσεις και καλούσαμε όλο το σχολείο να τις δεί. Οταν περάσαμε τις εξετάσεις του οτι κάναμε κάτι καλό μας ανέθεταν και τις γιορτές. Ομως εμάς μας άρεσαν οι δικές μας γιορτές. Ετσι κάναμε και τις δικές τους και τις δικές μας.
Και παίρναμε άδεια απο τα μαθήματα για τις πρόβες. Ετσι όλα τα παιδιά θέλανε να συμμετέχουν. Και μέναμε και μετά τα μαθήματα για να συνεχίζουμε τις πρόβες. Ετσι όλο το λύκειο ήταν πρόβες παραστάσεις και βέβαια και μαθήματα. Στο τέλος όλες κάπου μπήκαμε απο ΑΕΙ. Αλλα είχαμε και ωραίες αναμνήσεις άλλου τύπου απο τα θέατρά μας.
Αν δεν υπήρχαν τα καλλιτεχνικά μαθήματα ποτέ δεν θα το κάναμε αυτό.
Οι καθηγητές των καλλιτεχνικών πάντα ήταν μαζί μας.
Οσο για τους φιλολογους είχαμε τη Μαριετα Σγουρδαιου που όμως ήταν και σπουδαγμένη ηθοποιός του Κουν.
Αυτή μας έμαθε το θεατρο. Κι όταν μετά την έδιωξαν λόγω φρονημάτων απο την τάξη μας συνεχίσαμε μόνες μας αυτά που μας είχε μάθει. Νομίζω το μάθημα δεν πήγε χαμένο.
Και γιατί περάσαμε καλά και γιατί πολλά παιδιά θελήσαμε να ακολουθήσουμε την τεχνη.
Γι αυτό όταν τα καλλιτεχνικά μπήκαν σε όλα τα σχολεία όλοι χαρήκαμε. Και τώρα που λένε θα τα βγάλουν λέμε απλώς: Τι ντροπή· τι ανοησία!