Ένα ντόμινο λαθών “ρίχνει” το υγειονομικό σύστημα

Λάθη κι άλλα λάθη  για να φτάσουμε σήμερα σε λάθη πανικού. Η προηγούμενη καραντίνα είχε σκοπό να κερδίσει χρόνο για να προετοιμαστούμε για το επόμενο κύμα του ιού. Η πραγματικότητα όμως έδειξε ότι, εν τελεί, μας βρήκε το ίδιο απροετοίμαστους.

Η κατάσταση στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης είναι δύσκολη. Κλινικές μετατίθενται σε άλλες κλινικες για να αποδεσμεύσουν θαλάμους ώστε να διατεθούν σε ασθενείς  με Covid-19. Πολλοί από το υγειονομικό προσωπικό έχουν κολλησει τον ιό και δεν μπορούν να συνεισφέρουν πια. Τα κρεβάτια ΜΕΘ ναι, θα μπορούσαν να είναι περισσότερα, αλλά το ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι αυτό: και να υπήρχαν δεν υπάρχουν εντατικολόγοι να τα στελεχώσουν!

Στη Θεσσαλονίκη αυτή τη στιγμή ο ιατρικός σύλλογος ζητάει ιατρικό δυναμικό από τον ιδιωτικό τομέα, επικαλούμενος τον όρκο του Ιπποκράτη!

Ελπίζουμε να υπάρχει ανταπόκριση. Είμαστε σίγουρες ότι θα υπάρξει.

Ενώ ικετεύουν, λοιπόν, τους ιδιώτες να προσφέρουν υπηρεσίες, έχουν βάλει στον πάγκο μεγάλο αριθμό πτυχιούχων ιατρικής που αυτή τη στιγμή περιμένουν να διοριστούν, οι οποίοι θα μπορούσαν να φανούν παραπάνω από χρήσιμοι για το σύστημα υγείας και παράλληλα, έχουν κλείσει στο σπίτι έναν μεγαλύτερο ακόμη αριθμό τελειόφοιτων φοιτητών ιατρικής, οι οποίοι τουλάχιστον θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε θαλάμους που δεν έχουν ασθενείς με covid-19 ώστε να αποσυμφοριστεί το σύστημα.

Γιατί τέτοια αδράνεια στην αξιοποίηση χρήσιμου ιατρικού δυναμικού; Φοβούνται μην αρρωστήσουμε κ δεν παίρνουν την ευθύνη μας; Ίσως… Κι έτσι πολλοί φοιτητές με διάθεση εθελοντικής εργασίας μένουν στο σπίτι αξιοποιώντας τα “δώρα” της τηλεκπαίδευσης.

Εκτος από όλα αυτά, τον Απρίλιο η κυβέρνηση είχε κάνει μια πλατφόρμα στην οποία μπορούσε ο οποιοσδήποτε να κάνει αίτηση για να γίνει εθελοντής για την μάχη απέναντι σε αυτόν τον ιό, σε περίπτωση που στένευαν τα περιθώρια. Είχαμε κάνει αίτηση τότε, όπως και πολλοί τελειόφοιτοι ιατρικών σχολών. Δεν υπήρξε ποτέ καμία ενημέρωση έκτοτε. Ιδανικά όλους αυτούς τους μήνες που τα κρούσματα ήταν ελεγχόμενα, οι αρμόδιοι θα μπορούσαν να είχαν καταταξει τους εθελοντές σε ομάδες ανάλογα με τις δυνατότητες τους, θα μπορούσαν να είχαν κάνει κάποια εκπαιδευτικά σεμινάρια έτσι ώστε τώρα, που τα περιθώρια, πράγματι, στένεψαν, θα υπήρχαν ομάδες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά στον αγώνα αυτό. Δυστυχώς ούτε αυτό έγινε.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό που νιώθω. Είμαστε πολλοί που θα θέλαμε να βοηθήσουμε και θα παίρναμε την ευθύνη για αυτό. Αντίθετα, μένουμε σπίτι μας και ακούμε διαρκώς για τις ελλείψεις προσωπικού και την σταδιακή κατάρρευση του υγειονομικού συστήματος και μόνο ευχόμαστε να μην χειροτερέψουν και άλλο τα πράγματα…

Γεωργία Βραδέλη, Εύα Γεωργιάδου, Δανάη Χατζηαθανασίου

Τελειόφοιτες της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης