Πόσο κοστίζει η δήθεν αφέλεια της τηλεόρασης;

Κι ενώ τα προβλήματα γύρω δεν σταματάνε και όλοι βρίσκονται σε πανικό, η τηλεόραση που είναι ανοιχτή, αλλά δεν την ακούω, ξαφνικά μου τραβάει την προσοχή…

Εκπομπή με μόδα.

Τσαντες, παπούτσια, τακουνια.

Απόψεις για το γιατί μια γυναίκα κάνει εκείνο ή αυτό.

Χαλαρές απόψεις που υποκρύπτουν την βεβαιότητα κι άλλοτε την προσποίηση της βεβαιότητας κάποιας διεθνούς επιτυχίας στη μόδα.

Αναρωτιέμαι… πόσο κοστίζει αυτό το ύφος της δήθεν αφέλειας που κουβαλάνε; Πότε το μαθανε αυτό το ύφος και απο ποιόν; Αυτή η παντελής έλλειψη κάποιου τύπου ανασφάλειας ή έγνοιας για τον υπόλοιπο κόσμο τον πραγματικό, αυτόν που ζεί έξω απ’ τα χρηματιστήρια τέτοιων αγορών; Κι αγοράζει κι αυτός ρούχα και φοράει κι αυτός παπούτσια και κρατάει τσάντες;

Και είναι εκατομμύρια άνθρωποι αυτός ο κόσμος και κινδυνεύει να χάσει σπίτι, δουλειά, υγεία, φροντίδα, τα πάντα…

Πού είναι στ αλήθεια ο νούς των πλαστικών αυτών ανθρώπων με τα ανόητα χαμόγελα;

Στ’ αλήθεια όμως, όχι σ’ αυτο το θέατρο που παίζουνε μπροστά μας;

Δεν φοβούνται; Όπως εμείς; Δεν κινδυνεύουν όπως εμείς; Δεν κλαίνε; Δεν ανησυχούν; Και για ποιό πράγμα ακριβώς;

Θα ‘θελα τόσο να τους γνωρίσω απο κοντά, να τους δείξω τί μ’ αρέσει ν αγοράζω. Νομιζω θα λιποθυμήσουν απο αηδία, όπως αηδιάζω κι εγώ που τους ακούω να μιλάνε τοιουτοτρόπως.

Είναι αυτός ο κόσμος με τον οποίον ούτε συναντηθήκαμε ούτε και να συναντηθούμε ποτέ μας ήτανε γραφτό…