Τοπικό lockdown στα Χανιά.
Οι δικοί μου μουρμουρίζουν στο τηλέφωνο. Η καθολική επιβολή χρήσης μάσκας, τόσο στη δουλειά, και στο έξω γενικότερα, ζορίζει.
Οι γάμοι, η ψυχή της Κρήτης, σίγησαν. Σε έναν τόπο όπου σε τέτοιες χαρές 50 άτομα είναι μόνο οι σερβιτόροι, το σχετικό μέτρο προκαλεί θυμηδία. Τα καθημερινά γλέντια, ομοίως.
Ο κόσμος, πολύς και πολύβουος πριν μία βδομάδα, αρχίζει να αραιώνει σιγά σιγά. Τα μαγαζιά κλείνουν τα μεσάνυχτα, τα ξενοδοχεία ετοιμάζονται να κατεβάσουν ρολά. Ησυχία.
Τι μένει σ’ όλο αυτό; Η ψυχή του τόπου. Που μένει παρούσα, ακούραστη, ακατάβλητη. Κι η ομορφιά. Εκκωφαντική, απτή. Ειδικά αυτή, δεν πάει πουθενά. Και την οποία μπορείς να ζήσεις κάθε ώρα και στιγμή. Ακόμη και με μάσκα στο πρόσωπο.
Στον ωραιότερο τόπο του κόσμου.
