“Δε θέλησα ποτέ να γίνω καλλιτέχνης”… έγραφε ο Βασίλης Μάγγος

«Είναι αυτές οι ώρες που δεν υπάρχει καθόλου έμπνευση.
Κανένας οίστρος.
Αυτές τις ώρες,
καθόλου δεν πιέζω τον εαυτό μου να γράψει.
Ούτε τον πιέζω να πιεί νερό.
Αφήνομαι απλά στον στροβιλισμό της ύπαρξής μου
κι ίσως το μόνο που κάνω είναι ν’ ανασάνω.
Άλλωστε,
κανείς δεν είναι εξαναγκασμένος να δημιουργήσει-
ούτε πρέπει να γράφεις.
Αν γράφουμε,
γράφουμε γιατί αρχίζει η φωτιά και καίει τα πόδια μας
κι όσο ανεβαίνει προς τα πάνω,
ανάλογα τη φορά,
προλαβαίνουμε να την κάνουμε να μην φτάσει το κεφάλι μας.
Κι όταν δεν την προλαβαίνουμε,
γράφουμε μετέπειτα τις εμπειρίες μας.
Τα πράματα θα ‘ταν πολύ πιο απλά αν δεν θέλαμε να γίνουμε καλλιτέχνες.

Δεν θέλησα ποτέ να γίνω καλλιτέχνης».

Το παραπάνω κείμενο έγραψε ο Βασίλης Μάγγος το Σεπτέμβριο του 2017, τρία χρόνια πριν τον θάνατό του τον Ιούλιο του 2020 (Πηγή: 1-2.gr). Είχε προηγηθεί ο βασανισμός του από τα ΜΑΤ στον Βόλο. Σε τι βαθμό το δεύτερο επηρέασε το πρώτο αμφισβητείται. Η αμφισβήτηση μπορεί και να παραμείνει άλυτη εν τέλει. Κάποιοι λένε για συγκάλυψη, κάποιοι λένε πως “ουδεμία σχέση είχε ο προ μηνός βασανισμός του με το θάνατό του”. Αναμένονται και οι τοξικολογικές για να βγάλουν το “τεκμηριωμένο” κοινωνικό πόρισμα ότι το παιδί ήταν ένα “τζάνκι” το οποίο πέθανε μόνο του.

Κάπου διάβασα ένα άρθρο με τίτλο “Κώστα, Νομική Αθήνας περνάς”,  φώναξε, λέει, ο πατέρας σε έναν συλληφθέντα διαδηλωτή στα πρόσφατα γεγονότα στο Σύνταγμα περί του νομοσχεδίου των συγκεντρώσεων. Και ναι. Οι ακτιβιστές περνούν και σε καλές σχολές. Οι ακτιβιστές μπορεί να είναι επιστήμονες ή και όχι. Μπορεί να είναι καλλιτέχνες ή και όχι. Μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικοί, καταθλιπτικοί ή και όχι. Γιατί ο Κώστας που πέρασε νομική έχει μεγαλύτερη αξία από τον Βασίλη; Γιατί ακόμη κι αν αποδειχτεί στην τοξικολογική εξέταση του Βασίλη ότι έκανε χρήση ουσιών, αλήθεια ή ψέματα, το ξύλο που έφαγε κοινή θέα φαντάζει λιγότερο μεμπτό;

Ίσως ο Κώστας και ο Βασίλης, αν ζούσε, να βρίσκονταν κάποια στιγμή σε κάποια διαδήλωση ή και κάπου αλλού. Ίσως ο Κώστας και ο Βασίλης, αν ζούσε, να γίνονταν φίλοι. Ίσως ο Κώστας κι ο Βασίλης, αν ζούσε, να συζητούσαν κάτι κάποτε σ’ένα μπαλκόνι ένα δροσερό καλοκαιρινό βράδυ, κάτι το οποίο, σε μία υπέροχη σύμπραξη επιστήμης και καλλιτεχνικής αναζήτησης, θα άλλαζε το μέλλον της ανθρωπότητας. Τώρα, δε θα το μάθουμε ποτε. “Τα πράγματα θα ήταν πιο απλά, αν δε θέλαμε να γίνουμε καλλιτέχνες”…