Δεν ήταν δυστύχημα. Ήταν έγκλημα!

Πενήντα χρόνια μετά το τελευταίο σιδηροδρομικό δυστύχημα, ζούμε μια ακόμα εθνική τραγωδία στις ράγες των τρένων που ιδιωτικοποιήσαμε για να εκσυγχρονιστούν και να γίνουν ασφαλέστερα, αλλά το μόνο που κάναμε είναι να μπουκώνουμε επιδοτήσεις (50 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, δημόσιο χρήμα) στους ιταλούς που τα αγόρασαν για ψίχουλα και να μοιράζουμε έργα σε εργολάβους.

Μύριζε το κακό εδώ και καιρό. Βλέπαμε τα τρένα να σταματούν και να κατεβάζουν τον κόσμο στα χωράφια και γελούσαμε. Φώναζαν οι εργαζόμενοι, φώναζαν και κάποιοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, δημοσιογράφοι που κάλυπταν το ρεπορτάζ του σιδηροδρόμου, αλλά τους αντιμετώπιζαν ως γραφικούς. Και τώρα αναμασούν ότι ήταν “ανθρώπινο λάθος” του σταθμάρχη. Όμως, για την προβληματική, εδώ και χρόνια, λειτουργία του συστήματος, δεν μπορεί να φταίει απλώς ένας σταθμάρχης.

«Δε λειτουργεί τίποτα. Ούτε οι ενδείξεις ,τα φωτοσήματα, ούτε ο έλεγχος κυκλοφορίας. Αν αυτά λειτουργούσαν οι μηχανοδηγοί θα βλέπαν την κόκκινη ένδειξη, τα τρένα θα σταμάταγαν σε απόσταση. Μάλλιασε η γλώσσα μας να το λέμε» λέει, ο πρόεδρος των εργαζομένων στα τρένα.

Οι ενώσεις και οι φορείς είχαν ενημερώσει όπως αποκαλύπτεται εγκαίρως τους κρατικούς φορείς για τα σοβαρά προβλήματα και ελλείψεις, τονίζοντας συνεχώς τον κίνδυνο δυστυχήματος.

Κανείς δεν τους άκουσε.

Δεν ήταν δυστύχημα. Ήταν έγκλημα!

Γιάννης Ραμαντάνης