Αγαπητέ ηλικιωμένε,
Με συγχωρείς που σε αποκαλώ έτσι. Ίσως σε λένε Μπάμπη ή Μιλτιάδη, Γιάννη ή Θανάση, δεν το γνωρίζω. Φαντάζομαι θα είναι ιδιαίτερα ανάρμοστο το γήρας σου να πρωτοστατεί και να μη βρίσκω άλλον τρόπο να σε χαρακτηρίσω… Ωστόσο, θα ήθελα να αποφύγω τη λέξη «ευπαθής», γιατί η ευθραυστότητα που αναδίδει ως λέξη, παρότι υπογραμμίζει την πολυτιμότητά σου, δεν παύει να παραγνωρίζει τη σοφία και την εμπειρία σου, οπότε την βρίσκω κατά τι πιο προσβλητική.
Θέλω να σου μιλήσω για ένα ρήμα. Η ελληνική γλώσσα εξελίσσεται και θεωρώ χρέος μου να σε κρατήσω ενημερωμένο για να μην σου πει ο εγγονός σου στο βάιμπερ «Παππού, γιατί δε με καταλαβαίνεις;». Αν δηλαδή έχεις εγγονάκι. Αλήθεια, έχεις; Μα τι λέω, αν έχεις βάιμπερ σίγουρα θα έχεις εγγονάκι. Έχεις βάιμπερ; Ή μονάχα μιλάτε με το φίλο σου τον Θέμη από το καφενείο στο τηλέφωνο;
Το λοιπόν, θέλω να σου μιλήσω για το ρήμα «Ζω». Ένα ρήμα το οποίο υπάρχει αυτοτελώς, χωρίς να χρειάζεται στολισμούς και επιρρηματικές περικοκλάδες. Τι θαυμαστό! Δύο γράμματα βαλμένα δίπλα-δίπλα να ανοίγουν έναν κόσμο ατελείωτων σημασιών από τις οποίες μπορεί ο καθένας μας να διαλέξει μία… ή και πολλές.
«Διατηρούμαι εν ζωή», σα να λέμε δεν έχω πεθάνει: πανανθρώπινο αγαθό με τεράστια αξία και η βάση όλων των περαιτέρω σημασιών του ρήματος «ζω». Στην απόλυτη αυτή κυριολεξία του η σημασία του «ζω» είναι σαφής. Αμφιβολία δημιουργείται όταν εγκαθίσταται στο ρηματάκι αυτό κάποτε ο πρέσβυς του θανάτου, η αρρώστια, και κάποτε ο πρόξενος, το γήρας, οπότε και ο ζυγός αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ελπίδα ζωής και στην αναμονή του θανάτου δημιουργώντας μια κάποια αναταραχή. Κι εκεί εισβάλλουν βίαια όλες εκείνες οι άλλες σημασίες του ρήματος «ζω», μιας και η κυριολεκτική του σημασία κλονίζεται σφόδρα. Τότε πια το ρήμα «ζω» σημαίνει «αναπνέω την άνοιξη», τότε το ρήμα ζω σημαίνει «κοιτάζω ένα παιδικό χέρι να ζωγραφίζει», τότε το ρήμα ζω σημαίνει «αγγίζω ένα αγαπημένο μάγουλο».
Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησε η εβδομάδα σου, σκέψεις που έμελλε να κλονιστούν κι αυτές και πια απέμεινε το ρήμα «ζω» να αιωρείται πάνω από την αμφισημία του. Τη Δευτέρα είπαν «κλείσε τ’ αυτιά σου στα παιδικά γέλια, θα ακούσεις τη μουσική τους αργότερα», την Τρίτη είπαν «θάψε κάθε τρυφερότητα αγγίγματος, θα πιάσεις την αγάπη αργότερα». Την Τετάρτη είπαν «μην περπατάς στο δρόμο απλώς για να κοιτάς τον ουρανό, θα δείς τον ήλιο αργότερα». Την Πέμπτη είπαν «Μην γεύεσαι τη θάλασσα, θα νιώσεις την αλμύρα της αργότερα». Την Παρασκευή σου ζήτησαν να πετάξεις κάθε άρωμα ανθρώπινης παρουσίας, «θα ευφρανθείς αργότερα». Μα εσύ, απογυμνωμένος πια από όλες σου τις αισθήσεις, ήξερες ότι δεν υπάρχει αργότερα… Και το Σάββατο πια, είπαν «μένουμε σπίτι, έτσι μονάχα θα ζήσεις περισσότερο». Μα εσύ δεν ήθελες να ζήσεις περισσότερο, ήθελες απλώς να ζήσεις! Κι ας σου απέμεινε μόνο μια Κυριακή…
Σου τα λέω όλα αυτά για να μη νομίζεις ότι έκανες λάθος. Απλώς δεν μπορείς να διαλέξεις τη σημασία του δικού σου «ζω» αυτή τη στιγμή… Για το καλό σου… Είπαν…
Σε φιλώ
Αθηνά
