Άκουσα κάποτε ότι με τα παιδιά μας έχουμε μόνο 18 καλοκαίρια…
Εγώ δεν τα μέτραγα τα καλοκαίρια. Μέτραγα τα μπάνια, μέτραγα τα παγωτά, τα καλοκαίρια όμως ποτέ.
Τα καλοκαίρια μου ξεκινούσαν πάντα από τις 15 Ιουνίου, φεύγαμε από τις 5 το πρωί με τον παππού μου για “να μη μας πιάσει η ζέστη”. Βγαίνοντας από το σπίτι στην οδό Όθωνος στη Δάφνη κοίταζα με ανοιχτό στόμα το φεγγάρι που ακόμα ήταν στον ουρανό, κάθε χρόνο με τον ίδιο θαυμασμό. Μετά, έμπαινα στο αυτοσχέδιο κρεβάτι που πάντα μας έφτιαχνε ο παππούς και, αν κρίνω από την μετέπειτα σχέση μου με το συνδυασμό αυτοκίνητο – ύπνος, μάλλον πριν ακόμα ξεπαρκάρουμε είχα ήδη κοιμηθεί. Έτσι ξεκίναγε το καλοκαίρι για μένα… Και τελείωνε κάπου στις 10,11 Σεπτέμβρη με την ίδια λατρεμένη ρουτίνα, αυτή τη φορά με σημείο εκκίνησης τις περίφημες “Γαϊτσές”, το χωριό μας δηλαδή. Και το φεγγάρι πάντα εκεί να περιμένει το βλέμμα του ενός μου τότε μέτρου να σηκωθεί να το κοιτάξει.
Και κάποια στιγμή τα καλοκαίρια με τους παπούδες έπαψαν. Χωρίς να μας πει κανείς ότι αυτό ήταν το τελευταίο μας μαζί τους. Τα παγωτά και τα μπάνια ήταν ακόμα εκεί, το φεγγάρι στις 5 το πρωί κάθε μέρα πιστό στο ραντεβού του, εκείνοι όμως όχι.
Όλα τα άλλα μπορούσα να τα μετράω ακόμη… Παγωτά, μπάνια και φεγγαρι ολα εκει.
Και μια καινούργια μονάδα μέτρησης να προστίθεται πια στο προσωπικό μου ημερολόγιο. 1ο καλοκαίρι χωρίς τον παππού, 2ο καλοκαίρι χωρίς τη γιαγιά και πάει λέγοντας.
Τους είχα όμως αγκαλιάσει πολύ. Δεν περάσαμε καλοκαίρι χωρίς φιλιά και αγκαλιές.
Κι έρχεται τωρα κάποιος εν ονόματι “ιός” να προσθέσει νέα μονάδα μέτρησης. Το 1ο καλοκαίρι που δεν αγκαλιάζουμε τον παππού.Τη γιαγιά δεν τη φιλάμε… γιατί την φυλάμε.
“Έλα μωρέ, ένα καλοκαίρι είναι θα περάσει”. Δεν είναι ένα καλοκαίρι και δεν πρέπει να το αφήσεις να περάσει.
Ένα καλοκαίρι χωρίς φιλια και αγκαλιές είναι πολύ…
Ένα καλοκαίρι με μάσκα θα περάσει, ένα καλοκαίρι χωρίς διακοπές πιο δύσκολα άλλα και πάλι, ένα καλοκαίρι χωρίς φιλιά και αγκαλιές είναι πολύ!
Είδα την αγκαλιά μιας γιαγιάς που ειχε να δει τα εγγόνια της πριν από την καραντίνα. Είδα τη λαχτάρα της να τα αγκαλιάσει, τη λαχτάρα τους να τρέξουν πάνω της, άκουσα την έγνοια στο ότι έχει να δει την εγγονή της τόσο καιρό.
Πού το σωστό και πού το λάθος δεν ξέρω.
Ξέρω πως τα παιδιά μας θέλω να μετράνε μόνο μπάνια και παγωτά… Τα καλοκαίρια τους να είναι αμέτρητα…
