Άρθρο της ηθοποιού και σκηνοθέτιδας, Μάνιας Παπαδημητρίου στο ThePressProject.
Ήταν Μαρτιος του 2013. Διαδήλωση στη Σταδίου για τα μνημόνια. Κατέβηκα όπως καθε φορά με μιαν αίσθηση ματαιότητας, καθώς ο κόσμος διαδήλωνε, αλλά τα μνημόνια περνούσαν. Το κίνημα είχε χτυπηθεί και λαβωθεί βαθειά μετά τη Μαρφίν και το Αττικόν. Ξαφνικά βλέπω κάτι παράξενες γυναίκες να φωνάζουν συνθήματα με ένα ξεχωριστό πάθος.Με τράβηξε η ενέργειά τους, τις ακολούθησα, φώναξα κι εγώ μαζι τους, λέω «μα ποιές ειναι»; Μου λενε «δεν τις ξέρεις; Οι απολυμένες καθαρίστριες».
Έκτοτε πήγαινα πάντα στα καλέσματά τους. Εν τω μεταξύ έγινα βουλευτής. Ηταν ένα πολύ συμπτωματικό γεγονός, εξαιτίας της υποβολής υποψηφιότητας του Μανώλη Γλέζου για τις ευρωεκλογές. Ήμουν τέταρτη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και βρέθηκα στη θέση του στα έδρανα της βουλής. Τοτε οι καθαρίστριες είχαν κατασκηνώσει έξω απο το υπ. Οικονομικών, διεκδικώντας το δίκιο τους, που φυσικά δεν το εύρισκαν απο την κυβέρνηση Σαμαρά. Κάθε τόσο τους χτυπούσαν τα ΜΑΤ και κάθε τόσο οι βουλευτές έπρεπε να κατέβουμε να είμαστε κοντά για να βοηθήσουμε. Έμεινα νύχτες μαζι τους περιφρούρηση. Πήγα μαζί τους στα νοσοκομεία μετά απο το ξύλο, που τους έσπαγαν τα ΜΑΤ τα χέρια και τα πόδια. Μιλησαμε πολύ. Κάναμε πρόβες για ένα θεατρικό μήπως παίζαμε. Απιθανη φάση. Λυσιστράτη του Αριστοφάνη. Φυσικά αμέσως καταλάβαμε ότι ήταν μέγα λάθος να φανταστούμε κάτι τέτοιο, αλλά περάσαμε τέλεια κάποιες ώρες διαβάζοντας την πρώτη σκηνή της Λυσιστράτης. Γιατι; Μα γιατί, όπως η Λυσιστράτη προσπαθεί να μαζέψει τις άλλες γυναίκες για τον αγώνα τους υπέρ της ειρήνης, έτσι κι οι πέντε με εφτά πρωταγωνίστριες των καθαριστριών προσπαθούσαν κάθε μέρα να μαζέψουν τις άλλες για τις βάρδιες των σκηνών. Ηταν μια απο τις πιό δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Θαύμαζα το θάρρος και την δύναμη αυτών των γυναικών, που στην μέση ηλικία δέχονταν να κινδυνεύει κάθε μέρα η σωματική τους ακεραιότητα για να κερδίσουν το δικαίωμα στη δουλειά, που τους το είχαν κανονικά κλέψει.
Πόση δύναμη και πόσο κέφι. Οχι δεν ήταν θυσία αυτό που έκαναν. Ήταν δημιουργία και όνειρο. Και το πέτυχαν. Αλλά δεν φοβήθηκαν και δεν λιποψύχισαν λεπτό. Ναι, απογοητεύονταν κάθε τόσο ναι οργίστηκαν ξανά και ξανά. Αλλά δεν λιποψύχισαν, δεν δείλιασαν, ούτε για μιά στιγμή. Κι αυτό συνέπαιρνε όποιον τις έβλεπε και οι αλληλέγγυοι γινονταν συνεχώς περισσότεροι απ’ όλα τα μέρη του κόσμου.
