ΑπόψειςΠολιτισμόςΖητείται ΠαρόνV-talksΕιδήσεις
Για τα καλάθια της Ιουλίας μας… της Μάνιας Παπαδημητρίου
Για την Ιουλία Σταυρίδου, τη μεγάλη σκηνογράφο και ενδυματολόγο που "έφυγε"...
Δεν ήταν απλά μια σκηνογράφος. Δεν ήταν απλά μια φίλη. Ήταν η καλλιτεχνική μας οικογένεια.Η Ιουλία είχε φτιάξει μερικά απο τα πιό σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα μέσα στα οποία είχα βρεθεί.
“Ζουβέ Ελβίρα” και “Η Κληρονομιά” στην ΕΠΟΧΗ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου.
“Θα το μετανιώσεις”, η ταινία της Κατερίνας Ευαγγελάκου που μου έδωσε το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου
και “Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων” σε σκηνοθεσία Σταυρου Ντουφεξή στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Λαμιας.
Η “Αγγέλα του Σεβαστικογλου” σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη στο ΚΘΒΕ
Και ακόμα, το “Κι αν Βγουν Αλήθεια” στην Πατρα,
και με τον Γέητς, στην πρωτη μας απόπειρα με ΑΜΚΕ, θίασος “ΜΝΗΜΗ”, με Θέμη Πάνου και Μιχάλη Βιρβιδάκη.
Δηλαδή, στα μεγάλα αλλά και στα μικρά μαζί. Και στις συζητήσεις μας στο καφενείο της Διδότου που δεν υπάρχει πιά. Και στην Αθήνα και στην Πάτρα και στη Λαμία, στη Θεσσαλονικη και στις Σέρρες, και στα δύσκολα και στα εύκολα, και στα αδιάφορα και στα σπουδαία, και στα μαγικά και στα κοινά.
Σε όλες τις φάσεις της καλλιτεχνικής ζωής μας. Κι όταν είχαμε καιρό να βρεθούμε, ξέραμε οτι έχουμε συναντηθεί. Ουσιαστικά και ανεπανάληπτα.
Και μας χώρισε αυτή η αρρώστεια που άλλαξε τη ζωή μας, βάζοντας στο στόμα μας τσιρότο.
Τίποτα μα τίποτα δεν είναι πιό αποξενωτικό απο την αίσθηση πως ό, τι έγινε κι ό, τι θα γίνει ανήκει σε δυό κόσμους ολότελα ξεχωριστούς. Δεν μοιάζει το ένα με το άλλο. Τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να ξαναφέρει πίσω εκείνη την τρυφερότητα της στιγμής όπου η Ιουλία έβαλε όλους μας να δουλεύουμε για το καλό της παράστασης στο Γέητς, απλώς καθήμενη να φτιάξει τα καλάθια μόνη της, την ώρα που όλοι ασχολούνταν με προβλήματα. Ήμασταν στο θεάτρο Εμπρός και ξαφνικά όλοι ησυχάσαμε και φτιάχναμε καλάθια.
Όνειρο είναι η ζωή και αυτό που ζούμε σήμερα και θα περάσει, έτσι λένε οι στατιστικές, θα ‘χει όμως διαλύσει όλο τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Και αυτό ειναι γεγονός δεν είναι πλάκα. Κανείς μας αλλά κανείς μας δεν πρόλαβε να την αποχαιρετήσει.
Χαίρε λοιπόν καλή μας φίλη!
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντέξω την πραγματικότητα από το να σκεφτώ ότι δεν πόνεσες, ότι έφυγες ήσυχα και όχι με αγωνία και ότι και βλέπεις και ακούς από εκεί που βρισκεσαι τωρα…
