Μάλλον κάπου κουραστήκαμε…
Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε κι εσείς άλλα αυτή η καραντίνα δεν έχει πλακα! Είναι κάτι σαν Remake παλιάς σειράς (πολύ στη μόδα πλέον!) που ενώ περιμένεις να γελάσεις με τα ίδια αστεία, οι ηθοποιοί σου μοιάζουν γερασμένοι και τα αστεία κρύα και θλιβερά…
Έτσι νόμιζω ότι είναι και το “Lockdown season 2”.
Τον Μάρτιο μας βρήκε μεν απροετοίμαστους άλλα σαφώς πιο δημιουργικούς. Αφού καλέ μετά από ένα σημείο οι προτάσεις έπεφταν βουνό! Ένα τραγούδι ήθελε να οπτικοποιήσουμε με πυτζάμες ο ένας, μια homemade ηχογράφηση ο άλλος, χρονικά της καθημερινότητας στην καραντίνα οι φίλοι της γραφής και φυσικά μαγειρική και γυμναστική μέχρι τελικής πτώσης.
Τώρα σιωπή… Αυτη η δυνατή, εκκωφαντική σιωπή της άρνησης.
Αρνούμαι να κάτσω σπίτι χωρίς να ξέρω πια πόσο θα κρατήσει, αρνούμαι να προσπαθώ πάλι να γίνω “δημιουργικός μέσα στο σπιτι” σαν τίτλος από περιοδικό των 2.99€, αρνούμαι να πάρω πάλι χρόνο για να ξεκουραστώ και να ” το απολαύσω”.
Σίγουρα το μέρος που βιώνεις την κατάσταση αυτή ακόμα και γεωγραφικά πλέον παιζει τον ρόλο του. Περιοχές με “μεγάλα επιδημιολογικά φορτία” που ο βαρύγδουπος τιτλος γίνεται φορτίο μέσα σου ακόμα και για να πας στο σούπερ μάρκετ, και περιοχές με λιγότερα κρούσματα που ξεχνάς να ενημερώσεις ακόμα και το 13033 γιατί “έλα μωρέ εδώ δεν έχουμε κρούσματα”.
Αλλά μέσα μου πιστεύω πως ο βασικός λόγος είναι άλλος.
Κουραστήκαμε… Δεν έχει πια ούτε λίγο πλάκα.
Γελάσαμε με τον Παπαδόπουλο, γελάσαμε με τις μάσκες “ναι” και με τις μάσκες “όχι”, είχαμε κουράγιο να γελάσουμε ακόμα και με τα σεμινάρια του “σκόιλ ελυκικού” κι ας μας κορόιδευαν μέσα στα μούτρα μας.
Κι ήρθε η στιγμή που και τη μάσκα συνηθίσαμε, και το αντισηπτικό έγινε δεύτερο νεράκι μας, και τα μαγαζιά μέχρι τις 00.00, τα κατάπιαμε κι αυτά.
Τώρα όμως δεν έχει πια ούτε λίγο πλάκα…
Τώρα πια η δημιουργικότητα μέσα στο σπίτι στέρεψε, οι ντουλάπες μας ακόμα γυαλίζουν από την προηγούμενη επιδρομή, οι βιβλιοθήκες μας έχουν ξεσκονιστεί δύο και τρεις φορές και η βιντεοκλήσεις μας φέρνουν πια αηδία.
Γιατί πέρασε καιρός… και ναι τα κρούσματα αυξήθηκαν, και ναι οι αποστάσεις πρέπει να τηρούνται και ναι “ο ιός είναι επικίνδυνος και χτυπάει τις νέες ηλικίες”.
Κι αυτές όμως πόσο να αντέξουν; Και αυτά τα επιδόματα τι να πρωτοκαλύψουν; Αν ανήκεις βεβαια στους λεγόμενους πλέον “τυχερούς” που τα δικαιούνται.
Δεν νιώθω τυχερή όταν στα 30 μου παίρνω χρήματα χωρίς να παράγω το παραμικρό έργο. Δεν νιώθω τυχερή όταν στα 30 μου δεν μπορώ να περπατήσω μετά τις 21.00 στο δρόμο. Δε νιώθω τυχερή αν πρέπει να δω τους δικούς μου ανθρώπους με Υπεύθυνη Δήλωση του νόμου 105.
Θα νιώσω πάλι τυχερή όταν ξεχαστώ σε ένα μπαρ και με στραβοκοιτάνε οι σερβιτόροι για να φύγω… Χωρίς σφύριγμα λήξης δια κυβερνητικής εντολής… Και οι υπάλληλοι του μαγαζιού τυχεροί θα νιώσουν τότε.
Θα νιώσω τυχερή όταν ξαναπάω σε παιδικό πάρτυ και δω τα παιδιά να πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και να “πνίγονται” κάτω από τα μικροσκοπικά τους μπράτσα.
Αυτό ναι θα έχει πλάκα!
