Αυτό δεν είναι η Πρυτανεία

Μπορεί να είναι «ιπτάμενο πλοίο» στην Κορνουάλη αλλά η Πρυτανεία δεν είναι.

Μπορεί να είναι το σκουπόξυλο της μάγισσας Morgan le Fay αλλά η Πρυτανεία δεν είναι.

Μπορεί ακόμη να είναι το πλοίο φάντασμα του Ιπτάμενου Ολλανδού αλλά η Πρυτανεία δεν είναι.

Μπορεί ακόμη να είναι το αερόστατο του Βαρώνου Μινχάουζεν αλλά, και πάλι, η Πρυτανεία δεν είναι.

Όχι τουλάχιστον το κτίριο που γνωρίζω δεκαετίες, όχι, δεν είναι αυτό στο οποίο έχω εισέλθει άπειρες φορές για τρέχουσες υποθέσεις, δεν είναι αυτό στο οποίο μπήκα την Κυριακή 7/3/20, σιχτιρίζοντας τον εαυτό μου και το επάγγελμα, καθότι απεχθής εξαρχής ήταν η ιδέα να κάνω «αυτοψία» –σιγά ρε εμπειρογνώμονα!– στην κατάληψη από τους φοιτητές που διεκδικούσαν κατάργηση του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, για να διηγηθώ κατόπιν στους απέξω, τους απλώς φιλοπερίεργους ή εκείνους που έτριζαν τα δόντια, ότι το κτίριο δεν το είχαν καταλάβει τέρατα, αλλά φοιτητές.

Κι ευτυχώς οι φοιτητές με «σύρανε» στην «αυτοψία» παρότι προτίμησα –και βγήκα κερδισμένος πολλαπλώς- να τους ακούσω (07.03.2021, «Η ‘Εφ.Συν.’ στην Πρυτανεία του ΑΠΘ– Η απάντηση στα ψέματα», 08.03.2021, «Δεν είμαστε στην Πρυτανεία για να τα κάνουμε μπάχαλο») καταλαβαίνοντας πως για μια ακόμη φορά οι νέοι άνθρωποι καλούνταν να βγάλουν την κοινωνία από την λάσπη (της κακομοιριάς, της βολεψιάς, του φόβου … βάλτε ό,τι είδος «λάσπης» θέλετε για την περιγραφή του βάλτου στον οποίο καθένας και καθεμιά βρίσκεται).

Οπότε κάλεσα τον Ρενέ Μαγκρίτ για μάρτυρα δικό μου, να διαβεβαιώσει, πρώτα εμένα, ότι δεν ήμουν εγώ που έμπαινα στην «άβυσσο», ήμουν για λίγο αυτός που ήθελαν οι απέξω, ένας «ψύχραιμος», ένας «αντικειμενικός» παρατηρητής (τόσα ψέματα, τόσοι κούφιοι ευφημισμοί, τούτες οι λέξεις, τόσα αποτρόπαια δεμένα σα σιδερένια μπάλα κατάδικου). Και διόλου δεν με παρηγόρησε, όταν πίστεψα ότι ο Μαγκρίτ συνηγορούσε γελώντας «έλα, μη στεναχωριέσαι, δεν είσαι εσύ».

Μόνη παρηγοριά, ότι ήξερα, και απλώς θα το έδειχνα και στους άλλους, ότι το κτίριο στο οποίο έμπαινα ήταν η Πρυτανεία που όλοι ήξεραν, και μέσα σε αυτήν ήταν οι φοιτητές που οι καθηγητές του πανεπιστημίου γνωρίζουν  και για τους οποίους κανένας δεν μπορεί να λέει «αυτοί δεν είναι οι φοιτητές μου» διότι δεν θα γινόταν Μαγκρίτ αλλά καταγέλαστοι. Κατέγραψα λοιπόν ότι βρήκα μια Πρυτανεία όπως την γνώριζα και φοιτητές, όπως είναι όλοι οι φοιτητές του κόσμου, όπως είναι, όπως θα έπρεπε να είναι όλοι οι νέοι άνθρωποι, όλων κόσμων που πέρασαν και θα ‘ρθουν. Νέοι, και όχι πνευματικά και σωματικά μορμολύκια.

Κι όλα αυτά τα εξομολογητικά που κανέναν δεν ενδιαφέρουν παρά μόνον τους ψυχιάτρους –κι όχι όλους– δεν θα καταγραφόταν αν την εβδομάδα που πέρασε δεν καταγραφόταν στην ειδησεογραφία στοιχεία που ήθελαν να αποδείξουν ότι η Πρυτανεία στην οποία εγώ μπήκα δεν υπήρχε διότι πολύ απλούστατα «αυτό δεν είναι η Πρυτανεία του ΑΠΘ».

