“Θέλω ξανά γαζίες και γιασεμιά”… της Μάνιας Παπαδημητρίου

Παρακολουθώντας μια παλιά ασπρόμαυρη ελληνική κωμωδία έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει και να δακρύζει μαζί.

Ο λόγος μια σκέψη πικρή που έκανα. Αυτά τα πρόσωπα των περαστικών στους δρόμους ,στα περίπτερα και στις πλατείες, είναι αυτά που μας γέννησαν και μας ανάθρεψαν, όλος αυτός ο κόσμος ο ασπρόμαυρος της πολιτείας και ο τόσο απλός μυρίζει ενα άρωμα που αν χαθεί τελείως νιώθω πως θα χαθεί μαζί του ολόκληρο ενα κομμάτι του είναι μου. Ανήκω σ’ αυτόν τον κόσμο. Ποτέ μου δεν τον απαρνήθηκα και δεν θέλω να τον απαρνηθώ, απλά γιατί έχει πάνω του αυτο το άρωμα των γιασεμιών και της γαζίας που πρόλαβα να γνωρίσω μέσα στην πόλη μου.

Και με λυπεί και με τρομάζει κάθε κομμάτι εφόδου, του καινούργιου που διαλύει και εξαφανίζει αυτή την πατίνα από τα πράγματα. Γιατί μαζί του χάνεται ένας τρόπος επικοινωνίας τρυφερός και με χιούμορ λεπτό και όχι χοντροκομένο και σεξιστικό. Αυτή η έφοδος γίνηκε τη δεκαετία του ’90 και ολοκληρώθηκε στις μέρες μας. Ήμουν νέα τότε, αλλά και τότε αντιστεκόμουν σ’ όλο αυτό. Και βλέπω σήμερα νέα παιδιά που αντιστέκονται χωρίς κάν να εχουν γνωρίσει αυτό το παλιό κομμάτι, αντιστέκονται όμως. Και τα θαυμάζω και τα λυπάμαι, γιατί μοιάζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα.

Υπάρχει ενα έλλειμα τρυφερότητας σε ό, τι σκεφτόμαστε και ό, τι κάνουμε πιά στην τέχνη. Αυτό το κομμάτι πρεπει να ξαναβρεθεί. Το εχει ανάγκη η καρδιά, για να αντέξει την βαρβαρότητα και τον πόνο.Υπάρχει πόνος πολύ τριγύρω και φθόνος και κυνικότητα και λύσσα μάταιη για επιτυχία και λεφτά που αποκλείεται να ρθούν. Υπάρχει πολλή και βλακώδης επιθετικότητα.

Για να το αντέξεις χρειάζεται η ζεστασιά του ανθρώπινου, του πραγματικού, ως αντιστάθμισμα.

Άραγε, μπορεί να ξαναβρεθεί; ‘Η ειναι κάτι που χάθηκε για πάντα;

Αυτό το χαμόγελο, το μειδίαμα του τραγουδιστή στη λέξη “έρωτας”, που σημερα μας μοιάζει ψέμα και το διορθώνουμε, ήταν όμως ενα ψέμα που το ‘χε ανάγκη ο κόσμος. Και το έχει πάλι. Όχι τόσο γλυκερό, όχι τόσο διαρκές, αλλά πάντως να φωτίζει το πρόσωπο από ανοιχτωσιά κι όχι να κάθεται μουντό και φθονερό να περιγράφει απαξία και κυνισμό…

Βαρέθηκα τον κυνισμό που ούτως ή άλλως δεν αγάπησα ούτε ενστερνίστηκα ποτέ, αλλά το βαρέθηκα και σαν εικόνα γύρω μου. Θέλω ξανά γαζίες και γιασεμιά κι όχι μεταλλικά καυτά παγκάκια και πασαρέλλες που ονομάζονται μεγάλοι δήθεν περίπατοι κάτω απο το λίβα του καλοκαιριού…