Δον Ζουαν του Μολιέρου λοιπόν…

Στην ίδια είσοδο στον ίδιο δρόμο στην ιδιά γειτονιά.

Μετά από περίπου είκοσι χρόνια.

Εδώ ήταν κάποτε το Απλό Θέατρο και μέσα σ αυτό είχα ζήσει υπέροχες δημιουργικές στιγμές με Αντώνη Αντύπα Ρούλα Πατεράκη και Έλλη Παπακωνσταντίνου υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Αντώνη Αντύπα ( Μολλυ Σουηννυ 1996,Φεγγαρι για καταραμένους 1998, Ορλάντο 1999,προβες Τρωάδες για Επίδαυρο 2001,Ξεριζωμός 2003 Ατσάλι 2004).

Τώρα λοιπόν στο Θέατρο Σημείο πια ,όπως μετονομάστηκε τα τελευταία δέκα χρόνια, κάνουμε πρόβες για τον Δον Ζουάν του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Νίκου Διαμαντή.

Είναι όμορφο να ξαναγυρνάς στα ίδια μέρη στις ίδιες γειτονιές. Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε, λέει το τραγούδι. Ε λοιπόν και στα θέατρα συμβαίνει το ίδιο. Γιατί κι αυτά έχουν μάτια και μας κοιτούν όλους εμάς που κατοικούμε μέσα τους.

Δον Ζουαν του Μολιέρου λοιπόν…

 Σε διασκευή και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή

Σκηνικά Κοστούμια Λέα Κούση

Φωτισμοί Παναγιώτης Μανούσος

Με Δον Ζουαν τον Όμηρο Πουλάκη

Και Δονια Ελβίρα την Δανάη Παπουτσή

Και την αφεντομουτσουνάρα μου στον ρόλο του Σγαναρελου που αγαπώ πολύ

Όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα ενσαρκώνονται επίσης από εμάς τους τρεις ως εξής

Ντον λουι :Όμηρος Πουλάκης

Πιερο ντον Αλονσο Ματουριν: Εγώ η Μάνια

Σαρλοτ Γκουσμαν Ντον Καρλος :Ζητιάνος Φάντασμα Δανάη Παπουτσή

Για το θέατρο «Σημείο»

Όσο για την ιστορία του θέατρου Σημείο που έφτιαξε ο Νίκος Διαμαντής και η Ιωάννα Μακρή πρέπει να πω πως ήταν τότε τις άλλες εποχές δίπλα στο Απλό Κι είχε κι αυτό μια μεγάλη ιστορία Αλλά φαίνεται οι εποχές μας δεν χωράνε δυο θέατρα στον ίδιο δρόμο.

Έτσι ήρθε το Σημείο στο Απλό και το γκαράζ δίπλα επεκτάθηκε παίρνοντας το ένα από τα δυο. Μάλλον η μνήμη η δική μου ήταν η τυχερότερη να επιζήσει ο χώρος που ήξερα και είχα ζήσει εντός του. Ωστόσο έχουμε κι εδώ μια περίπτωση συρρίκνωσης χωρών πολιτισμού προϊόν των εν γένει περικοπών που δημιούργησαν την ανάγκη κλεισίματος κάποιων κύκλων. Κι ενώ αυτό είναι πικρό ωστόσο το να παραμένει κάτι έστω κάτι ζωντανό είναι μεγάλο δώρο εδώ που φτάσαμε.

Ο Αλέξανδρος ο σκηνοθέτης μας εκείνα τα χρόνια ήταν ακόμα μικρό παιδάκι. Τώρα σκηνοθέτης της νέας, πολύ νέας, γενιάς από εκείνους που εκ των πραγμάτων γνωρίζουν την ιστορία. Γι’ αυτό αναρτώ την φωτογραφία που έβγαλε πολύτιμος φίλος και εργάτης του θέατρου αυτού από τους αφανείς τους πίσω από τη σκηνή που δίχως αυτούς τίποτα δεν γίνεται να υπάρξει εντός σκηνής. Το όνομα αυτού Θεόφιλος και ήταν πάντα εκεί σ’ αυτό το μέρος βράδυ και πρωί.