Η ιστορική “Ποντικοπαγίδα” θα σημάνει το άνοιγμα των θεάτρων στο Λονδίνο

Το Λονδίνο ετοιμάζεται να ανοίξει ξανά τα θέατρά του, παρά το ότι το Γουεστ Εντ θυμίζει συνοικία φαντασμάτων, με τα θέατρα παγωμένα στο χρόνο να διαφημίζουν παραστάσεις που είναι αμφίβολο αν θα επαναληφθούν, όταν όλα σταμάτησαν στις 16 Μαρτίου του 2020 εξαιτίας της πανδημίας.

Ανάμεσα στις παραστάσεις που θα ανοίξουν θα είναι το Come from Away και το Les Misérables, από τις λίγες που επιβίωσαν του κορωνοϊού, αλλά όπως γράφει ο Μαρκ Λόσον στον Γκάρντιαν η απόλυτη παράσταση και σύμβολο του Γουεστ Εντ, η Ποντικοπαγίδα, το μακροβιότερο θεατρικό έργο στον κόσμο, θα συνεχίσει τις παραστάσεις αν όλα πάνε καλά όπως λέει ο παραγωγός του έργου Άνταμ Σπίγκελ, που φοβάται ότι μια αναβολή ή ένα ακόμα κλείσιμο θα είναι καταστροφικά και για την παράσταση και για τον κλάδο.

Το θρυλικό έργο της Αγκάθα Κρίστι το 2022 θα γιορτάσει τα 70 χρόνια της θεατρικής του διαδρομής και από το 1974 παίζεται στο St Martin’s Theatre.

Η θεατρική του πορεία ξεκίνησε το 1952 όταν οι ήρωες του μυθιστορήματος ανέβηκαν στη σκηνή, οκτώ άνθρωποι -πέντε άνδρες και τρεις γυναίκες- που συγκεντρώνονται σε μια εξοχική πανσιόν, στο “Monskwell Manor”, που το διευθύνει ένα νεαρό ζευγάρι, η Μόλλυ και ο Τζάιλς Ράλστον. Λίγες μέρες ψυχικής ηρεμίας και ξεγνοιασιάς τους περιμένουν. Τουλάχιστον, έτσι πιστεύουν όλοι. Γρήγορα, όμως, θα διαπιστώσουν πως ανάμεσά τους έχει παρεισφρήσει κι ένας στυγερός δολοφόνος, που έχει ήδη σκοτώσει κάποιον στο Λονδίνο.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα το 1952 και άντεξε όλες τις δοκιμασίες, υπέμεινε τον ψυχρό πόλεμο, τον IRA, την Αλ Κάιντα και την τρομοκρατία του Ισλαμικού Κράτους. Λόγω του Covid, τα 69 χρόνια παραστάσεων του δεν είναι πλέον συνεχή, αλλά η παράσταση έχει προγραμματιστεί να ξαναρχίσει, μετά από ένα 15μηνο κενό πανδημίας, στις 17 Μαΐου. Ο Σπίγκελ υποστηρίζει ότι η ποντικοπαγίδα θα σημάνει την έναρξη της νέας κανονικότητας και της επανεκκίνησης της βιομηχανίας του θεάματος που υπέφερε εδώ και ενάμισι χρόνο και βρίσκει μια ακόμα πιθανή αναβολή του ανοίγματος καταστροφική.

Φωτογραφία από την πρεμιέρα της παράστασης στις 25 Νοεμβρίου του 1952.

Οι ηθοποιοί θα θερμομετρούνται καθημερινά ενώ θα υπάρχουν διπλές διανομές, κάθε ηθοποιό θα μπορεί να τον αντικαταστήσει ένας σπουδαστής δραματικής σχολής. Ακόμα οι ηθοποιοί θα φορούν τις μάσκες τους μέχρι να ανέβουν στη σκηνή. «Διπλασιάζεται το κόστος αλλά είναι ο μόνος τρόπος να το κάνουμε» λέει ο Σπίγκελ που ελπίζει ότι νέες κατευθυντήριες γραμμές θα δημοσιευτούν πριν από το άνοιγμα των θεάτρων, οι οποίες θα επιτρέψουν στην επιχείρηση να λειτουργήσει χωρίς να χάσει ένα ολόκληρο καστ όταν κάποιος έχει θετικό ή ψευδώς θετικό τεστ.

Η χωρητικότητα του θέατρου St Martin’s είναι 550 άτομα. Με κοινωνικές αποστάσεις περίπου τα μισά καθίσματα μπορούν να καταληφθούν, αν και το ακριβές σχήμα εξαρτάται από το μοτίβο των κρατήσεων. Τι σημαίνει αυτό; Αν κάποιος πάει μόνος του καταλαμβάνει τρία καθίσματα. Οπότε ιδανικά, το θέατρο ενθαρρύνει ομάδες των έξι ατόμων για να αυξήσει το έσοδό του. Τα 250 άτομα στην αίθουσα καθιστούν με το ζόρι βιώσιμη την παράσταση ενώ οι υγειονομικοί κανόνες θα ισχύουν και για τους ηθοποιούς. Δε θα είναι μόνοι οι θεατές απομακρυσμένοι, αλλά και όσοι θα είναι επί σκηνής. Θα έχουν απόσταση τριών μέτρων και τα φιλιά όπως και οι αγκαλιές έχουν καταργηθεί.

Τέτοιες προφυλάξεις είναι ζωτικής σημασίας, διότι οι παραγωγοί δεν μπορούν να ασφαλίσουν παραστάσεις έναντι απώλειας εσόδων λόγω κορωνοϊού.

Όσο για τους ηθοποιούς, τους έχουν κοπεί κυριολεκτικά τα φτερά, αφού κάποιοι στην αρχή της καριέρας τους βλέπουν τα όνειρά τους και κάθε προσπάθεια να εξανεμίζoνται, οικονομικά να υποφέρουν με τα επιδόματα της κυβέρνησης, ενώ πολλοί ηθοποιοί σκέφτονται αν θα ξαναπαίξουν λέγοντας «Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να κάνω πια θέατρο» κάτι ενδεικτικό της τεράστιας αταξίας που συμβαίνει στον κλάδο των ηθοποιών. Όσο για το κοινό οι παραγωγοί δεν πιστεύουν ότι θα έχει νευρικότητα και υπολογίζουν στην καθαρκτική απάντηση που δίνει το ίδιο το θέατρο, φέρνοντας σαν παράδειγμα το ολιγόχρονο άνοιγμα ανάμεσα στις καραντίνες την περασμένη χρονιά.

Η Ποντικοπαγίδα θεωρείται γενικά ως δέλεαρ για τουρίστες, από τους οποίους αναπόφευκτα θα υπάρχουν λιγότεροι αυτό το καλοκαίρι, αλλά ο Spiegel λέει: «Το ότι η Ποντικοπαγίδα είναι ένας τουριστικός προορισμός είναι λίγο μύθος. Η ανάλυσή μας για τα δεδομένα είναι ότι το ένα τρίτο του κοινού είναι ξένοι τουρίστες, το ένα τρίτο εγχώριος τουρισμός και ένα τρίτο Λονδρέζοι. Ένα από τα αισιόδοξα για τη βιομηχανία του θεάματος  είναι ότι – για τους επόμενους 12 μήνες – ο εγχώριος τουρισμός θα αντικαταστήσει τους διεθνείς επισκέπτες».

Πηγή: Lifo.gr