Μυρίζει παγίδα…

Πως γίνεται να λύνεις το πρόβλημα στέγασης των νέων όταν τους δίνεις δάνεια με χρονικό ορίζοντα αποπληρωμής πάνω από 60 χρόνια, γεμάτα επισφάλεια, για να αγοράσουν σπίτια που δεν… υπάρχουν;

Το ανώτατο όριο δανείου που μπορούν να πάρουν νέοι έως 39 ετών, είναι 150.000 ευρώ.

Με τις σημερινές αντικειμενικές αξίες και με τις τιμές να έχουν αυξηθεί πάνω από 30% σε έναν χρόνο, οι νέες οικογένειες δεν θα μπορέσουν να βρουν παρά μόνο ελάχιστα σπίτια, κατά μέσο όρο των 50 τετραγωνικών, παμπάλαια ή μεγάλης ηλικίας με ανύπαρκτη ή προβληματική θέρμανση, χωρίς μονώσεις και με ξύλινα παράθυρα, ενδεχομένως και χωρίς ασανσέρ κυρίως σε περιοχές του κέντρου.

Δεν νομίζουμε ότι αυτό λέγεται στεγαστική πολιτική για τους νέους έλληνες.

Και πως θα το αποπληρώσουν αυτό το δάνειο οι άνθρωποι που θα το πάρουν αφού τα εισοδηματικά κριτήρια είναι σε επίπεδο ανέργου; Μήπως δημιουργούμε τη νέα γενιά χρεοκοπημένων πελατών δικηγορικών γραφείων; Μόπως δημιουργούμε τα νέα κόκκινα δάνεια της επόμενης γενιάς;

Το να μεταφέρεις ένα μέρος της ζήτησης για ενοίκιο στην πλευρά της ζήτησης για αγορά κατοικίας και στα τραπεζικά δάνεια, ίσως δεν είναι λύση. Ίσως δημιουργείται έτσι ένα νέο πρόβλημα που θα το βρούμε μπροστά μας, όπως έγινε με τα κόκκινα δάνεια.

Χώρια που δημιουργείται μια τεράστια ανισότητα. Νοικοκυριά που βγάζουν 15.000 ή και 20.000 ευρώ το χρόνο θεωρούνται πλούσια για να μην υπάρχει οποιαδήποτε διευκόλυνση των δανείων τους;

Λύση θα ήταν ίσως να πέσουν οι τιμές, να μειωθούν οι φόροι και να αυξηθούν τα εισοδήματα. Δουλειές και δικαιοσύνη θέλουν οι νέοι κι όχι δάνεια. Αυτό μυρίζει παγίδα.

Ο Καθένας