Δεν το είπε έτσι αλλά, αυτό εννοούσε αντιπρύτανης του Ιδρύματος που ισχυρίστηκε στην τελευταία συνεδρίαση του Συγκλήτου ότι έγιναν ζημιές ύψους 65.000 ευρώ και προσκόμισε και ριάλια, κοτζάμ πάουερ–ποιντ με φωτογραφίες, ζαλίστηκαν οι συγκλητικοί: ένα λουκέτο σπασμένο, καρέκλες στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη, έξι εκτυπωτές πάνω στις καρέκλες, ντοσιέ στοιβαγμένα πάνω σε ένα γραφείο και συνθήματα στην ταράτσα. Αναφέρθηκε ότι έλειπαν και στικάκια και ένα πληκτρολόγιο, κυρίως ότι υπήρχε αναστάτωση στα γραφεία γιατί οι φοιτητές είχαν ανοίξει τα παράθυρα…

Θα υπάρχουν σίγουρα ειδικοί εκτιμητές που μπορούν να αποτυπώσουν με ακρίβεια πόση ζημιά προκαλείται σε μια καρέκλα αν την βάλει κάποιος πάνω σε μια άλλη, το ίδιο και με τους εκτυπωτές, υποθέτω, μπορεί με ακρίβεια να υπολογιστεί το κόστος τοποθέτησης είκοσι ντοσιέ στο ντουλάπι, φυσικά για το λουκέτο και τα στικάκια.

Προσωπικά μπορώ μόνο να διαβεβαιώσω για την… αναταραχή στα γραφεία που την είδα με τα μάτια μου. Ιδίως στον πρώτο όροφο, που είχε και εγγύτητα με τους φοιτητές του ισογείου: τα γραφεία είχαν σκόνη! Μα κανένας δεν τα είχε αγγίξει; Κανένας «βάνδαλος» δεν είχε εμφανιστεί να σπάσει, να κλέψει, να ρημάξει, να αναποδογυρίσει έστω; Ακόμη και τα ημερολόγια των υπαλλήλων ήταν ανοιχτά, με στυλό κατεβασμένα στις σελίδες της ημέρας της κατάληψης, αν ήμουν αδιάκριτος θα διάβαζα τις σημειώσεις. Αλλά σκόνη είχαν, όλα κι όλα…

Σήμερα και μετά τις «αποκαλύψεις» αντιλαμβάνομαι το σατανικό σχέδιο των φοιτητών, απόδειξη του οποίου είναι η σκόνη. Είχαν ανοίξει τα παράθυρα, κι εκείνο το πανό, το μεγάλο, το τεράστιο που είχαν κρεμάσει, δεν ήταν πανό, ήταν πανί καραβιού που είχε κατέβει, γιατί το σκαρί ορτσάριζε, είχαν σκοπό να απογειώσουν την Πρυτανεία στον ουρανό, να πάρουν το κτίριο από την θέση του, να φύγουν σε άλλους κόσμους, ήμουν μάρτυς αλλά δεν το κατάλαβα, μιας νέας σελίδας από την Ανταρσία του Μπάουντι, με παραπλάνησαν, ή άμπωτις που ρουφούσε πέρα ως πέρα τον Θερμαϊκό κόλπο εκείνες τις μέρες, με είχε αφήσει σύξυλο με μια ξεγυρισμένη Φάτα Μοργκάνα…

Όχι! Αυτό το κτίριο που βλέπετε ακόμη και σήμερα στη Θεσσαλονίκη δεν είναι η Πρυτανεία. Η άλλη, η κανονική, αυτή που ξέραμε, έχει δραπετεύσει, έχει φύγει στον ουρανό, εδώ κάτω έχει μείνει μόνο η Ντροπή όσων έβλεπαν να δέρνονται φοιτητές και σιώπησαν, όσοι έβλεπαν ξημερώματα φοιτητές δεμένους πισθάγκωνα να οδηγούνται κάτω από Γκλομπιανά Δίκρανα σε κλούβες και απέστρεψαν το βλέμμα. Θέλει η Ντροπή να κρυφτεί και χρειάζεται 65 χιλιάδες ευρώ.

Μάρτυς μου ο Μαγκρίτ, ούτε εγώ ήμουν εκεί, κι αυτή, κυρίες και κύριοι δεν είναι η Πρυτανεία.

ΠΗΓΗ: efsyn.gr