Αχ αυτοί οι “επικίνδυνοι, εγωιστές αλληλέγγυοι”!

Ζητήματα ετυμολογικού και όχι μόνο περιεχομένου. Και κάπως έχω μπερδευτεί με τα δημοσιεύματα και τις δηλώσεις το τελευταίο διάστημα των εκπροσώπων της “νέας” δημοκρατίας.

Μιλούν για μία ομάδα ανθρώπων, τους “αλληλέγγυους”, και τα ταπεινά εγωιστικά τους κίνητρα. Στόχο έχουν αυτοι οι “αλληλέγγυοι”, λένε, να “δημιουργήσουν εντυπώσεις εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο”, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο υπουργός κ. Νότης Μηταράκης όταν αυτοί “οι επικίνδυνοι αλληλέγγυοι” προσπάθησαν να βοηθήσουν ομάδα προσφύγων στην πλατεία Βικτωρίας που “μάζευαν” με το γνωστό διακριτικό τους τρόπο οι δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ.

Από την άλλη ο βουλευτής κ. Δημήτρης Καιρίδης τους χαρακτηρίζει “εγωπαθείς που δεν ενδιαφέρονται για το κοινωνικό σύνολο”. Μάλιστα, ο κ. Καιρίδης υπογραμμίζει την ιδιαίτερη επικινδυνότητα αυτής της ομάδας των “αλληλέγγυων” λέγοντας ότι ο νόμος για τις συγκεντρώσεις έχει στόχο να μας προστατέψει από την “απολύτως εγωπαθή και αντικοινωνική συμπεριφορά” και δεν πρόκειται να μας αφήσει “στο έλεος” αυτών των… αλληλέγγυων.

Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ λοιπόν με τη νέα αυτή χροιά που δίνουν στη λέξη “αλληλέγγυος”.  Απ’ ότι φαίνεται  η σημασία της λέξης είναι εντελώς… αντίθετη απ’ ότι πίστευα. Οπότε δε μου μένει παρά να σπέυσω να λύσω την τρανή αυτή παρεξήγηση.

Μία πιθανή εκδοχή, λοιπόν, για μία τέτοια παρερμηνεία είναι να μας τα είπε λάθος η κ. Λίτσα στο δημοτικό, όταν μας έμαθε οτι αλληλεγγύη είναι όταν βοηθάμε τους άλλους παραγκωνίζοντας τα προσωπικά μας συμφέροντα. Ωστόσο, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η κ. Λίτσα αποκλείεται να έκανε λάθος. Μια τόσο φοβερή και υπέροχη δασκάλα με ευρύ φάσμα γνώσεων γενικού ενδιαφέροντος  δεν υπάρχει περίπτωση, το δίχως άλλο, να έχει υποπέσει σε τέτοια εσφαλμένη ανάγνωση της λέξης.

Δεύτερη πιθανή εκδοχή είναι μία ομάδα επικίνδυνων εγκληματιών να έχει σφετεριστεί τη λέξη “αλληλέγγυος” για να εξυπηρετήσει τα προσωπικά της συμφέροντα. Άλλωστε, αυτό δεν είναι σπάνιο φαινόμενο μιας και διάφορες ομάδες ανα τους αιώνες έχουν προβεί σε εγκλήματα προβάλλοντας το “κοινό καλό” ως δικαιολογία για τις πράξεις τους. Συχνότερα μάλιστα, οι εν λόγω ομάδες είναι φορείς πολιτειακής εξουσίας, αλλά ας πούμε ότι “οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι απολύτως συμπτωματική” στην παρούσα περίπτωση. Στην περίπτωση των αλληλλέγγυων, ωστόσο, που υποστήριξαν τους πρόσφυγες στην πλατεία Βικτωρίας δυσκολεύομαι να ανιχνεύσω το προσωπικό όφελος το οποίο κρύβεται από πίσω. Ακόμη και η διάθεση αυτοπροβολής δείχνει να απουσιάζει μιας και κανείς δεν ασχολείται ποτέ με τον “αλληλέγγυο” παρά με τις δράσεις του.

Ακόμη και στην περίπτωση των συγκεντρώσεων και της διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων που επιδιώκουν ένα προσωπικό, ας πούμε, όφελος, τη βελτίωση των εργασιακών σχέσεων δηλαδή και των αμοιβών, η διεκδικήσεις φέρουν τόσο μακροπρόθεσμα αποτελέσματα που αμφιβάλλω ότι ο “εγωιστής αλληλέγγυος” κλείνει τους δρόμους για να προσθέσει ένα εικοσάρικο στο μηνιαίο του μισθό. Μάλλον για τα παιδιά του προσπαθεί και το μέλλον της χώρας του. Ιδού, λοιπόν, το ίδιον όφελος πώς ξεπροβάλλει και τον ανάγει σε “εγωπαθή και αντικοινωνικό”. Πόσο εγωιστής πράγματι να νοιάζεται μόνο για το μέλλον της κοινωνίας και των παιδιών του! Αν έχει και παιδιά δηλαδή…

Μετά από περίσκεψη το αδιέξοδό μου είναι προφανές. Δεν μπορώ παρά να αποτανθώ σε εκείνους που διαστρέβλωσαν τη λέξη “αλληλέγγυος” για να μου εξηγήσουν πού έγκειται το μπέρδεμα. Διότι, σε κάθε περίπτωση, μιας και είναι προφανές ότι στο σύστημα των αξιών η λέξη “αλληλεγγύη” έχει εκπέσει από τις αρετές στο πυρ το εξώτερον, θα πρέπει να γίνουν και οι ανάλογες τροποποιήσεις στα λεξικά της νεοελληνικής γλώσσας στο λήμμα: “αλληλεγγύη” και στα ομόρριζά του.