Όταν άρχισα να αγωνίζομαι για το θέμα των πτυχίων των καλλιτεχνών ήταν περιπου το 2006. Έπειτα για λιγο ολιγώρησα και δόθηκα σε αυτό από το 2014 στη βουλή και ολοψυχα το 2015 στο υπ. Παιδείας, όπου ήμουν μετακλητή και είδα απο κοντά το βάθος του προβλήματος και τη μαύρη τρύπα στην οποιά θα έπεφταν εντός ολίγου όλοι οι καλλιτέχνες, οι οποίοι έμοιαζαν να μην έχουν ιδέα τι τους περίμενε. Και βρήκα κάποιους δυνατούς συμμάχους στο θέμα αυτό, κυρίως απο τον κλάδο των ηθοποιών, που εργάζονταν στην εκπαίδευση και ειχαν τη δυνατότητα και τις πληροφορίες να κατανοήσουν την σημασία της αξίας των πτυχίων καλύτερα απ όλους, καθώς για να κάνεις τα χαρτιά σου ως αναπληρωτής χρειαζόταν και χρειάζεται να έχεις την περίφημη ισοτίμηση με ΤΕΙ, που ελάχιστοι ειχαν προλάβει να κάνουν, γιατί ελάχιστοι το είχαν πάρει χαμπάρι
Και ήταν περίπου το 2017 μετά απο αλλεπάλληλες και επι ΣΥΡΙΖΑ προσπάθειες λύσης του θέματος, που απέβαιναν άκαρπες, που μου ήρθε η ιδέα ξεκάθαρα οτι αυτή η υπόθεση θα μας οδηγήσει μαθηματικά στο δρόμο που χάραξαν οι καθαρίστριες, οι φίλες μου πια.
Γιατί όταν μια ομάδα ανθρώπων πολιτών υποτιμάται και αγνοείται συστηματικά απο την Πολιτεία, για λόγους σκοτεινών διαπλοκών και συμφερόντων τρίτων, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά τα πεζοδρόμια και οι ολονυχτίες μέσα κι έξω από εκεί ακριβώς, όπου η εξουσία μοιράζει την πιτα της. Τα υπουργεία και τα δημόσια κτίρια. Και να, που τα παιδιά, οι σπουδαστές, οδηγήθηκαν με το ένστικτό τους ακριβώς σ’ αυτό το σημείο και τώρα βρισκόμαστε περιφρούρηση της κατάληψής τους, μέχρι η πολιτεία να ακούσει τη φωνή τους. Και πάλι οι τηλεοράσεις δεν μιλούν και πάλι το κράτος κωφεύει. Για πόσο; Θα αφησει κατηλειμμένα δυο κρατικά θέατρα, ένα στην Αθήνα κι ένα στη Θεσσαλονίκη απο παιδιά, που χάνουν μεθαύριο το έτος τους και παραιτούνται οι καθηγητές τους, όχι απο γινάτι, αλλά γιατι παλεύουν για το αυτονόητο δικαίωμά τους στην ύπαρξη; Και αν το κάνει αυτό η Πολιτεία, εμείς θα μείνουμε και πάλι αδρανείς ; Δεν θα κινηθούμε; Και αν κινηθούμε, πού αλλού μπορούμε να πάμε, αφού τα πράγματα έχουν φτάσει ως εδώ και έχουν αποβεί άκαρπα; Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι καθαρίστριες, λοιπον! Γιατί, οταν δεν έχεις τί αλλο να χάσεις, δεν φοβάσαι και αντέχεις πολύ περισσότερο απο τον αντιπαλο, που έχει να διεκδικήσει απλά την ησυχία του. Εσύ, είσαι πιο δυνατός, γιατί διεκδικείς τη ζωή σου. Αρκεί να το καταλάβεις και να επιμείνεις εκεί που όλοι περιμένουν να παραιτηθείς και να αποχωρήσεις.
