Βιβλίο: Νίκος Καραμανλής – “Αναμνήσεις (και σκέψεις) ενός ανεξάρτητου εξαρτημένου”
"Όσα εξιστορούνται δεν έχουν συνέχεια χρόνου και τόπου. Αποτελούν σταχυολόγηση και σκόρπια συνοπτική περιγραφή βιωμάτων και καταστάσεων που έζησα από μικρός κι έχουν μείνει ζωντανά στη μνήμη καθώς αποκτούσα σιγά σιγά κοινωνική και πολιτική συνείδηση, έως ότου έπαψα πλέον να είμαι πολιτικά ενεργός..."
Η Victory σας προτείνει το βιβλίο του Νίκου Καραμανλή “Αναμνήσεις (και σκέψεις) ενός ανεξάρτητου εξαρτημένου” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο από την ΚΑΠΑ Εκδοτική.
Ο Νίκος Καραμανλής γεννήθηκε το 1937. Στα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής του, μέσα από το φίλτρο των παιδικών εμπειριών, έζησε τη γερμανική κατοχή και την απελευθέρωση. Άκουσε τον Οκτώβρη του 1944 τον Γεώργιο Παπανδρέου να εκφωνεί το περίφημο “πιστεύουμε και στη Λαοκρατία” , ανταποκρινόμενος στο βουητό της λαοθάλασσας που είχε συγκεντρωθεί στην Πλατεία Συντάγματος.
Στο βιβλίο του θέλησε να καταγράψει ιστορίες και αναμνήσεις όπως όταν, επτά ετών, έγραφε στα Δεκεμβριανά του 44′ στους τοίχους των Εξαρχείων, ανάκατα συνθήματα των ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ,Χ, χωρίς να γνωρίζει τη σημασία τους, θεωρώντας το μια παιδική σκανταλιά.
Κάτι σαν αυτοβιογραφία; Μια σταχυολόγηση βιωμάτων και ιστοριών από τη ζωή και την πολιτική δράση του συγγραφέα σε ένα δοκίμιο 224 σελίδων.
“Τι σημαίνει αυτός ο αντιφατικός τίτλος που προοιωνίζει κάτι σαν αυτοβιογραφία; Ποιο μπορεί να είναι το νόημα του εγχειρήματος; Πώς μπορεί να είναι κανείς ανεξάρτητος μέσα σε συνθήκες πλήρους αλληλεξάρτησης; Ποια είναι τα πραγματικά περιθώρια της αυτονομίας και συνεπώς της ελευθερίας που διαθέτουμε;
Η αντιφατική συνύπαρξη «ανεξάρτητου» και «εξαρτημένου» υπάρχει κατά κάποιον τρόπο σε όλα τα άτομα και τις συλλογικότητες, όπως και σε όλες τις αλήθειες και τις θεωρίες που έχει διατυπώσει έως σήμερα η ανθρωπότητα. Ο καθένας, όπως και κάθε συλλογικότητα, αποτελεί ένα σχετικά αυτόνομο κομμάτι της πραγματικότητας, ένα είδος συνισταμένης από τις κοινωνικές συνιστώσες και κάθε άλλου είδους σχέσεις που τον διέπουν. Καθένας διαθέτει τη δική του ύπαρξη, δύναμη και οντότητα και, συνεπώς, τη δυνατότητα κάποιας αυτενέργειας, η οποία ορίζει και τα όρια της όποιας ελευθερίας διαθέτουμε, ατομικής ή συλλογικής, ανάλογα με τις συνθήκες. Ελευθερία ατομική και συλλογική συμπορεύονται με την αναγκαιότητα και είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένες.
Όσα εξιστορούνται δεν έχουν συνέχεια χρόνου και τόπου. Αποτελούν σταχυολόγηση και σκόρπια συνοπτική περιγραφή βιωμάτων και καταστάσεων που έζησα από μικρός κι έχουν μείνει ζωντανά στη μνήμη καθώς αποκτούσα σιγά σιγά κοινωνική και πολιτική συνείδηση, έως ότου έπαψα πλέον να είμαι πολιτικά ενεργός…”
